Kagib Weteninhethart

Een staan aan de afgrond, wankelend. De ultieme afgrond. Eén stap en je stort naar beneden. Je reis hier op aarde is van t verleden. Juist dan komen de mogelijkheden. Er is en blijft een oplossing, de Verlossing. Een brug die over de afgrond gebouwd kan worden. Maar die brug kun je niet buiten jezelf bouwen, door van alles te doen. Die brug kan alleen binnenin gebouwd worden Beter gezegd, er kunnen stepping stones komen, een voor een. Als er overgave gekomen is. Een volledig overgeven.. Als het gevecht gestaakt is, alle wapens uit je handen geslagen zijn. Als je niets of niemand meer kunt bevechten. Voor niets meer kunt vechten, je machteloos in elkaar gezakt bent. Totaal wanhopig. Dat vanuit deze ultieme wanhoop een kreet tot hulp/inzicht/begrip weerklinkt. Dan rijst vanuit het niets, voor je, de eerste steppingstone, de eerste steen omhoog waar je in alle eenvoud op kunt stappen. Een eerste vonk van inzicht/begrip, in deze inkeer. Nog niet te vatten. Een stuk

Is t mogelijk zonder verlangens te zijn? Zekers is dit mogelijk. Is verlangen niet uiteindelijk het denken? Als je diep tot je door laat dringen is niet denken, verlangen? En is t niet daarom dat we steeds weer vallen, in het rad van avontuur zitten? Waar we nooit uit zullen komen, zolang we ons beet laten nemen door dit denken. Echt, we zijn veel en veel meer dan dit denken. Het bewustzijn ligt juist onder t denken. Het denken, gedachten, zijn slechts spelletjes. Nooit tevreden dat denken, altijd maar meer willen dat denken, altijd anders willen dat denken, nooit in het nu het denken. Op alle mogelijke manieren wordt je zo heen en weer gegooid. Als je ernaar kunt kijken, kijk r s naar. Kijk s naar wat dat denken met je doet, hoe t je gevangen neemt. En probeer dan te voelen, het zijn allemaal spelletjes die met me gespeeld worden. Ik ben meer dan dat. Je bent veeeeeeeeel meer dan dat. En van daaruit helemaal totaal het nu, absorberen. Gewoon wat nu is, dat helemaal