Kagib Weteninhethart

Samengevloeid met andere kleine beken slingerde de rivier zich luidruchtig door het dal en het gebabbel was nooit eender. Ze had haar eigen stemmingen, maar was nooit onaangenaam, had nooit een boze bui. De kleintjes hadden een scherpere klank, er waren meer keien en rotsen; ze hadden stille gedeelten in de schaduw, ondiep, met dansende schaduwen en 's nachts klonken ze heel anders, zacht, teder en aarzelend. Ze stroomden omlaag door verschillende dalen, uit verschillende bronnen, de een veel verder weg dan de ander; de een van een gletscher en van een bochtige waterval en de ander moest van een bron komen die te ver weg was om naar toe te lopen. Ze voegden zich allebei bij de grotere rivier, die een diepe, rustige toon had en waardiger, breder en sneller was. Alledrie waren ze met bomen omzoomd en de lange, golvende lijn bomen liet zien waar deze rivieren vandaan kwamen en waarheen ze gingen; zij waren de bewoners van de dalen en ieder ander was een vreemdeling, met inbegrip...

Het is maar wat je wil. Wil je, je leven uitleven levend vanuit je ik, of is echt je diepste intentie om je Essentie vrij te maken en van daaruit werkelijk Vrij te worden? Als het je diepste intentie is om je Essentie vrij te maken dan heeft dit gevolgen. Gevolgen die pijnlijk kunnen zijn voor het ik, confronterend. Dat iets zichtbaar wordt wat je liever niet wil zien. Waar je het liefste aan voorbij gaat, de lieve vrede behouden, ieder zijn eigen rol, gewoonten, patronen. En zo sijpelen de jaren door je handen weg. Maar vindt er dan nog werkelijk innerlijke verandering plaats. Raak je dan niet meer en meer uitgeblust naarmate de jaren vorderen, en er eigenlijk minder en minder geneugten zijn om werkelijk van te genieten? Zien waar je eventueel jezelf vastgezet hebt in al die gewoonten met elkaar. Geleefd wordt door de dagelijkse beslommeringen. Geleefd wordt door alle ritueeltjes, gewoonten. Ontwijken van werkelijke communicatie en uitwisseling. Ver weg stoppen de Stem van je E...

Sinds ik meer en meer vertrouwen in het bestaan kon gaan stellen, verloopt alles zo gemakkelijk, zo mild, zo fantastisch.... Het verschijnsel vertrouwen moet je een beetje duidelijker begrijpen. Ten eerste moet vertrouwen onvoorwaardelijk zijn, niet enkel dat de natuur in je behoeften blijft voorzien, dat het bestaan je hulp blijft bieden, je bijstaat... Wat nu als het je niet bijstaat? wat nu als het belemmeringen op je pad creëert? dan verdwijnt je vertrouwen. Dit vertrouwen is niet erg authentiek. Nog iets om te onthouden: vertrouwen in het bestaan kan alleen echt zijn, als je op jezelf vertrouwt, omdat jij de dichtsbijzijnde ervaring van het bestaan bent. Bovendien, wanneer de dingen goed verlopen, heb je vertrouwen; wanneer de dingen niet goed verlopen, begint het vertrouwen te verdwijnen. Het fundamentele vertrouwen moet niet in het bestaan zijn, het moet in je binnenste zitten. Jij moet leren bewuster en alerter te worden, om jezelf te vertrouwen. Vertrouw je jezelf? Als...

Je moet je angst laten varen. Die is je opgedrongen, en is niet natuurlijk. Kijk maar naar elk klein kind: hij aanvaardt zichzelf volkomen, er is geen afkeuring, er is geen verlangen iemand anders te zijn. Maar naarmate hij opgroeit, wordt iedereen van zichzelf weggeleid. Je moet moed verzamelen om bij jezelf terug te komen. De hele samenleving belet je dit, je krijgt afkeuring. Maar het is heel wat beter door de hele samenleving afgekeurd te worden, dan ellendig te blijven, en onecht en onoprecht andermans leven te leiden. Er is enorme moed voor nodig om in je eentje een pad op te gaan, heel de massa op de hoofdweg achterlatend. In de massa krijg je een prettig, warm gevoel; in je eentje heb je natuurlijk een gevoel van angst. De mind blijft in je binnenste argumenteren dat de hele mensheid het toch niet bij het verkeerde eind kan hebben, en ik loop in mijn eentje. Het is beter maar deel uit te maken van de grote groep, omdat je dan niet verantwoordelijk bent als de zaken verkeerd u...

Daarom gaat het, weer kind worden. Weer terugkeren naar t punt van kindzijn waarin er eigenlijk nog geen andere wereld was. Totaal puur en onbevangen. Eigenlijk geen zelfbewustzijn, niet weten dat je anders bent. Gewoon uitstromen, spontaan. Niet botsen op vormpjes, alles steeds weer totaal nieuw. Het leven een grootse ont-dekkingstocht, avontuur, feest. Dat verliezen we. En verlangen we daar niet diep van binnen weer naar terug? Is dit niet de val? Het zelfbewustzijn? Maar we kunnen dit terugvinden, deze staat, na een lange reis, ont-dekkingsreis. Eigenlijk als wij verdwenen zijn. Alles wat we denken te zijn, te moeten zijn, te moeten doen. Alle fixatie op de verschillen, strijd, overleven, uiterlijk. Weer een totaal onbevangen staat. Dan zijn we waarlijk machtig, zonder dat we t in de gaten hebben, zonder dat we er mee bezig zijn, als we weer Kinderen zijn. Zonder houding, puur, onbevangen, vrij. Vervuld door de Liefde. Eenvoelend met alles en iedereen. Dan is het leven weer een...

Waarom ben ik bang mezelf te accepteren zoals ik ben? Je bent niet aanwezig in wat je doet. Je bent niet aanwezig in wat je bent. Je bent niet aanwezig in wat je voorgeeft te zijn. Het is volkomen inhoudloos, pure huichelarij. Maar de manier waarop het geschapen is, is een eenvoudige methode: Vertel iedereen dat zoals je bent, je het absoluut niet verdient om zelfs maar te bestaan. Zoals je bent, ben je enkel maar afschuwelijk, een toevalligheid. Zoals je bent, zou je je over jezelf moeten schamen, want je hebt helemaal niets wat eer en respect waard is. Uiteraard begint elk kind met dingen te doen waarvan hij veronderstelt dat het zo hoort. Hij wordt daardoor alsmaar onechter, alsmaar meer nagemaakt; hij komt alsmaar verder af te staan van zijn authentieke werkelijkheid, van heel zijn wezen - en dan ontstaat angst. Steeds wanneer je verlangen voelt om jezelf te leren kennen, is grote angst daar meteen het gevolg van. De angst bestaat hieruit dat, als je jezelf ontdekt, je dan het r...