Kagib Weteninhethart

Het was een maanloze nacht en het zuiderkruis stond helder boven de palmen. De zon zou nog uren op zich laten wachten, in die stille duisternis stonden alle sterren erg dicht bij de aarde en ze fonkelden helder; ze waren doordringend blauw en de rivier liet ze geboren worden. Het zuiderkruis stond alleen zonder andere sterren in de buurt. Er was geen wind en de aarde leek stil te staan, vermoeid van de aktiviteiten van de mens. Het zou een heerlijke morgen worden na zware regenval en er was geen wolk aan de lucht. Orion was al onder gegaan en aan de verre horizon stond de morgenster. In de nabijgelegen vijver in het bos kwaakten kikkers; ze zouden een tijdje zwijgen, weer ontwaken en verder gaan. Er hing een sterke jasmijngeur in de lucht en in de verte werd gezongen. Op dat uur was er ademloze stilte en haar tedere schoonheid hing over het land. Meditatie is de beweging van de stilte. Op een dag kwam een moeder en vroeg, 'Wat is liefde? Is het zorg, is het vertr

Eigenlijk is t heel wonderlijk. We proberen met zijn allen iets buiten onszelf te vinden, in van alles wat we doen, denken te moeten doen, terwijl Het er altijd is. Elk moment, de ware vervulling, in onszelf. We gaan er steeds van weg. Meestal gaat er een lange, lange weg aan vooraf, voordat we tot deze conclusie komen. Of er gebeuren radicale gebeurtenissen, komen er radicale ingrepen, ziekte, dood, ontslag etc. En toch zijn dit allemaal stadia op de weg, want je kunt niks forceren. Uiteindelijk zult je Weten zonder dat je het gedaan hebt. Juist het doen blokkeerde het. Vanuit het zoeken, vanuit het zoeken vanuit een bepaald idee, vanuit een bepaald denkbeeld versmal je de marge van waaruit je de wereld in kijkt, het leven beleeft. Je zet iets vast in een beeld, en alleen dat is er nog maar. Terwijl de werkelijkheid, het nu, zo ruim kan zijn, zoveel kan geven, prikkelen, raken, ontroeren, verwonderen. Als je Wezen aanwezig is, als je in volle aandacht in het nu bent. G

Zie wat je niet kunt zien, ga waar je niet kunt gaan, hoor wat stemloos is, en je zult God "verstaan". Angelus Silesius Ook erg mooi, deze. Waar hij het hier over heeft zijn natuurlijk niet de zintuigen van zien en spreken en niets fysieks. Het gaat hier allemaal om innerlijke belevingen. Je zult het Zien, maar niet je ogen, en als je het Ziet Weet je. Als je het doorZiet inZiet. Dan mag God het Goddelijke uiteindelijk weer door jou heen Zien. En het is een gaan van innerlijke paden, schijnbaar onbegaanbaar, nog nooit betreden alleen misschien door God het Goddelijke zelf. Dan loop je aan de hand van God. Een onfeilbaar innerlijk richtsnoer waar je meer en meer op mag vertrouwen. En die leiding vindt natuurlijk niet plaats door n innerlijke Stem of zo, een of andere Meester die je zegt wat je moet doen en wat niet en wat is. Nee het gaat erom te leren luisteren naar jouw innerlijke Meester die Weet, alles dat is. Het Bewustzijn, dat is het Goddelijke, jouw E

De wereld is als een spiegel: kijk er boos in en zij kijkt boos naar je terug; glimlach en zij glimlacht ook. Anoniem Dit is niet helemaal zo zwart/wit zoals hier gesteld. Je kunt nog zozeer die ware innerlijke glimlach vrijgemaakt hebben vanuit dit beleven, de wereld hoeft echt niet altijd terug te glimlachen. Maar t gaat er om dat jij van binnenuit blijft glimlachen zonder forceren, dat je niet boos wordt of wat dan ook. Dat hierin geen aanrakingspunten meer zijn. Vaak is t wel zo hoor, want alles is energie en de mens om je heen en zelfs de fysieke realiteit reageert op die energie. Tuurlijk niet bewust. Onbewust reageren mensen op jou en dat toont zeker heel vaak een spiegel van jou. Wat toont die spiegel om jou heen? Wat is je huidige situatie? In alles valt iets te zien, als  je wil zien, als je open bent voor wat de spiegel van de wereld van de ander je wil laten zien. Die mens, die situatie is precies goed voor jou. Wie of wat heeft die mens die situatie jouw

Het Licht kan slechts dan in je werken, de Eeuwigheid, het Weten, de alwijsheid, als je enige verlangen, je enige liefde de waarheid is. De waarheid van dit moment, wat nu jouw waarheid is. wat nu is, wat nu leeft, in jou, door jou heen werkt en zich uitdrukt. Zo kun je van waarheid tot waarheid gaan in een steeds weer loslaten, ontmaskert worden, onder leiding van de Waarheid. Van hieruit vindt t omzettingsproces plaats, het transformeringsproces. Het veranderingsproces dat nooit ophoudt, want steeds zijn er weer nieuwe poorten te openen, nieuwe dimensies die zichtbaar, openbaar kunnen/mogen worden. Zolang de ontvankelijkheid blijft. En in Verbinding voel je jezelf meer en meer hierdoor gedragen, beschermd, vervuld. Je Weet dat Het Weet, en je geeft je onvoorwaardelijk over. Met lege handen, met een onbevangen open hart. Je enige verlangen is nog dat dit Licht dat deze Liefde waarlijk in jou tot opstanding mag komen. Uit mag stralen, zich mag openbaren, door jou

Duisternis kan geen duisternis verdrijven; enkel licht is daartoe in staat. Haat kan geen haat verdrijven; enkel liefde is daartoe in staat. Martin Luther King Ja, is helemaal waar. En duisternis kan heel licht schijnen. Maar t schijnt licht te zijn maar is het niet. Het ware Licht is niet van de dualiteit niet van strijd niet van gespletenheid. De ware Liefde kan niet in iets anders veranderen, kan niet omswitchen in haat, dat is geen Liefde. Liefde is Liefde. Liefde blijft over. En Liefde heeft ons altijd Lief, wat we ook doen. Die Liefde dat Licht kan ons terugbrengen in de Liefde, in het Licht. lieve zonnetjesgroet Kagib

Het is het oudste levende ding op aarde. Het heeft gigantische afmetingen, is hoog en heeft een reusachtige stam. Tussen andere roodhoutbomen, die ook zeer oud waren, stak deze boven alles uit; andere bomen waren aangetast door vuur, maar deze was niet getekend. Hij had alle ellendige dingen uit de geschiedenis overleefd, alle oorlogen van de wereld, alle ellende en verdriet van de mensheid, vuur en bliksem, de stormen der tijd, zonder te zijn aangetast, majestueus en volslagen alleen, met immense waardigheid. Er waren branden geweest maar de bast van deze roodhoutboom was in staat deze te weerstaan en te overleven. Hij verhief zich naar de hemel, terwijl je eronder zat, reusachtig en tijdloos. Juist zijn jaren verschaften hem de waardigheid van stilte en de afstandelijkheid van hoge ouderdom. Hij was even stil als je geest, even stil als je hart, en leefde zonder de last van tijd. Je was je bewust van compassie die nooit door tijd was aangetast en van onschuld die geen