Kagib Weteninhethart

Het is toch gewoon zo, in essentie, in de Essentie zijn we Liefde. Om wat voor reden dan ook hebben we r van alles omheen gebouwd, van waaruit we zijn gaan leven, of vaker overleven. De Liefde raakt helemaal verborgen, omdat we een eigen leven zijn gaan leiden. Iets opbouwen op een basis die verstoken is van Liefde. Een ego. En is dat ego niet voornamelijk het denken? Heeft het denken niet zo'n ongelooflijke grote plek in ons leven gekregen? En daardoor de eilandjes opgebouwd vanuit dat denken. Van daaruit hebben we ons geïsoleerd van elkaar in dat wat we denken te weten, denken dat is, denken wie de ander is, hoe t leven is, wat belangrijk is. Eindeloos beelden die tussen de Liefde in gaat zitten. Denken dat nooit hier is. Nooit nu is. Het verleden, het eindeloze verleden dat door dit denken spreekt. Waarin we ons veilig voelen, waarin we ons koesteren, maar vaak ook zo koud is. Waarmee we ons overeind houden. We denken iets te zijn, iets te moeten zijn, iets te moe

Hoemeer ik mezelf ken, hoemeer ik tot de conclusie kom dat ik niets ben. En hoemeer ik tot niets gekomen ben, tot niets kom, hoemeer ik iets ervaar dat zo leeg is en tegelijkertijd zo vol. Het is niet in woorden te beschrijven. Het is, het blijft over. Het omvat, het is een, verbonden met het Al, met Alles. Er zit geen verlangen in, geen verwachting. Het is Liefde. En alles, alles is daarin helemaal goed en vervuld. Het kan uitstromen voor wie maar wil, voor wie er zich maar voor opent, maar het hoeft niet. Het mag, het kan, er is een mogelijkheid tot. Geen afhankelijkheid van. Het stroomt over, en toch kan t ook stil binnenin blijven. Het is niet van t denken, niet van emoties. Het is vrijgekomen door inzicht en begrip voor alles dat emoties opwekte, dat beklemde, dat vast zette, dat zich hechtte, dat invulde, dat verwachtingen koesterde, dat kleurde. En zo mocht dit alles verdwijnen, en de Liefde bleef over. Ja de Essentie, de Liefde is wat overblijft, wat uiteindeli