Kagib Weteninhethart

Leegte en ruimte.... Alles wat jij leeggemaakt hebt, kan je vervullen met eindeloze ruimte. Dit kan vervuld worden door de Liefde. Dan is alles leeg, en toch alles vol, vol-ledig. Overal waar jij nog bent, wat jij nog wil vasthouden, houdt deze vervulling tegen. Daardoor zul je tussen door een gevoel van leegte ervaren, wat je dan met allerlei andere dingen probeert op te vullen. Maar het zal nooit vervullen. Dit is eigenlijk de eenvoud van het leven. Overal waar wij nog zijn, krampachtig aan vast willen houden, meestal is dit met van alles buiten onszelf, houdt de waarlijke vervulling tegen. De vervulling door het Andere, de Liefde, dat wat is, was en altijd zal Zijn. Alles wat we nog moeten verdedigen, alles waar we afhankelijk van zijn. Alles wat ons nog moet opvullen, beperkt de ruimte van de ware vervulling. De innerlijke ruimte voor het totale leven kan oneindig zijn. Het draait erom die ruimte te scheppen, in onszelf. Alles op laten lossen in deze ruimte, in deze vervulling. En

De held Icarus. Hij bouwt zich vleugels, en wil naar de zon vliegen. Dat is natuurlijk heel kunstmatig. De zon verschroeit zijn vleugels, en hij stort naar beneden. Is niet bijna iedereen zo'n Icarus? Ieder op ons eigen manier bouwen we die vleugels en willen het geluk vinden, aanzien vinden, hoger en hoger vliegen, in dat wat we denken te zijn. Maar vroeg of laat storten we weer naar beneden, misschien een beetje wijzer geworden. Want de kern is, je kunt het niet met dat ikje. Wie is dat ikje, van waaruit bouw je die vleugels? Wie wil die vleugels in jou bouwen? Ga je zo waarlijk de vrijheid tegemoet of blijven we daardoor gevallen engelen? Uiteindelijk groeien die vleugels binnenin. Je hoeft er eigenlijk niets voor te doen. Je slechts overgeven aan de innerlijke Zon, die je hierbij zal helpen. Die je zal verlichten en je zeker niet zal verbranden zolang het niet nodig is. Het zal slechts alle illusie wegbranden, wat  pijn kan doen, maar heel louterend en uiteindelijk bevrijdend k