Kagib Weteninhethart

Zien we elkaar, of het verleden? Zetten we elkaar vast in dat verleden in dat wat we in dat verleden opgebouwd hebben? Een eindeloos beeldenspel dat we met elkaar spelen. En wie wil er Zien? Werkelijk Zien? Zichzelf doorzien, ontmaskeren. Zich vrijmaken van al die beelden? Als dit het enige verlangen is, om vrij te komen van dat verleden, is het allerbelangrijkste dat je totaal aanwezig bent in het nu, vol aandacht. Dan kan t Bewustzijn spreken over dat moment, in dat moment over dat wat is. Nietsontziend maar heel rechtvaardig. Dwars door je heen kijkend. Geen schijn maar het zien van de pure waarheid van dat wat je nu bent en doet. De achtergrond van waaruit je doet en bent en leeft. Alles wordt dan in het volle Licht gezet of iemand anders triggert de waarheid, jouw innerlijke waarheid en het Licht zal spreken, je inlichten. Ja kan pijn doen, kan confronteren, maar uiteindelijk is t zo bevrijdend, als je jezelf meer en meer van al die beelden bevrijdt ontstaan in dat verle...

Eigenlijk is t heel wonderlijk. We proberen met zijn allen iets buiten onszelf te vinden, in van alles wat we doen, denken te moeten doen, terwijl Het er altijd is. Elk moment, de ware vervulling, in onszelf. We gaan er steeds van weg. Meestal gaat er een lange, lange weg aan vooraf, voordat we tot deze conclusie komen. Of er gebeuren radicale gebeurtenissen, komen er radicale ingrepen, ziekte, dood, ontslag etc. En toch zijn dit allemaal stadia op de weg, want je kunt niks forceren. Uiteindelijk zult je Weten zonder dat je het gedaan hebt. Juist het doen blokkeerde het. Vanuit het zoeken, vanuit het zoeken vanuit een bepaald idee, vanuit een bepaald denkbeeld versmal je de marge van waaruit je de wereld in kijkt, het leven beleeft. Je zet iets vast in een beeld, en alleen dat is er nog maar. Terwijl de werkelijkheid, het nu, zo ruim kan zijn, zoveel kan geven, prikkelen, raken, ontroeren, verwonderen. Als je Wezen aanwezig is, als je in volle aandacht in het nu bent. Gewoon aanwez...