Kagib Weteninhethart

Goed, deze nieuwe zekerheid dat men onze totale vernietiging wil, aanvaard ik. Ik Weet het nu. Ik zal anderen niet met mijn angsten lastig vallen, ik zal niet verbitterd zijn wanneer anderen niet begrijpen waar het bij ons joden om gaat. De ene zekerheid zal door de andere niet aangevreten of ontkracht worden. Ik werk en leef door met dezelfde overtuiging en vind het leven zinrijk, toch zinrijk, al durf ik dit nauwelijks meer in gezelschap te zeggen. Het leven en het sterven, het lijden en de vreugde, de blaren van kapotgelopen voeten en de jasmijn achter het huis, de vervolgingen, de ontelbare wreedheden, alles en alles is in me als een krachtig geheel en ik aanvaard alles als een geheel en begin steeds beter te begrijpen zomaar voor mezelf, zonder dat ik het nog aan iemand uit zou kunnen leggen, hoe het alles in elkaar zit. Ik zou lang willen leven om het later toch nog eens te kunnen uitleggen en als me dat niet vergund is, welnu, dan zal een ander het doen en dan zal een ander m...

Dat is t geweldige, echte wijsheid heeft altijd verbinding met de Liefde. Daar kun je het aan herkennen. Echte wijsheid komt vrij door loutering, dwars door pijn en verwarring heen. En uiteindelijk gebeurd dit ook vanuit de Liefde. Zo wordt je meer en meer vervuld met de universele Liefde, het alles en iedereen liefhebben zonder forceren, als een vanzelfsprekendheid. Uiteindelijk als dit proces voldoende gevorderd is, kun je niet meer terugvallen. Niets kan je meer aanraken wat je terug zou kunnen sleuren in allerlei verwikkelingen, emoties, verwarringen. De Liefde heeft alles opgelost daar komt het op neer. Je hebt lief, zonder dat je hier iets in moet, zonder dat je medemens hierin iets moet doen of teruggeven, je hebt lief. In eerste instantie is die Liefde heel onpersoonlijk, maar overal waar andere lagen opgeroepen worden in meer intieme zin kunnen die ook aangeboord worden, maar de basis is en blijft Liefde. Je bent dan nog wel op de aarde maar niet meer van de aarde. J...

Het is waar, ik zit nog aan hetzelfde bureau, maar het is me of ik een streep onder al het vorige zetten moet en op een nieuwe toon moet verder gaan. Men moet een nieuwe zekerheid in zijn leven een onderdak geven, men moet er even een plaats voor vinden: het gaat om onze ondergang en onze vernietiging, daarover hoeft men zich geen enkele illusie meer te maken. Men is op onze algehele vernietiging uit, dit moet men aanvaarden en dan gaat het wel weer. Vandaag beving me voor het eerst een grote moedeloosheid en daar moet ik nu mee zien af te rekenen. En als we naar de bliksem gaan, dan zo gracieus mogelijk. Maar zo plat wilde ik het niet eens zeggen. Waarom nu pas dit gevoel? Omdat ik een blaar aan mijn voet heb van het lopen door een warme stad, omdat zovelen kapotgelopen voeten hebben sinds ze niet meer in de tram mogen, om Renates bleke gezichtje omdat ze naar school moet lopen met haar korte beentjes door de warmte, een uur heen en een uur terug? Omdat Liesl in de rij staat en nog...

En nu kan ik geen lid van mijn lichaam en geen gedachte in mijn hersens meer roeren, zo kapot ben ik lichamelijk. Het is nu haast 13.00. Na de koffie zal ik proberen wat te slapen. Mijn dag bestaat soms uit honderd dagen. Nu ben ik kapot. Vanochtend om 7 uur had ik even de hel van onrust en gejaagdheid in me over al die nieuwe verordeningen, en dat is goed, ik kan daardoor iets van de angst van de anderen aanvoelen, want die angst is mij steeds vreemder geworden. Om 8 uur was ik alweer de rust zelve. En ik er bijna trots op dat ik in die geradbraakte lichamelijke toestand toch nog anderhalf uur Russische conversatieles geven kon, vroeger zou ik zoiets met een beroep op de toestand hebben afgebeld. En vanavond is het weer een nieuwe dag, dan komt er weer een mens met moeilijkheden, een katholiek meisje. Om als jood tegenwoordig een niet-jood bij zijn moeilijkheden te kunnen helpen, dat geeft je een eigenaardig gevoel van kracht. Lijden is niet beneden de menselijke waardigheid. Ik bed...

De Ommekeer komt niet zomaar. Je keert niet zomaar om. Het gebeurt pas dan als het leven heeeeeeeeeeel veel pijn doet, het intens pijn doet alles wat hier op aarde gebeurd. Dat er diepe, diepe levensvragen zijn, een schreeuw om antwoorden, om zicht om inzicht, om begrip, om het te kunnen begrijpen. Dat is het vuur, het innerlijke Vuur dat de verandering, de Ommekeer op kan roepen. Waarna alles anders is. Diepe, diepe wanhoop en verdriet. Niet om jezelf of eventueel je naaste, nee om heel de wereld. Lijden om die wereld, de hele wereld op je schouders. Dan kan de aanraking plaatsvinden in een totaal met lege handen staan, en de Ommekeer komen. Van daaruit in Verbinding de weg terug naar Huis, in je diepste innerlijk. En ook dit gaat in eerste instantie gepaard met heel, heel veel pijn en wanhoop en verwarring. Een door elkaar geschud worden, geschokt worden. Maar als t Licht echt ervaarbaar geworden is, dan wil je niets liever dan doorgaan en doorgaan. Dan wil je niets liever dan...

God is ons geen verantwoording schuldig, maar wij hem. Ik weet wat ons nog te wachten kan staan. Ik zit nu gescheiden van mijn ouders en kan ze niet bereiken, ook al zijn ze maar twee uur reizen van mij vandaan. Maar ik weet nog precies in wat voor huis ze wonen en dat ze geen honger lijden en dat er veel goedwillende mensen om hen heen zijn. En zij weten ook waar ik ben. Maar ik weet dat er een tijd komen kan, dat ik niet weet waar ze zijn, dat ze gedeporteerd zijn en dat ze ergens ellendig omkomen. Ik weet dat, dat kan komen. Het laatste bericht is dat alle joden uit Holland weggetransporteerd zullen worden, via Drenthe naar Polen. En de Engelse zender berichtte dat er sinds verleden jaar april 700.000 joden zijn omgekomen, in Duitsland en de bezette gebieden. En áls wij blijven leven dan zijn dat even zovele wonden, die wij ons hele leven met ons zullen moeten dragen. En toch vind ik het leven niet zinloos, God, ik kan er niets aan doen. En God is ons ook geen verantwoording s...