Kagib Weteninhethart

Een moeder gaf haar kind een pak slaag; je hoorde de kreten van pijn. De moeder was heel boos en onder het slaan voer ze hevig tegen het kind uit. Toen we even later terugkwamen, streelde en omarmde ze het alsof ze het dood wilde drukken. Er stonden tranen in haar ogen. Het kind was lichtelijk verbijsterd, maar het keek glimlachend op naar de moeder. Liefde is een vreemd verschijnsel, en wat raken we die koesterende vlam toch gemakkelijk kwijt! De vlam gaat verloren en wat blijft is rook. Ons hart en onze geest raken vervuld van rook en we brengen onze dagen door in tranen en verbittering. Het lied is vergeten, de woorden hebben hun betekenis verloren; de zoete geuren zijn verwaaid, wij staan met lege handen. We weten maar niet hoe we de vlam bij de rook vandaan moeten houden en altijd verstikt de rook de vlam. Maar Liefde ligt buiten het bereik van het verstand, buiten de netten van het denken, Liefde valt niet na te streven, aan te kweken, of te koesteren; ze is er als de geest...

De Stroom volgen. Die Stroom is steeds in verandering, elk moment weer een ander bedoelen, een ander teken, een andere aanduiding. Elk moment weer Nieuw. En toch omvat elk veranderlijk moment die Stroom. Wat voorgaand op de voorgrond trad, van zo'n groot belang leek, kan weer wegvallen, verstillen. Slechts dat nieuwe moment is dan nog van belang, wat in dat moment vibreert, sprankelt, Kracht doet. Slechts volledig in dit moment zijn, voor dit moment gaan, daar gaat t om. Dit is dan ook uiteindelijk Vrijheid, in die Stroom zijn. Dit is dan de Weg, de ontvouwing, het volgen van die Verandering van moment tot moment. Niets vastzetten, niets vanzelfsprekendheid achten. Steeds weer nieuw zien, en eventueel herzien. Dus elk moment weer het moment proeven. Trouw hieraan zijn, een vertrouwen stellen in dat, dat andere wat eerst eventueel op de voorgrond trad, wat eerst van zo'n groot belang leek, op dat moment de Stroom lijkende, dat, als dit wegvalt de durf te hebben het weer los te l...

Meer en meer zal duidelijk worden dat alleen dat bekrachtigt wordt dat gedaan wordt vanuit het niet-doen, vanuit een innerlijke afstemming. Een overgave om slechts dat te doen wat van binnenuit wordt aangegeven. Alles wat vanuit de kleine wil, vanuit onzekerheid, vanuit te snel willen, het willen zoals het ego wil etc. zal meer en meer niet meer werken. Meer en meer zal dit zichtbaar worden in de wereld. Dat alles wat met het ego gedaan wordt, ook bv het positieve denken, of onder inspiratie van het hogere zelf, dat zal meer en meer niet meer gestimuleerd worden. Alles overgegeven hebben. Vertrouwen hebben in het Andere. Dan zal alles in een volledige harmonie zich ontvouwen. Ook praktisch, het vervoer, het weer, geld, huisvesting alles. Alles wat vanuit deze Kracht gedaan wordt zal vrucht dragen. Uiteindelijk is dit de grootste Kracht om vanuit te leven. Een Kracht die boven alles staat, uiteindelijk alle touwtjes in handen heeft. Deze Kracht is EEN, de andere krachten zijn versplinte...

De splinter en de balk. Verblind door het leven door alles wat we denken te zien, denken te weten. Alle problemen liggen buiten, nog nooit naar binnen gekeken. Daar zijn de ogen nog gesloten. Het ware Zien nog niet begonnen. Zo blijft het gevecht, de strijd, met elkaar. Omdat we niet willen Zien. Omdat we verblind zijn door onszelf. Deze waarheid deze naakte waarheid hebben we bekleed met eindeloze beelden. Daardoor denken we dat we gekleed zijn. Ieder een eigen jasje of heel veel jasjes. En niemand mag dat jasje afnemen. In dat jasje voelen we onszelf veilig. In dat jasje kunnen we blijven ontkennen dat we uiteindelijk naakt voor onze innerlijke waarheid zullen staan. We vechten, bevechten, de wereld om dat jasje aan te houden. Alles en iedereen. Het paradijs is nog ver weg. De naakte onschuld. En als dan de dood hier komt. Dan ligt er een kans. Dan ligt er een mogelijkheid. Dat de ogen open gaan. Binnenin. Dat je ziet dat je altijd al naakt was. Dat zonder problemen je jasje ...

Gedachten zijn levende wezens. Die gedachten worden gebruikt door het ik-bewustzijn. Dit ik voedt zich met deze gedachten. Het is een cirkelgang die erg moeilijk te doorbreken valt. Maar als, door wat voor omstandigheid dan ook een breuk komt in deze cirkel, dan kan er iets wakker gemaakt worden van een totaal andere dimensie. Dit Andere kan dan gaan stralen. En als dit de juiste voeding krijgt dan kan het meer en meer gaan stralen, steeds krachtiger gaan stralen, totdat het voldoende Kracht heeft om de cirkelgang definitief te doorbreken. Dan kan uiteindelijk de Wil van de Christus de mens overnemen en gaat een heel nieuw groeiproces in gang. Meer en meer wordt dan werkelijk de oude mens afgebroken totdat uiteindelijk de Nieuwe Mens in de oude mens op kan staan. De Opstanding van de Heilige Geest. Je kunt dus niet van twee walletjes eten. Als je voeding blijft geven aan je ikje dan kan het Eeuwige Wezen ook niet steeds krachtiger gaan stralen, dan wordt het weer verdrukt, verduisterd....

De regen begon vrij zachtjes, maar toen, opeens, was het of de hemelsluizen opengingen en het werd een wolkbreuk. Midden op de weg stond het water zowat tot op kniehoogte en het steeg tot ver op het trottoir. De bladeren hingen volslagen roerloos, ook zij waren stil in hun verrassing. Er reed een auto langs, tot plotseling de motor afsloeg doordat er water in de vitale delen was gekomen. Mensen staken wadend de straat over; ze werden drijfnat, maar ze genoten van de stortbui. Bloembedden werden weggespoeld en op het grasveld stond het bruine water haast een decimeter hoog. Een donkerblauwe vogel met geelbruine vleugels probeerde beschutting te vinden tussen het dichte gebladerte, maar hij werd steeds natter en schudde zich herhaaldelijk. De stortbui hield een tijdje aan en was toen, even plotseling als ze begonnen was, voorbij. Alles was schoongespoeld. Wat is het toch simpel om argeloos te zijn! Zonder argeloosheid kun je niet gelukkig zijn. Het genot van de zintuiglijke gewaarw...