Kagib Weteninhethart

We leven hier zo allemaal bij/op elkaar, op een kluitje. Dat noemen we een samenleving, een maatschappij. Die maatschappij is gegrond op een bepaalde visie. Iets wat alles samenbindt, verbindt. Maar is die visie niet heel relatief? Had het ook anders kunnen zijn? Een andere cultuur een ander jasje? En dan waren er weer andere vruchten, ontwikkelden mensen zich weer anders. Is hoe wij met elkaar leven ook niet gebaseerd op een bepaald geloof. Een bepaald stelsel van waarden en normen, regels. Hier draait het om, en niet anders, hier zul je jezelf naar moeten voegen .Maar is dit dus niet slechts een jasje. Het jasje van een cultuur, of een religie of wat dan ook? En vinden we onszelf zo? Als we allemaal dit jasje moeten dragen. En we bevestigen elkaar in dit jasje. Ja dit is het juiste jasje, past je goed, je past goed, doet mooi mee met de cultuur, met het spel. Maar waar draait dit spel bij ons dan om,werkelijk om? Om geld?Carrière?Jezelf bezig houden? Is het dat? Of is er nog wel wat ...

Jezus wilde ons wel bloemgelijke levens schenken, dwz dat wij zouden ontdekken dat wij ieder onze eigen kleur en geur hebben en beantwoorden zouden aan wat wij zijn: en meer niet. Waarom zullen we andere mensen lastig vallen als ze niets van ons moeten hebben? Ieder mens de eigen ontplooiing en de eigen wijze om tot zijn recht te komen. Dit is individueel en heeft onmiddelijk met de kunst van het leven te maken. Mag het leven geen kunst zijn? Mogen we er niet een eigen vorm en gestalte aan geven die voortkomen uit wat we zijn?Het leven leeft. En het brengt uit zich in de mens bewustzijn van zich zelf voort en doet hem deelhebben aan een besef en een ervaring van harmonie, van goedheid en eenheid, van licht en warmte en hoe dat dan verder ook onder woorden te brengen is. Als Jezus dus zegt dat we tov de wereld moeten vasten, zou dat betekenen kunnen dat we haar niet meer zo'n grote plaats in ons hoofd moeten geven, maar haar moeten verzwakken en laten vergaan in ons, zoals men een v...

Ik moet niet aan die voorstellingen hechten. Alles wat zich in mijn hoofd over de wereld samengebrouwen heeft moet ik loslaten en mij eindelijk eens begeven naar wat in mij verborgen is. Want het koninkrijk dat niet van deze wereld is, is nog altijd 'binnen in u' (van voor de grondlegging der wereld af). Ik moet nu eindelijk eens op houden met al maar op andere mensen te letten en over ze te praten en een boosaardige neiging te volgen om kwaad van hen te spreken en dit of dat in de wereld en de mensen niet goed te vinden. Wil ik vasten op de manier die Jezus mij aanraadt en ik gevoel dat ik onvoorwaardelijk in deze uitspraken kan vertrouwen, dan laat ik de wereld in mijn hoofd los en tracht ruimte te maken voor het leven dat binnen in mij klopt en tot uitspraak in mij wil komen, luisterend of er iets bij is van het koninkrijk dat hij bedoelt.Een beetje licht, een beetje wonderlijke warmte die groeizaam is als de zon in het voorjaar en die zich tussen en in al die werelddingen m...

Veel woorden, zinnen, worden zo vanzelfsprekend geuit zonder diep te ervaren de betekenis. Bv de betekenis van de Geest, van het Weten in het hart, van de Essentie... Wat voor naam je er ook maar aan wil geven. Het staat buiten de tijd. En daarom is het paradoxaal genoeg nooit uit de tijd. Het is duizenden en duizenden jaren geleden wakker geworden en kan over 100.000 jaar weer wakker worden. Omdat het uiteindelijk hoe raar het ook klinkt niks is. Het is onafhankelijk van de zintuigen. Onafhankelijk van wat buiten is. Als het er is, als het vervuld is, dan is het er. Je hoeft er niks voor te doen om het te laten blijven. Geen technieken, geen methoden, geen oefeningen, geen visie. Want het is uiteindelijk niks. Gek hé. Het is gewoon. Er hoeft hierin niks meer, want Het is er. Dus als je 100.000 jaar geleden aan de wandel was, en je ont-moette iemand, dan zou je vanuit deze Geest meteen Verbinding gemaakt hebben. Misschien zelfs zonder iets te zeggen, je voelt het, je Weet. Een glimlach...

Diezelfde wereld vertoont het beeld van zoveel ellenden en ziekten en lijden dat het niet te overzien, niet te bevatten, niet te stelpen is. Hoe moet voor die mensen het woord klinken: Mijn rijk is niet van deze wereld. Leer aan deze wereld voorbijgaan, leer tov haar vasten, laat u er niet door verslinden en begeef u er niet in om te proberen ervan te leven. Zie uit naar mijn rijk, een eeuwig rijk, een rijk van de geest vol verzachting en genezing, vervuld met omhullende en oneindig vertroostende stilte en liefde, een lichtrijk waarvan de helderheid alle duisternissen in zich opneemt. Waar is in de mens dat rijk? Hij kan er zich niet speciaal in begeven om de wereld te veranderen en te hervormen. Mensen waaruit zij is samengesteld laten zich niet werkelijk veranderen indien zij niet willen en er is een grote hoogmoed in de idee een enkel mens te kunnen veranderen. Meestal brengen we de onderontwikkelde gebieden bijbels en beschavingsziekten, pantalons en jenever en leren de onderontwik...