Kagib Weteninhethart

We zaten in de schaduw van een grote boom en hadden uitzicht op een groene vallei. We hoorden spechten aan het werk en je zag mieren in een lange, lange rij heen en weer rennen tussen twee bomen. Er woei een zachte zeewind, waarvan de geur in de verte mist deed vermoeden. Een blauw, dromerig waas hing om de bergen; anders leken ze vaak heel dichtbij, maar nu leek de afstand groot. Een klein vogeltje leste zijn dorst aan een plasje water onder een lekkende pijp. Twee grijze eekhoorns met dikke, ruige staarten joegen elkaar na, een boomstam op en neer; ze klauterden tot de top van de boom en raasden dan met ongelooflijke snelheid omlaag tot bijna aan de grond - en vlogen weer omhoog. Het is niet zo moeilijk met weinig tevreden te zijn. Van de last van veel wat ons omringt bevrijd te zijn is niet moeilijk, wanneer je op speurtocht bent naar iets anders. Het verwarrende van veel bezittingen gaat overboord door de gedrevenheid van het zoeken; maar los staan van uiterlijke...

Wat is goed, wat is werkelijk goed? Wat is je naaste liefhebben? Komt dit heel vaak, zo niet altijd voort vanuit eigen gekleurde achtergrond en beleven. Onze cultuur onze opvoeding, alles wat in het verleden plaatsgevonden heeft? Dat we van daaruit het goede willen voor de ander. Maar is dit dan voor de ander of voor onszelf? Zien we dan nog de ander, dat wat is, of alleen onszelf? Zolang we verstrikt blijven in het spel van de dualiteit zal nooit het Onbeweeglijk Koninkrijk dat uiteindelijk de Liefde is zich door ons heen kunnen openbaren. De balk en de splinter dat blijft de kern van de hele ont-wikkeling, de hele Weg. Als we ons blindstaren op dat wat we doen, eventueel zo goed doen, de wereld redden, de mens helpen, maar aan dit principe voorbij gaan dan helpen we niemand wezenlijk. Het is zo eenvoudig de ander te helpen in dat wat we denken dat goed is voor de ander maar onszelf helpen, durven in onze eigen spiegel te kijken dat is veel en veel moeilijker. Dat is ...

Een ware weg is niet gemakkelijk te gaan. Wie het doel echter kent, gaat hem graag. auteur onbekend Is zeker waar de ware weg is niet gemakkelijk. Het is niet gemakkelijk omdat heel veel onbewust is. Heel veel is naar onderen gezakt, zit onder de oppervlakte. En door dat wat onder de oppervlakte zit, worden we geleefd. De ware weg is dan om dat wat onbewust is, bewust te maken. Je komt in het Licht, alles komt in/aan het Licht. Dat kan alleen als je durft te voelen wat is, durft toe te laten onverbloemd wat in je is. Met schijn kun je geen ware weg gaan. Niet met mooie praatjes en bepaalde denk-beelden. De ware weg kan alleen gegaan worden met een eerlijk open hart. En het doel? Ja er is een doel. En als je gevoeld hebt wat jou draagt wil je niets anders meer dan dat doel vervullen. Dat doel is niet vastomlijnd, niet iets wat je vast zet. Maar wat jou draagt wat in jouw hart is, dat is Liefde en als je die Liefde eenmaal echt gevoeld hebt, dan wil je niets liever ...

Wees als de zee die kijkt naar haar golven. Rinpoche Ja, dat zou geweldig zijn, als je dit lukt, voeling krijgen met de Zee. De Zee die jou draagt en alles draagt in Liefde. Er zijn stromingen die dan stoppen, dat het dan als het ware volbracht is. Zien och ja, zijn maar golven, moet je je niet druk om maken. Is vluchtig, verandert wel weer, is niks, is illusie. Je bent de zee die naar zichzelf kijkt. Maar nee, stop alsjeblieft niet. Dan begint het pas. Die golven vertellen iets. Die vertellen iets over jou. Ze willen je iets zeggen, maken iets zichtbaar. De Zee in jou kan daar inzicht in geven. Want de Zee die Weet, die kijkt dwars door jou heen. Die overZiet jouw golfbeweging en Weet wat de betekenis ervan is. In je openen voor die Zee zul jij het dan ook Weten. En de golven zullen verdwijnen, je zult een stille heldere Zee worden. Alleen nog maar bewogen door de golfslag van de Liefde lieve warme groet Kagib

Kijk naar je leven, naar wat de ander, het leven, in je opwekt, wakker maakt. Is hierin stilte, gelijkmoedigheid, vrede? Heeft je Essentie werkelijk mogelijkheid gekregen om zich te openbaren door jou heen? Heb je Het die ruimte gegeven? Zolang jij blijft, vol blijft van jezelf, zal er nooit werkelijk deze staat kunnen ontstaan. Alles wat jij niet meer bent, waar je echt de wortel van uitgetrokken hebt, allerlei emoties, verwarringen, verlangens, verwachtingen, kan je niet meer raken. Het zal je niets meer doen. Je Ziet heel helder wat is, heel onpersoonlijk maar zeer betrokken en verbonden. Je leeft van binnenuit zonder eigen voor of afkeur, eigenwilligheid. Je volgt de Stroom en die brengt je precies daar waar je nodig bent. Dus je wordt aangetrokken waar bewegingsmogelijkheden zijn, waar ontvankelijkheid is, waar oproepende kracht is. Het is tuurlijk niet zo dat de andere jou niet waard zijn, ieder is even waardevol. Maar niet iedereen kan iets met jou als je vanuit...

Geef verdriet woorden. De smart die niet spreekt fluistert het overvolle hart toe en noodt het tot breken. Shakespeare Zeker waar, echt verdriet, geef het woorden. Spreek het uit. Als het verbinding heeft met iemand anders is het zo belangrijk het te delen. Als er mogelijkheid is met de persoon waar het verdriet ontstaan is, als er enige openheid is enige intentie tot luisteren tot leren begrijpen. Verstop het niet, onderdruk het niet. Het gaat een eigen leven leiden, iets gaat er dood in jou. In relatieverband gaat dan eigenlijk de relatie dood. Het wordt schijn en het onuitgesproken verdriet gaat er dan tussenin staan. Door te delen kan alles misschien in een heel ander daglicht komen te staan, een ander beleven krijgen, dat het misschien een misverstand was een elkaar verkeerd begrepen hebben. Hoe dan ook door het uit te spreken kan er weer een tot elkaar komen zijn, een verdiept begrip voor elkaar zijn. Als het niet met de persoon door wie het verdriet ontstaan ...

De auto stopte voor het huis. Het blaffen van de hond, het uitladen van de auto en de algemene beroering hadden niet de minste invloed op deze uitzonderlijke stilte. Er was geen beroering en de stilte duurde voort. Het woei tussen de dennen, de schaduwen waren langgerekt en een boskat sloop weg tussen het struikgewas. Er vond beweging plaats in deze stilte en dat leidde de aandacht niet af. Er was geen gerichte aandacht die kon worden afgeleid. We hebben te maken met afleiding als onze voornaamste interesse zich naar iets anders verplaatst, maar in deze stilte was van interesse totaal geen sprake, dus ook niet van afdwalen. De beweging was niet van de stilte, maar maakte er deel van uit. Dit was niet de stilte van de dood of van verval, maar van leven zonder een spoor van conflict. Bij de meesten van ons is het zo dat de worsteling van leed en genot, de drang tot activiteit, ons het gevoel geeft dat we leven; als die drang zou worden weggenomen, zouden we ons verlore...