Kagib Weteninhethart

  Is dat niet de kern van de val uit het paradijs? We zijn t buiten gaan zoeken, terwijl alles binnenin is te vinden en daar de vervulling ligt. Vanuit die val geven we nog steeds het leven vorm met alle gevolgen van dien. De val in de dualiteit. De val van t denken? Want is t niet juist het denken wat ons uit die vervulling haalt, alle denkbeelden? Het denken dat altijd ergens anders is, vooruit, achteruit. Het denken dat nooit tevreden is, het denken dat t altijd buiten zoekt, het denken dat angstig maakt, dat invult hoe de ander is, hoe het leven is. Denken, denken, denken. Het denken kan niet Zijn. Het denken kan niet in alle eenvoud Zijn. Het denken is nooit vervuld. Het denken brengt scheiding, conflict, versplintering. Het denken veroorzaakt eenzaamheid, och was ik maar daar, was ik maar bij haar, bij hem etc. We hebben ons Zelf niet gevonden en daardoor zal nooit de ware vervulling komen, hoe we ook zoeken buiten ons zelf. Terug in het paradijs betekent, weer een Zijn. Vervuld

We denken dat we een meer zijn. Maar we zijn een oceaan diep binnenin, al houden we vast dat we n meer zijn. En dat meer droogt uit als t geen nieuwe voeding krijgt. Dus we hebben meer en meer nodig om ons meer in stand te houden. En dat meer moeten we ook nog verdedigen want anderen willen ook meer van jouw meer, want hun meer willen ze ook in stand houden. En de ene heeft een groter meer, en vind zich dan geweldig. Maar ja dan komt weer angst om de hoek kijken, moet hij dat meer dus weer verdedigen. Voor anderen is t ook heel verleidelijk dat meer aan te vallen, zo opgeblazen. En andere meertjes zijn heel klein, voelen zich ook heel klein en drogen meer en meer uit. Ze verpieteren helemaal, hebben moeite zich in stand te houden. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ondertussen zijn we dus die grote oceaan. Maar ja als we vasthouden aan dat meer zullen we nooit die oceaan kunnen ervaren. Nooit gevuld, vervuld zijn, altijd afhankelijk. Binnenin is die Eeuwige Levende vervullende Bron. A