Kagib Weteninhethart

Echt luisteren. Het verbindt zich een beetje met een bezoeker die Krishnamurti bezocht had. Door dat bezoek schudde zijn wereld op zijn grondvesten, werd dat wat hij in 25 jaar opgebouwd had, zijn leven op gebouwd had ontmaskerd. Zo moest hij, durfde hij in zijn wezen toe te geven, ja het was illusie. Dit kon alleen maar gebeuren omdat hij luisterde. Echt totaal luisterde, met zijn hele wezen, zijn totale zijn. Zo kon de aanraking plaatsvinden. Maar kunnen wij zo luisteren? Willen wij zo luisteren, naar een ander, naar het leven? Willen wij wel echt veranderen? Of uiteindelijk toch vooral liever bekrachtigt worden in ons leven, onze wereld, ons wereldbeeld? Echt luisteren betekent de ander toelaten, naar binnen laten, er niks tussenin zetten. Het helemaal indrinken tot de laatste druppel, en zo het tot je laten spreken. Dan kan er een verandering optreden waar nodig. Als we werkelijk de ander toelaten, werkelijk tot ons durven laten spreken, tot in ons diepste wezen durven laten raken,...

Ja, angst. Ontstaat de angst niet vanuit het hebben van een zelfbeeld? Een beeld hebben van onszelf. een mooi beeld, een lelijk beeld, een goed beeld, een slecht beeld, een zeker beeld, een onzeker beeld enz. Wat als al deze beelden verdwijnen, verdwijnt dan ook de angst? Als we gewoon Zijn? Zijn die we zijn. Je kunt dus een heel onzeker beeld van jezelf hebben, waardoor je jezelf steeds moet verdedigen, bang bent dat je pijn gedaan wordt. Je voelt je minderwaardig en de ander is je meerdere. Angst om gewoon jij te zijn. Maar komt dit weer niet voort uit dat je allerlei beelden over de anderen hebt, wat zij zijn, hoe ze zijn, en wat ze zouden moeten zijn? Of je zelfbeeld is heel sterk. Je past, goeie baan, volwaardig lid van de maatschappij, volle agenda, vakantie hier, vakantie daar. Gewoon geen tijd om onzeker te worden. Maar liggen er dan ook geen angsten op de loer, die misschien onbewust werken? Bv angst voor de stilte, angst om gewoon te mogen zijn, niks te doen, niet nuttig te z...