weten en Liefde
We weten teveel, of denken te weten, waardoor het Weten niet meer kan spreken. Het Weten zit onder dat alles, onder al die kennis. Alles dat aangeleerd is, en wat ons meestal nogal misvormd heeft. Alles hierdoor beladen en gekleurd. Daardoor kunnen we niet meer Zien/ervaren wat is. Daardoor is alles gevangen geraakt in een beeld, in beelden. Het leven eruit, doods, mechanisch. We denken het wel gezien te hebben en zien niets meer. Het denken en voelen, de emoties, waardoor wij bevangen raken, gevangen raken in alle beelden, in ons verstand in zoveel. Waardoor de Liefde niet meer ervaren kan worden. Waardoor de afstemming hiermee verloren raakt. Terwijl die Liefde er toch altijd is, zonder oorzaak, zonder reden. Gewoon altijd stromend, eeuwig aanwezig, dwars door alles heen in wat wij doen. Uiteindelijk dit alles omvattend. We hebben die Liefde opgesloten in een kastje, en van daaruit zelf een wereld gevormd. Een denkwereld, een emotiewereld, meestal een heel kleine beperkte wereld.