Kagib Weteninhethart

Praten, we doen t dagelijks, en er zijn er heeeel veel die niet op kunnen houden. Dat van het praten bijna hun leven afhangt, hun bestaansrecht geeft. Want ja, wat blijft er van ons over als we gewoon stil zijn. We moeten toch altijd iets te zeggen hebben? In dit stil zijn wordt juist hoorbaar de vele stemmetjes die in onszelf onophoudelijk spreken, en dit nog vaker door en tegen elkaar in en op. Hoe daarin nog rust en vrede te vinden.... Maar wat zeggen we nu eigenlijk, wat hebben we werkelijk te zeggen? En hoe vaak wordt er werkelijk geluisterd naar de ander, open en onbevangen? De echte luisteraars zijn toch zwaar in de minderheid. Ze zitten zelfs daarin nog vaak vast in een rol, waarin men niet de rol van de spreker op zich durft te nemen. Dus ja, wie niet kan zwijgen kan niet spreken.... Vaak is het praten toch dwangmatig, kunnen we gewoon niet stoppen, is het een vlucht. We weten dit misschien niet meer omdat het een automatisme een vanzelfsprekendheid in de 'negatieve' z

Wat je ziet, wat je zegt, ben je zelf zegt een kind, en dit zegt zoveel.   Het werkt twee kanten op. De ene kant, je her-kent iets aan wijsheid in een boek, in wat iemand zegt. Of de natuur, het leven, maakt plotseling iets in je wakker. Een blad dat valt, de eeuwige stroming van de zee, donder en bliksem, een stralende glimlach van een kind. Het raakt iets, het brengt iets teweeg. Als dit zo is, dan is het hoe dan ook in je, al hoeft het echt nog niet in je bewustzijn in je wezen verwezenlijkt te zijn. Maar in potentie is het mogelijk. Want het kan raken, er licht iets op, het licht in. Er wordt verbinding gemaakt met het Eeuwige Licht. Het leven zou zoveel eenvoudiger zijn als iemand bij wie deze her-kenning niet plaatsvindt, geen raakpunt vindt, het hierbij zou laten en de ander zou respecteren waar dit wel plaats vindt. In zichzelf zou accepteren, ok ik zie het niet, maar een ander ziet het wel. Wie ben ik om daar over te oordelen, om mijn mening van dat wat ik wel zie op te dringe