Kagib Weteninhethart

Wij beschermen onszelf, omdat we geloven dat we kwetsbaar zijn. Het gaat natuurlijk wel heel ver als je dit totaal door je heen laat dringen. Is er dan niets dat gekwetst kan worden. Nee niets. Alleen het ego kan gekwetst worden. Alles waar t ego aan vastzit, zich aan vastklampt. Alles wat het ego denkt te zijn. Alles wat het ego gelooft dat ie is. Alles waarmee het ego geprogrammeerd is. Zo heeft ieder zijn/haar eigen programma. Maar uiteindelijk is dit allemaal lucht, illusie, beeldenspel. Om tot dit beleven, tot dit Zijn tot deze conclusie te kunnen komen is de voorwaarde paradoxaal genoeg, het kwetsbaar durven zijn. Toelaten wat is. Toelaten wat pijn doet. Toelaten de betekenis van je hechtingen aan mensen, aan je lichaam, aan dingen, aan zoveel. Je Essentie kan niet gekwetst worden. Wat er ook met je lichaam gebeurd. Wat er ook over je gezegd wordt. Wat ook van je afgenomen wordt, van je Essentie kan niets afgenomen worden. Al wordt je lichaam gedood, verwond, verkracht, je

God inademen en uitademen, en inademen, en dit steeds door in een Eeuwige Stroom. Het zou zo kunnen zijn. Het zal eens zo Zijn. Een stroom van harmonie in harmonie, gedragen door de Liefde. Maar vaak doet inademen zo'n pijn. Wat op ons pad komt. Om dit helemaal in te ademen, toe te laten, door je heen te laten gaan. Dat het zo kan spreken, en van daaruit oplossen, verdwijnen. Door begrip door inzicht, doordat het Bewustzijn spreekt, ziet wat het is, wat het werkelijk is. En het uitademen, het loslaten, het overgeven. Alles overgeven in vertrouwen zonder dat er iets achter blijft. Maar zoveel heeft zich vastgezet in ons hoofd. Is vastgeklonterd in beelden, gedachtenbeelden over het leven. Het Leven wordt niet meer ervaren. Slechts een leven uit deze beelden, vanuit deze beelden. De Stroom is geblokkeerd, er zit van alles voor. We zitten er zelf voor met onze gedachtebeelden, onze emotiebeelden en verbeeldingen. Maar als de Liefde zijn werk in ontvankelijkheid, in het hebben va