Kagib Weteninhethart

Er waren kleine wolkjes, wel honderden, niet meer dan gevleugelde penseelstreken, de westelijke hemel was er van vervuld. De zee was overdekt met kleine, dansende golfjes en de zon ging onder als een gigantische rode bol, het was prachtig. Maar het waren die kleine gevleugelde wolkjes, die de avond zijn betovering gaven. Het waren nauwelijks wolkjes te noemen, zoals ze daar heel stil noordwaards vlogen, elk besloten in zijn eigen schoonheid, en ze veroverden de ruimte in hun vlucht. En toch waren ze bewegingloos; er was geen zuchtje wind, behalve net boven de zee en boven het land er dichtbij. Maar die betoverende wolken bewogen niet en toch vlogen ze. Toen de zon in de zee onderging namen ze haar kleur aan. Sommige werden diep rozerood, sommige licht roze, andere bleven wit. En ze vlogen echt. Ze waren een bundeling van al wat mooi was op de aarde en aan de hemel. Ze waren teer, pas ontstaan, maar ze bezaten die energie die de ruimte tenietdoet. En terwijl je naar d...

Niet jezelf laten zien, niet eerlijk delen hoe t voor jou voelt, je alleen maar voegen naar de ander, hoe de ander dingen ziet of doet. Ook al gaat dit tegen jezelf in, zie je t anders, vindt je t niet prettig. Maar ja, je wil geen conflict dus je laat t zo. Dat werkt natuurlijk niet. Dan krijg je verkramping, kan t niet anders dan dat er meer en meer wrevel ontstaat, spanningen, verwijten over andere dingen. Dit kan zich meer en meer opbouwen tot n echte uitbarsting, die dan vaak helemaal niet redelijk is en waarbij allerlei andere dingen erbij gehaald worden. Het is zo belangrijk om uit te spreken hoe het voor jou voelt, dat iets niet prettig is en waarom etc. Dan kun je misschien tot n compromis komen, wederzijds begrip. Toch kun je wel zonder spanning rekening houden met elkaar, zonder verkramping, zonder dat er wrevel is. Als er echt Liefde is voor die ander, hoeft heel veel helemaal niet ten koste van jou te gaan. Maar communicatie blijft daarin zo ontzetten...

Pijn zelf vernietigt pijn. Lijden zelf bevrijdt een mens van lijden. Krishnamurti Dit is natuurlijk niet altijd zo. Je kunt je heel erg verzetten tegen van alles en nog wat, en zo lijden. Pijn lijden. Fysieke en psychische pijn. Zolang dat verzet er is zal er weinig heling komen. Maar als je echt lijdt, pijn lijdt, weerloos, zonder verzet, het durft te voelen, wat is. Dan komen er mogelijkheden. Dan kan wat in de pijn besloten, opgesloten is, zich vrij maken. Wakker aanwezig zijn in de pijn, dan kan de pijn tot jou spreken. In dat wat is, in een alles voelen. In overgave aan de pijn. Dan mag inzicht komen in psychische pijn, in wat is, en zo, begrip, en zo heling van de pijn. En bij fysieke pijn hoeft nog niet eens de fysieke pijn te verdwijnen, eventueel ziek zijn maar als het verzet, de weerstand verdwenen is, dan kan ook hierin de louterende werking plaatsvinden. lieve warme groet Kagib

Is het mogelijk om kennis te hebben, en toch vrij te zijn van angst? Krishnamurti Een vraag, wat voor antwoord komt bij jou naar boven? Mbt mezelf, het is maar welke kennis he. Denk-kennis zal je nooit vrij kunnen maken van angst. Boekenkennis, of als je denkt het te weten. Dan kan het aan de oppervlakte lijken dat er geen angst is, kun je daar hele filosofieën over opbouwen maar op t moment dat t actueel is kan ineens iets heel anders wakker worden. Maar er is ook levende kennis, het echt Weten. En dat Weten bevrijdt, een doorleefd inzicht, waarlijk begrip. Dan heb je die kennis niet, dan ben je die kennis, dan ben je Dat. Dan heeft dat Weten je vrij gemaakt, is het onderdeel geworden van je wezen. Je ademen. Geen nieuw jasje maar een jasje of meerdere jasjes uit. En ja die kennis maakt vrij van angst, in wat voor situatie dan ook. Dan heb je de angst doorzien, ontmaskert. lieve warme groet Kagib

Wat is dat heilbegeren? Het komt eropneer als dit heilbegeren er niet is dan zal ook nooit werkelijk het Bevrijdingspad gegaan kunnen worden. Dan zul je nooit Vrij worden. Dat verlangen is een vuur. Hoe krachtiger dit Vuur, dit innerlijke Vuur is, hoemeer het alles weg kan branden wat illusie is. Dat je enige verlangen is om de illusie te laten verdwijnen, zodat de Eeuwigheid zich kan openbaren kan verschijnen. Dat je werkelijk alles in je leven in dit kader plaatst. Alles hieraan onder geschikt maakt. Niet dat dit ook wel gezellig is, het spirituele pad, uiteindelijk heel vrijblijvend, tussendoor workshopje, gezellig met elkaar erover praten. Nee dat t nog de enige, enige levensbehoefte is, die de rest in de schaduw stelt. Dat het schrijnt van binnen. Een zo'n intens verlangen tot Weten, tot die Bevrijding. Hoe krachtiger dit innerlijke Vuur, hoe groter de mogelijkheid. Er is uiteindelijk maar één Weg. Die Weg kun je niet doen, maar t betekent heel aandachtig a...

Wanneer leer je het meest? Heb je ooit naar jezelf gekeken terwijl je leert? Krishnamurti Twee vragen, ja wanneer leer je het meest? Als je echt aanwezig bent, wakker, in het nu, open en eerlijk. Mogelijkheid tot aanraking, dus een open hart. Onbevooroordeeld, geen denk-beeld over, maar puur ont-moeten wat is. Waarin dan alles mag zijn, wat maar is. Wat maar door je heen gaat. Hoe schijnbaar 'lelijk' dit ook is, 'lelijke' emoties, gedachten. Alles materiaal dat in iets anders wil veranderen. Loutering door het Leven. Wat echt Weet wat is wat Wil. Tweede vraag, wat wil ie daarmee zeggen: 'Heb je ooit naar jezelf gekeken terwijl je leert'? Volgens mij wil hij daarmee zeggen dat je niet kunt leren als je dit doet, dan sta je er zelf tussenin. Aanwezigheid is van fundamenteel belang, maar dan niet ertussenin gaan zitten met wat je denkt te weten denkt dat is denkt dat wil. Dan is het leerproces voorbij. lieve warme groet Kagib

Er liep een vrouw op de weg, armoedig en vuil, dagenlang niet gewassen, donkerbruin gebrand door de zon, slecht gevoed. Ze droeg sierbandjes om de enkels en leek zich totaal niet bewust van wat er om haar heen gebeurde. Ze was fleurig gekleed, maar wat ze droeg was gescheurd en slordig versteld. Ze was als zo vele anderen op die weg, afgemat door het werk en het op de wereld zetten van kinderen, maar ze stak met kop en schouders boven de rest uit en liep helemaal alleen. Ze hield zich erg recht, met een uitzonderlijke waardigheid en met die typische onverschilligheid die uit ellende of uit vreugde voortkomt. Ze keek recht voor zich uit, de blik gericht op onbestemde verten. Ze moest alles hebben verloren, niet pas, maar heel lang geleden al en nu zat ze daar nog steeds door in de put. Niets zou haar er ooit uit kunnen halen, geen nieuwe baan en geen andere man. Ze droeg op haar hoofd iets dat in een niet al te schone lap gewikkeld was en dat ze met één hand vasthield, t...