Kagib Weteninhethart

Ik ben mijn weg gegaan. Heb wanhoop, vertwijfeling gekend. Intense pijn ervaren. Diepe eenzaamheid ondergaan. Ik dacht hier nooit meer uit te komen. Was hieraan bijna ten onder gegaan. En toch is de weg verder gegaan. En daarom kan ik nu delen dat onder al mijn pijn/wanhoop/vertwijfeling toch de Liefde was. En die Liefde heeft me uiteindelijk erdoorheen geholpen, de pijn laten oplossen, me inzicht en begrip gegeven over de betekenis van het leven. Het is een weg die vroeg of laat ieder op zal gaan. De weg terug naar Huis, in ons diepste, diepste innerlijk. En als we dan waarlijk thuis gekomen zijn, in ons Hart, dan zijn we altijd thuis, voelen we ons overal thuis, waar we ook zijn, dan is de eenzaamheid van het verleden. Dit Thuis is altijd daar, maar we gaan er zelf steeds weer van weg, proberen dit thuis ergens anders, in iets anders, bij iemand anders te vinden.. Maar de vervulling ligt niet buiten, maar uiteindelijk diep, diep in onszelf en za...

De held Icarus. Hij bouwt zich vleugels, en wil naar de zon vliegen. Dat is natuurlijk heel kunstmatig. De zon verschroeit zijn vleugels, en hij stort naar beneden. Is niet bijna iedereen zo'n Icarus? Ieder op ons eigen manier bouwen we die vleugels en willen het geluk vinden, aanzien vinden, hoger en hoger vliegen, in dat wat we denken te zijn. Maar vroeg of laat storten we weer naar beneden, misschien een beetje wijzer geworden. Want de kern is, je kunt het niet met dat ikje. Wie is dat ikje, van waaruit bouw je die vleugels? Wie wil die vleugels in jou bouwen? Ga je zo waarlijk de vrijheid tegemoet of blijven we daardoor gevallen engelen? Uiteindelijk groeien die vleugels binnenin. Je hoeft er eigenlijk niets voor te doen. Je slechts overgeven aan de innerlijke Zon, die je hierbij zal helpen. Die je zal verlichten en je zeker niet zal verbranden zolang het niet nodig is. Het zal slechts alle illusie wegbranden, wat pijn kan doen, maar heel louterend en uite...

Het orgaan voor de kosmische drang tot eenheid in ons wezen, wordt door Eckhart de 'oergrond van de ziel' genoemd - dat diepste en innerlijkste bewustzijnsgebied van de mens dat tot in het Albewustzijn doordringt. Dit punt waar mens en Al, het eindige en het oneindige elkaar raken en zich met elkaar verbinden, behoort evenzeer tot ons als tot het Eeuwige: wie tot dit punt afdaalt, ontdekt zichzelf en bovendien het Al-zelf, dat wat in alle religies 'God' wordt genoemd. Eckhart voert ons tot de levende God in ons, die onmiddelijk te ervaren is en dus geen uiterlijke bewijzen nodig heeft, en tot het bevrijdende inzicht dat wij méér zijn dan alleen mens: wij zijn beelddragers Gods, Goden in wording, tegelijk mens èn God. In de oergrond van onze ziel bevindt zich iets, met een eigen leven dat direct van God afkomstig is en ons met het hart van het Al verbindt. Indien dit waarnemingsvermogen voor het Al, of God, niet bestond, zouden wij geen weet hebben van God...

Om in het bezit te komen van het hoogste dat een mens in dit aardse leven kán verkrijgen - de eenwording met het eeuwige - is overgave nodig. Het is die overgave aan het eeuwige die de dichter Herman Stehr bedoelt als hij zegt: "Wie zich slechts één enkele maal aan het eeuwige heeft overgegeven, wie één keer het grote vertrouwen heeft getoond, die is bevrijd. Met één slag wordt alles zo eenvoudig, zo zinvol, zodra men alles van binnenuit schouwt en achter ieder ding het wezen ontwaart, Hem, God". Ons aller weg voert naar dit doortrokken zijn van de geest van ons gehele bestaan, dat wil zeggen naar dat wat Eckhart verstaat onder religio, naar woord en betekenis: de hereniging met de geest des levens, het bewustzijn van de Al-eenheid. Alles wat er aan onuitblusbaar verlangen in ons brandt, de onrust in het hart, die ons in de wereld der vergankelijkheid geen blijvende vrede laat vinden, is religio. Het is het heimwee van ons hart naar het vlammende hart van het A...

Praten, we doen t dagelijks, en er zijn er heeeel veel die niet op kunnen houden. Dat van het praten bijna hun leven afhangt, hun bestaansrecht geeft. Want ja, wat blijft er van ons over als we gewoon stil zijn. We moeten toch altijd iets te zeggen hebben? In dit stil zijn wordt juist hoorbaar de vele stemmetjes die in onszelf onophoudelijk spreken, en dit nog vaker door en tegen elkaar in en op. Hoe daarin nog rust en vrede te vinden.... Maar wat zeggen we nu eigenlijk, wat hebben we werkelijk te zeggen? En hoe vaak wordt er werkelijk geluisterd naar de ander, open en onbevangen? De echte luisteraars zijn toch zwaar in de minderheid. Ze zitten zelfs daarin nog vaak vast in een rol, waarin men niet de rol van de spreker op zich durft te nemen. Dus ja, wie niet kan zwijgen kan niet spreken .... Vaak is het praten toch dwangmatig, kunnen we gewoon niet stoppen, is het een vlucht. We weten dit misschien niet meer omdat het een automatisme een vanzelfsprekendheid i...

Eckehart richt de blik van de zoeker niet naar buiten, in de verte, doch naar binnen, in de eigen ziel. De oerbron van alle leven vinden wij in onszelf; alleen via die bron komen wij tot beleven van onze wezenseenheid met de werelden. Met andere woorden: Wanneer wij ons ineigen zelf vinden, hebben wij God en alles gevonden. Daarom moeten zij onszelf tot een weg worden, moeten wij tot ons ineigen en innerlijkste zijn terugkeren, opdat wij ontwaken tot het hogere leven dat kenmerkend is voor hen die ontwaakt zijn tot het kosmisch bewustzijn en de vereniging met het Al. Eckehart is de consequente verkondiger van het bestaan van een in de ziel aanwezige macht en kracht, die deel uitmaakt van de Alkracht en waarin onuitputtelijke rijkdommen en mogelijkheden kunnen ontkiemen. Steeds wanneer wij, ondanks onzekerheden, noden en zorgen, het vertrouwen in de hogere kosmische macht in ons laten oplichten, en tegenspoeden met de glimlach van de overwinnaar tegemoet treden, stroomt d...