Kagib Weteninhethart

De avond viel en het verre geblaf van honden stoorde geenszins dat wat aan alle bewustzijn voorbij ligt. Dat kan niet door de geest overdacht en dientengevolge ervaren worden. Maar wat is dat dan, at iets onderkend en beseft heeft, dat volkomen verschillend is van de projecties van de geest? Wie ervaart dat dan? Kennelijk is het niet de geest van de dagelijkse herinneringen, reacties en impulsen. Bestaat er dan een andere geest, of is er een deel van de geest dat sluimert en dat alleen gewekt kan worden door wat boven alle geest staat en daaraan voorbij ligt? Als dat zo is, dan is dat wat aan alle denken en tijd voorbij ligt altijd binnen de geest aanwezig. En toch kan dat niet zo zijn, want dit is maar een hypothetische gedachte en dientengevolge weer een van de vele verzinsels van de geest. Als dat immense dan niet uit de activiteit van de geest geboren is, wat is dan datgene wat er besef van heeft? Beseft de geest het als ervarende, of heeft het dat immense besef van zichzelf,

Ouders spelen zo'n grote rol in of ons ware verantwoordelijkheidsgevoel vrij kan komen. Meestal raakt dit al snel verloren bedolven onder alle prikkels van buitenaf, een bepaald worden door je ouders, de omgeving of gewoon een voegen daarnaar zonder enig protest. Elk kind is natuurlijk anders, heeft een andere achtergrond beleven. Wat doe je als je helemaal op jezelf teruggeworpen wordt, geen enkele steun stimulans van je omgeving, bekrachtiging, warmte? Hoe gaat een kind daarmee om? Een niet gezien worden een niet beleefd worden met wat je bent wat in je leeft wat je voelt. Geen mogelijkheid tot verbinding. Elk kind zal daar natuurlijk weer anders mee omgaan. Zoveel dat niet beleefd kan worden, niet wakker gemaakt wordt of onderdrukt of geforceerd wordt. Hoe dan in alle natuurlijkheid jezelf nog kunnen ont-wikkelen? Dan heb je alleen nog maar jezelf. Daar veiligheid vinden, een thuis in jezelf al valt dat om je heen niet te verbinden, daardoor geisoleerd. Als er ni

Opgesloten in een kamer. Weggedoken in een donkere hoek. Uitkijkend naar levend kontakt. Achter glas wordt een film afgedraaid, waar zij slechts toeschouwer van is. Een klein dromerig meisje komt voorbij. Op haar mond een stille glimlach. Een krachtige jonge vrouw, met stralende ogen. Een oude dame met een bitter gezicht. Een doffe blik, alsof het licht uitgegaan is. Gedachteloos laat ze alles aan zich voorbij trekken. 'S avonds doet ze de gordijnen dicht. Maakt een potje thee, en zet dan de televisie aan. Weer is ze buitenstaander. Ze ziet de wereld aan zich voorbij trekken. Hier wordt ze eigenlijk alleen maar treuriger van. Een lege lach. Een bebloed gezicht. Ogen vol haat. Leedvermaak. Waar leef ik eigenlijk nog voor, vraagt ze zichzelf af. Voor wie? Was ik maar dood. Op een dag neemt ze een besluit. Ze heeft een aantal pilletjes gevonden. Die stopt ze in haar potje thee. In uiterste kalmte schenkt ze een kopje in. Kijkend naar het TV-scherm neemt

Hopeloos verstrikt in een situatie. De angels van wantrouwen, twijfel, in me vastgebeten. Mijn keel dichtgesnoerd van angst, door alle leugens die ik gezaaid heb. De vlucht dreigt een doodlopende weg te worden. De zoeklichten van de waarheid hebben me bijna gevangen. In mijn innerlijke duisternis, kan ik de lamp niet vinden, waar ik vroeg of laat tegenaan zal lopen. Het ijs van kille afweer, groeit steeds meer rond mijn hart. Helemaal opgesloten in mezelf, slaak ik uit wanhoop een kreet om hulp. Een doodse stilte valt............... Dan............. een zachte Liefdevolle stem: 'Heb vertrouwen, geef jezelf over, alles komt goed'. Er daalt een allesverzachtende rust op me neer. Ik word verwarmd door een stroom van Liefde die langs mijn hart strijkt. Alle kilheid smelt weg. Ik zeg: 'ja, het was allemaal een leugen, wil je me vergeven'? Twee zachte armen, worden om me heen geslagen. Door deze innige omhelzing, barst ik in tranen uit. De tranenstroom sp

Is niet de natuurlijkheid van die Liefde juist de Liefde die niet van de dualiteit is eigenlijk niet van deze wereld is dat die heel natuurlijk zich verbindt met alles en iedereen om zich heen in een heel natuurlijk liefhebben van alles en iedereen? En laat die Liefde niet alles wat is heel natuurlijk binnen een ontvangen vh leven in alles wat het omvat en bevat? Dat er geen verschil meer is tussen geven en ontvangen? Is dat niet de kern van Wezen van ons Wezen uitstromen en weer nieuwe stromen van leven toelaten doorlaten proeven ervaren zonder hierdoor aangetast te worden in een Weten in een Zien wat is waardoor er waar nodig toch grenzen zullen zijn duidelijkheid helderheid maar niet vanuit   beelden vanuit angst maar omdat dat op dat moment gevraagd wordt? Is het niet zo als je waarlijk in jezelf vervuld bent dat dit zich dan verbindt met alles en iedereen. Een ware verbondenheid eenheid als t ware voor ieder die zich maar opent voor dat verbond dat een zijn. Dat je dan als h

De BERG beklimmen. Voortgaan. Eindeloos verder gaan. Soms stil staan. Met verbijstering. Met verwondering. De BOOM groeit, langzaam. De wind waait. De bladeren ontluiken. Pril. Trillend in de wind. De bladeren verkleuren. Glanzend in de regen. De bladeren laten los. Het WATER stroomt. Eindeloos. Eindeloze voortgang. De BERG beklimmen. Hoger en hoger. De wind waait. De BRUG bouwen. Onzichtbaar. De Belofte. De BERG beklimmen. De BRUG Bouwen. De BOOM groeit. Het WATER stroomt. Het WATER stroomt. In overgave. Helder en klaar. Laat los. Gaat verder. De BERG beklimmen. voortgaan. Doorgaan. Stap voor stap door gaan. De BOOM groeit. Langzaam. Langzaam. Het WATER stroomt. Meegaan. Eindeloos. Eindeloos verder gaan, meegaan. De BERG opgaan. Vele ontberingen doorstaan. De Zon komt op. stijgt. Wolkeflarden drijven voorbij. Lossen op in de Zon. De Zon belicht. De Zon verlicht. De Zon geeft inzicht. De Zon verwarmt

Het dal lag diep beneden en was vervuld van de bedrijvigheid van bijna alle valleien. De zon ging juist onder achter de verre bergen en de schaduwen waren lang en donker. Het was een stille avond, met een licht briesje vanuit zee. De sinaasappelbomen, in vele rijen achter elkaar, waren al bijna in het zwart verzonken en op de lange, rechte weg die door het dal liep glinsterde het van tijd tot tijd plotseling wanneer rijdende auto's het licht van de ondergaande zon kortstondig opvingen. Het was een avond vol vrede en betovering. Je geest leek de weidse ruimte en oneindige verte te omvatten; of nee, het leek of je geest zich tot in het opene verwijdde en of achter de geest en aan gene zijde ervan iets was waarin alle dingen besloten lagen. Vaag spande je geest zich in om dat te herkennen en zich dat te herinneren wat niet tot het zelf behoorde en dus hield hij op met zijn gebruikelijke bedrijvigheid; maar hij was niet in staat dat te bevatten wat niet tot zijn eigen wezen behoord