Kagib Weteninhethart

'Als er iets in jou is dat in de goede richting stroomt, schept het zijn eigen discipline zodra je wordt gebeten door het insect van bewustzijn.' Die beet van bewustzijn, een Weten, ja dat is te vertrouwen, daaraan geef ik mijn vertrouwen, daar geef ik me aan over. Zo ontstaat er een innerlijk richtsnoer van waaruit je leven zich vorm geeft, tot uitdrukking komt. Je intuitie die je volgt, je Geweten, het Weten. En dit kan grote gevolgen hebben. Dat je stappen zet die voor andere vaak niet te begrijpen zijn, niet te vatten. Jezelf in het ongewisse storten, schepen achter je verbranden. En toch is t dan de enig juiste keuze, is t het enig juiste om te doen in dat moment wat de gevolgen ook zijn. Wat die gevolgen ook zijn, je blijft in harmonie. Als je dan vaker die keuzes gemaakt hebt dan kan dit vertrouwen rotsvast worden en kan niemand je hier meer uit halen. Dan ben je nog slechts trouw aan die intuitie aan dat Weten. En toch niet in een pantser, niet verstard, niet

Dat toch eens eindelijk de ogen opengaan voor de zin die wij zelf aan ons leven kunnen geven als wij deze inzet, dit verloren geven voor de vernieuwing herkennen. Het is of de godheid zichzelf in ons geboren laat worden. Of hij de Vader wordt van zichzelf en in ons zich iets voltrekt dat zijn bevestiging vindt in het 'ik en de Vader zijn één'. Dit is eenvoudig een feit. Er kunnen zich mensen tegen verzetten en zeggen: het is een krankzinnige hoogmoed of iets dergelijks, het blijft voor alle eeuwigheid wat het is als dit aan ons is geschied. De hoge frequentie in haar uiterste fijnheid, die wij alleen aan de ether toeschrijven, kan in de ziel een antenne vinden waarvoor wij de plaats vrij kunnen maken in openheid en zuiverheid, opdat wij de inwerking ervan als zacht doordringend licht gaan gewaarworden, dat zich geleidelijk versterkt naarmate wij de lichtschuwheid hebben overwonnen en er meer van verdragen kunnen. God is het bewustzijn waarin al de moeilijkheden zijn opgeheve

Indien je nu in jezelf door het innig en ernstig te willen, al is het maar weinig, de verlichting voelt van het onvermengde leven dat in deze kwaliteit eeuwig is en waarmee je je bewustzijn wilt doorstromen, dan is het noodzakelijk in je alles te leren loslaten wat je zou belemmeren en verhinderen. Daardoor ontstaat een besef van leegte en stilte waarin de ontmoeting plaatsvindt. Het brein functioneert op dat moment niet meer. Dat is het ogenblik van de wilsomkeer, waarin de wil niet meer gericht is op het allerbuitenste, maar op het allerbinnenste. Het verstand staat stil. En in dit moment geschiedt het wonder dat de kracht van de innerlijke geest zich over het verstand ontfermt en er de leiding van neemt. Je kent de uitdrukking: 'wie zijn leven wil vinden moet het leren verliezen'. Dit is een paradoxaal gezegde dat als uitkomst niet gedacht kan worden maar waarvan de eigenlijke zin zich eenvoudig voltrekt waardoor je voor altijd weet wat het zeggen wil. Je verliest natuur

Het is natuurlijk zeer moeilijk zo in onszelf te geloven wanneer wij overweldigd worden door een wereld van bloed en tranen, van treurigheid en verwarring. Een mens die deze weg wil gaan, moet dit wereldbeeld overwinnen, niet door het te negeren, maar er midden in te kunnen blijven omdat deze 'Tao-kracht', dit licht der eeuwigheid door niets uitgeblust of vernietigd worden kan. Men kan de lamp stuk slaan maar daarmee heeft men de elektriciteit niets misdaan. Het is daarom wel een eenvoudig gestelde zaak, nl het leven lief te hebben als wij het in een zodanige kwaliteit ontmoeten en herkennen en het ons de zekerheid verschaft hoe je het zelf liefhebt. Deze ontmoeting is het bevrijdende ogenblik met achterlating van alle voorbije en toekomstige ogenblikken. Het is of het bewustzijn alle tijdelijkheid heeft losgelaten, of er in één ogenblik van verandering, van doorbraak, van verlichting, een verlossing is geschied van iets dat wij het leven noemden en wat het niet was, juist om

Want de werkelijke mens is een veel-eenheid, waarvan de zelf-eenheid krachtens haar natuur het loutere, onvermengde leven kan manifesteren, een lichte stralende kwaliteit die wel vergeleken is met een fontein van levend water en waarvan ieder begrip of voorstelling slechts een gelijkenis is. Het kenmerk van dit lichte leven, dat door vele mensen eenvoudig wordt ontkend omdat zij deze 'schat in de akker' maar niet ontdekken kunnen, brengt met zich een onuitwisbare ervaring, een belevenis van onverstoorbare vreugde als grondtoon en waardoor je ontdekt hoezeer je van het leven houdt. Niet als een hang of zucht naar het leven als een biologisch verschijnsel en functie, maar als een zijnstoestand waarvan iedere aanduiding slechts een gestamel wordt, ofschoon er een kunst bestaat die in haar onvergetelijke vorm van deze wedergave getuigt. Dit leven is dus niet om aan te hechten, maar om te ontdekken dat men het zelf is. Dit zijn is van een volstrekte zelfstandigheid, vrij van iede

Het woord intellect, waaraan in de regel nogal een abstracte overschatting wordt toegekend en waarin een einddoel van alle menselijke streven als een verstandelijk begrijpen der werkelijkheid wordt samengevat, heeft alleen maar de zin van in-zicht. En het mens 'ken u zelf' kan op die wijze teruggebracht worden tot 'zie u zelf' of: 'wat je zoekt is in je zelf, vind het en zie het'. En dan word je weer herinnerd aan het boek dat de mens zelf is en waarvan het beeld is overgeleverd in de Apocalypse dat letterlijk ontsluiering betekent en op niets anders berust dan het openen der ogen opdat wij beter zullen zien. Daarin wordt ons vermeld hoe aan Johannes een boekje te eten werd gegeven. Er is sprake van een engel die met zijn ene voet op de zee en met de andere op de aarde stond. 'En ik ging heen tot de engel, zeggende tot hem: Geef mij dat boeksken. En hij zeide tot mij: neem en eet het op; en het zal uw buik bitter maken, maar in uw mond zal het zoet zijn als