Kagib Weteninhethart

Tot nu toe hebben de mensen elkaar verscheurd ter wille van bepaalde verdachte 'onzichtbaren', die zich voorzichtigheidshalve geen geesten noemen maar 'idealen'. Maar nu heeft, geloof ik, eindelijk het uur van de strijd tegen de onzichtbaren geslagen, en daar zou ik graag bij willen zijn. Al jaren wordt ik opgeleid tot soldaat in geestelijke zin, dat is mij al lang duidelijk, maar zo duidelijk als nu heb ik nog nooit ervaren dat er een groot gevecht tegen deze vervloekte schimmen voor de deur staat. Ik verzeker je, als je eenmaal begint met het afbreken van valse idealen, dan kom je er niet mee klaar. Het is bijna niet te geloven hoeveel impertinent bedrog zich langs de weg van ideeënovererving in een mens heeft opgehoopt. En zie je, dit systematische wieden van onkruid in mij noem ik de stichting van een nieuwe staat. Uit consideratie voor de bestaande systemen en uit een gevoel van tact tegenover mijn medemensen, aan wie ik, God verhoede het, mijn mening

Als je jezelf gedragen weet door de Oceaan, daarmee een voelt dan begint het pas Het is de basis van een verdere ont-wikkeling, ontvouwing, in Verbinding met de Oceaan, meebewegend met de Oceaan. Heel belangrijk is je beweegt niet meer tegen, in t denken dat je een golf bent, of verblind gefixeerd op al die golven. Dus er is geen enkele energie meer die verbroken hoeft te worden, illusies die ontmaskert hoeven te worden. Je voelt je bent een met het Al en beweegt mee. Maar die Beweging heeft dus perspectief. Er is een Pad dat verder gaat, een spiraal omhoog. Ook is er een Pad in deze wereld, het zijn op t juiste moment op de juiste plek. Dat is niet relatief. Als je meebeweegt, alle eigenwilligheid verdwenen is dan ben je op t juiste moment op de juiste plek. Je hebt je overgegeven aan de Oceaan van Weten die Weet wat nodig is, waar je t beste kunt zijn voor jezelf en voor de ander om je heen. Levend in het Eeuwige moment als binnenin alles verstild is vervuld is tot vr

Een hoopvolle vreugde, die Hauberisser nieuw toeleek - zó lang had zij in hem geslapen, was plotseling wederom ontwaakt en verfriste hem, ofschoon hij voor een moment niet precies wist - en het ook absoluut niet wilde weten - waarover hij zich zou moeten verheugen en waarop hij zou moeten hopen. Ik moet er blij om zijn, begon iets in hem te jubelen, "dat het edele wild uit de onbekende wouden van een nieuw gedachtenrijk de omheining van de dagelijkse sleur doorbreekt en in mijn tuin komt grazen". Blij, en niet twijfelmoedig, alleen omdat er een paar oude, vermolmde palen kapot gaan. Gustav Meyrink

Het gaat er niet om, iets specifieks te beleven, iets specifieks op te wekken, een bepaalde golf van beleven. Het gaat erom dat alles meer en meer doordrenkt mag worden met het Leven, dat je dit mag beleven. Anders ontstaat er weer dualiteit, onderscheid, afhankelijkheid. Dan moet je eventueel iets doen of blijven doen om dezelfde ervaring terug te krijgen. Het gaat niet om bepaalde extatische ervaringen, geweldige beelden, noem maar op. Het gaat erom dat alle zintuigen bevrucht worden door de Liefde, dat je vervuld wordt door de Liefde, door het Leven. Dat is het einde van de dualiteit, de eindeloze strijd. Daar kun je dan niet meer uit vallen en je hoeft er niets meer voor te doen om het te verkrijgen om het te behouden. Het is uiteindelijk de enige Werkelijkheid die overblijft. Het is niks en toch is t alles. Dat wat voor alles is, voor alle invulling, puur indrinken wat is, zonder voor of afkeur. Dan mag uiteindelijk alles doorstraalt worden met Het met Liefde in he

Helder stond hem slechts het beeld voor ogen dat hij zojuist gezien had: de man met het masker en de zwerm bijen, die zich om hun koningin verdrongen alsof ze zonder haar niet konden leven. De zwijgende natuur, die op zijn laatste tocht naar buiten afscheid van hem had genomen, was vandaag teruggekeerd met een nieuw gezicht, en hij voelde dat hij begreep wat ze wilde zeggen. De man die de koningin weer gevangen had en met haar de gehele zwerm, was hem als een gelijkenis. "Is mijn lichaam iets anders dan een krioelend leger van levende cellen,' zei hij bij zichzelf, "die naar een overgeërfde gewoonte van miljoenen jaren om een verborgen kern heendraaien?" Hij vermoedde een geheimzinnige samenhang tussen het voorval dat hij gezien had en de wetten van de innerlijke en de uiterlijke natuur en hij begreep hoe toverachtig stralend de wereld weer voor hem zou opengaan als het hem zou gelukken ook die dingen in een nieuw licht te schouwen die dor de sleur van

Hoe dikwijls heb ik niet anderen willen helpen door het hun uit te leggen. Zij hoorden mij aan, knikten, geloofden mij, maar het ging het ene oor in en het andere oor weer uit. Wellicht is de waarheid te eenvoudig om haar direct te kunnen bevatten. Of moet de boom eerst ten hemel rijzen voordat het inzicht komen kan? Ik ben bang dat het verschil tussen de ene mens en de andere dikwijls groter is dan het verschil tussen een mens en een steen. Met fijne speurzin erachter zien te komen wat de boom doet groeien en wat hem voor verdorren behoedt, dát is het doel van ons leven. Al het overige is: mest scheppen zonder te weten waartoe. Maar hoevelen zullen er zijn die begrijpen wat ik bedoel? Gustav Meyrink