Kagib Weteninhethart

Het werd dag. De heuvels zaten in de wolken en alle vogels zongen, riepen of krijsten; een koe loeide en een hond jankte. Het was een aangename morgen, het licht was zacht en de zon school achter de heuvels en de wolken. Onder de grote oude waringin werd op een fluit gespeeld; ze werd begeleid door een kleine trom. De klank van de fluit overheerste de trom en vervulde de lucht; door haar heel zachte, tedere tonen leek ze tot in je diepste wezen door te dringen; je luisterde ernaar, al kwamen er ook andere geluiden op je af; de wisselende roffels van de kleine trom bereikten je op de golven van de fluit en de krassende roep van de kraai kwam met de trom mee. De trom werd gedragen door de broze tonen van de fluit en zo kon het hele klankgebeuren voorbij aan alle weerstand en genoegen diep indringen. Daarin lag grote schoonheid. Het geluid droeg de plotseling doorbrekende meditatie en in die meditatie voegden zich de fluit, de roffelende trom, het scherpe krassen van de kr

Zijn we niet een klein beetje gek? Of n beetje veel? Och ja, heb r geen probleem (meer) mee dat we beetje gek zijn. Maar toch, als je er goed naar gaat kijken proberen we met z'n allen iets te bereiken wat op deze manier nooit te bereiken valt. Het valt niet buiten onszelf te vinden, in van alles doen of niet doen, in een boel activiteiten daar ligt de kern. Maar ja, de hele wereld is zo geprogrammeerd dus t valt niet zo op dat we met z'n allen beetje gek bezig zijn. We hebben eindeloze theorieën dat t allemaal heel zinvol is wat we doen. We bevestigen elkaar hierin, bekrachtigen dat dit zo is, dat het heel zinvol is. Ieder heeft dan weer een ander programma, een ander geloof, een andere ideologie. Zo blijven we gescheiden in hokjes, eindeloze hokjes. Symptomen als dingen uit de hand lopen in onszelf of in de maatschappij worden bestreden. Maar er wordt niet echt gekeken daar waar de oplossing is. Die ligt in onszelf. Niet als een mooie nieuwe theorie, een nieuw

Uzelf openstellen is de beste manier om ervoor te zorgen dat een ander zich openstelt. Ivan Hoffman Dat zou een fundament mogen zijn in communicatie in relaties, in alle verbindingen die we met elkaar maken. Dat we open zijn voor elkaar. Dat niet alles al vast staat, en er reacties komen vanuit verweer, afweer, het denken te weten, wat al vast staat voor jou. Dat voelt de ander, al is t onbewust, dat de ander open is. Dat kan dan een mooie basis zijn, om werkelijk contact met elkaar te maken, alsof je elkaar nog nooit gezien hebt, niks van elkaar weet. Al ken je elkaar bij wijze van spreken al tien jaar, heb je een relatie, ben je getrouwd. Juist daar, zoveel beelden die worden opgebouwd. Dus ja, heel kostbaar, open zijn, voor elkaar, voor de ander, voor jezelf. lieve warme groet Kagib

Ik hoor aan je mopperstem dat je ongelukkig bent. Ernie uit Sesamstraat Toch wijs die Ernie hihihi Ja, zo vaak is het actie reactie he. Als iemand boos is reageren we boos, omdat het confronteert. Eventueel onze eigen onvrede niet lekker voelen, onzeker zijn. Maar iemand is vaker niet zomaar boos, kan inderdaad verdrietig zijn over iets, dat iets onuitgesproken is en eigenlijk wel uitgesproken wil worden. Dus ja, die opmerking van Ernie is wel heel raak. Dat kan lucht geven, opluchten voor de ander. Geen verzetsreactie maar een meevoelen. Wat is er aan de hand, spreek het maar uit, het mag, ik ben er voor je. lieve warme groet Kagib

Er is iets in ons wat onaantastbaar is en in Dat zullen we weer waarlijk samenkomen, eenworden, versmelten. Geen subjectief beleven, maar objectief puur hetzelfde ervaren daarin één Zijn. Er is maar een Liefde, de Essentiële Liefde. Die kan van binnenuit vrijkomen. Als die in iemand vrijkomt is dit steeds weer dezelfde Liefde, dezelfde Compassie, hetzelfde Leven. Geen gekleurde blik en beleven vanuit een bepaalde achtergrond, vanuit het verleden, maar tijdloos en universeel. Dat, de Essentie kan steeds krachtiger in ons gaan werken. Het kan een innerlijk richtsnoer worden van waaruit we het levenspad gaan, onze keuzes maken, onze stappen zetten. Het is Bewustzijn, het is wat we Zijn. Wat we Zijn kan ons aan de hand nemen, leiden/begeleiden van binnenuit waardoor uiteindelijk alles wat we dachten te zijn, alles wat van ons ikje is, ons ego is, verdwijnt. Omdat onze Essentie, ons Zijn het witte Licht dit doorziet, begrijpt, Weet. Het Weten in het hart. Naarmate dit pr

Waarheen je ook gaat, ga met je hele hart. Kees Tolle Vind dit ook een belangrijke. Wat je doet, doe het met je hele hart. Ga er helemaal voor. Wat dit ook is, wat je ook doet. En als je niet helemaal ervoor wil gaan, voor iets wil gaan of eventueel voor iemand wil gaan, onderzoek het in jezelf. Wat is de reden hiervan? Waarom kun je je wil wil je je hierin niet helemaal geven? Wat houdt je tegen? Is er een deel van jou, heel ergens anders? Onderzoek waar dat deel dan is, en wat je daarin daarmee kunt doen. Is het dromerij of kan het gerealiseerd worden? Als er twijfel is, waarom? Waardoor, van waaruit die twijfel? Gespletenheid in wat je doet. In dit nu kan er dan in dit innerlijk onderzoek nog veel veranderen. Dat je er uiteindelijk wel helemaal voor kan gaan, met je hele hart. Of, dat echt duidelijk wordt dat je niet meer op de juiste plek bent, juiste baan, juiste relatie etc. etc. Niets ligt vast, als je dicht bij je hart blijft, kan weer zoveel veranderen.

Uit de zuidelijke heuvels springt een kolossale kei naar voren; van uur tot uur verandert hij van kleur; hij is rood - gladgepolijst dieproze marmer - mat steenrood - door de regen schoongespoeld en door de zon verbrand terracotta - mosgroen grijs - een bloem met vele kleurschakeringen - en soms is hij alleen maar een rotsblok zonder enig leven. Hij is dat allemaal en net toen vanmorgen de dageraad de wolken grijs kleurde, was die rots een vuur, een vlam tussen de groene struiken; zo grillig als een verwend wezen, maar haar stemmingen zijn nooit donker of dreigend; ze heeft altijd kleur, vlammend of rustig, schreeuwend of glimlachend, verwelkomend of teruggetrokken. Ze zou een van de aanbeden goden kunnen zijn, maar toch is ze een rots met kleur en waardigheid. Al de heuvels lijken stuk voor stuk iets eigens te hebben geen ervan is erg hoog, ze zijn hard in een hard klimaat, ze lijken gebeeldhouwd, explosief. Het lijkt of ze bij het dal passen, dat niet te groot is,