Kagib Weteninhethart

Het is goed  tot je door te laten dringen dat je niets of niemand de schuld kunt geven van dat wat op je pad komt. Dat wat je raakt, wat binnen komt, emoties opwekt. Dat is allemaal jouw aurisch veld wat iets aantrekt of iets afstoot. Uiteindelijk zijn we veel te eigenwillig, waardoor we niet kunnen resoneren met de Wil. Eigenwillig in de zin dat we teveel willen. Maar eigenwilligheid kan ook bestaan uit dat we te weinig willen, onze onzekerheid om dingen te doen. Ook dat is ons ikje. Ook dat is onze wil waardoor we voor de Wil gaan staan. Met dat willetje kun je eigenlijk niet zoveel al zou je nog zo graag willen. Ook in de voortgang op het pad, dingen waar je naar reikt, je kunt dit niet doen. Het enige waar je toe kunt komen is overgave aan de Wil. Niet mijn wil maar Uw Wil geschiede. Dan komt er weer ruimte voor nieuwe ont-wikkelingen. Er kan dus niets je aura in wat daarmee niet resoneert. Als de emoties verdwenen zijn, alle eigenwilligheid alle beladen en geladenheid, ...

Wat is goed, wat is werkelijk goed? Wat is je naaste liefhebben? Komt dit heel vaak, zo niet altijd voort vanuit eigen gekleurde achtergrond en beleven. Onze cultuur onze opvoeding, alles wat in het verleden plaatsgevonden heeft? Dat we van daaruit het goede willen voor de ander. Maar is dit dan voor de ander of voor onszelf? Zien we dan nog de ander, dat wat is, of alleen onszelf? Zolang we verstrikt blijven in het spel van de dualiteit zal nooit het Onbeweeglijk Koninkrijk dat uiteindelijk de Liefde is zich door ons heen kunnen openbaren. De balk en de splinter dat blijft de kern van de hele ont-wikkeling, de hele Weg. Als we ons blindstaren op dat wat we doen, eventueel zo goed doen, de wereld redden, de mens helpen, maar aan dit principe voorbij gaan dan helpen we niemand wezenlijk. Het is zo eenvoudig de ander te helpen in dat wat we denken dat goed is voor de ander maar onszelf helpen, durven in onze eigen spiegel te kijken dat is veel en veel moeilijker. Dat is heel confront...