Kagib Weteninhethart

Dat is de ommekeer. Het ankerpunt leggen in je binnenste. Daar iets ervaren waar je jezelf zonder angst meer en meer aan overgeeft, waar de Stroom ook heen gaat. Het dagelijkse leven krijgt een totaal andere betekenis naarmate dat Andere in jezelf meer en meer verankert raakt. Je hiermee verbinding voelt, je gedragen door voelt. Het slaat je minder en minder uit je evenwicht. Meer en meer een relativeren. Minder en minder een verblind raken door alles wat buiten jezelf zo belangrijk lijkt. Meer en meer ervaren dat er eigenlijk niet zoveel echt belangrijk is. Het allerbelangrijkste is om die Verbinding te behouden, in de Stroom te blijven, daar voeling mee te houden. Er groeit een gelijkmoedigheid van binnenuit. Je vindt het midden in jezelf, laat je niet meer heen en weer gooien. Er is ook steeds minder waardoor je heen en weer gegooid wordt, waar je gevoelig voor bent, wat je kan raken. Je hebt alles over gegeven, en keer op keer bleek dat dit het beste was wat je kon doen. Hoe penibe...

Er is een verlossende humor in de woorden over het hout en de steen. Het wil zeggen: "Zie toch wat het Ik-Zelf is. Ik ben overal in de wereld en de wereld is in mij. Maar het Ik-Zelf is niet mijn uiterlijke verschijning, of iets dat zich als een persoon vereren of als een wereldfiguur aanbidden laat. Ik-Zelf leef en ben het licht in ieder mensenkind'. Het betekent het ervaren van een grotere volheid, een algemene nooit eindigende verrijking van het leven, dieper, warmer, vervulder, niet voor een enkele mens, maar voor alle schepselen. Jung vermoedt deze verborgen universele mens, dit inbegrip van al het collectieve, als hij zich in 'Die Wirklichkeit der Seele' als volgt uitspreekt: 'Indien men het onbewuste zou kunnen personifiëren, dan zou het een collectief mens zijn aan gene zijde van de geslachtskenmerken, van jeugd en ouderdom, van geboorte en dood, en zou het over de ten naaste bij onsterfelijke, menselijke ervaring van 1-2 miljoen jaren beschikken. Deze mens...

Jezus zeide: Ik ben het Licht, dat boven hen allen is, ik ben het Al en het Al is uit mij voortgekomen en het Al reikte tot Mij, kloof een stuk hout, ik ben daar; licht de steen op en gij zult mij daar vinden. Het ware zelf is het licht der mensen. Het is niet de supermens. Er is geen supermens. Niettemin wordt over dit zelf in psychologische en metafysische zin wel gesproken als het super-ego of het super-ik. Maar naarmate een mens meer en meer een levend ik wordt zal hij zijn sterfelijk ik verliezen en tenslotte zijn vergankelijk innerlijk en uiterlijk omhulsel kunnen afleggen als een vlinder die de cocon verlaat wanneer ze daartoe gerijpt is. Naarmate onze ogen meer en meer open gaan, ontdekken we ons zelf in ons zichtbare lichaam als een onzichtbaarheid voor de zinnelijke zintuigen. We ontdekken het als een licht en vreugdebeleving en het is niet eenvoudig om er iets van te zeggen. Want waaraan kunnen we het toetsen? Een ieder weet dat het leven in de wereld vol misère is. En er is...

Ieders leven heeft natuurlijk betekenis, hoe dan ook. Maar er is zoveel mogelijk. Er liggen zoveel mogelijkheden in het mens zijn, in het hier zijn. Om dit vrij te maken, betekent veel loslaten, overgeven. Durven veranderen. Durven toelaten dat alles wel eens heel anders zou kunnen zijn. Het omvat ongelooflijk veel, werkelijk deze weg op gaan. Alleen komen staan. Bevreemd aangekeken worden, wat doet ie, wat doet ze nou. Weerstand, verzet. Aan t begin voel je jezelf nog heel kwetsbaar en onzeker. Je voelt je nog aangevallen , aangesproken als iemand zegt dat t anders is. Het ego wil dit dus niet. Die wil alles bij het oude houden, onder controle houden, zekerheden in uiterlijkheden, in wat ie kent, in wat bekend is. Dat onbekende is zoooooo onzeker, en je krijgt er niks voor terug in eerste instantie. Geen aanzien, geen geld, geen complimentjes, schouderklopjes, steun. Brrrr helemaal op jezelf teruggeworpen worden, das maar niks, dat vindt t ego maar niks. Alles op losse schroeven, all...

Het parelachtige leven is van een onvergelijkelijke substantie die door niets kan worden aangevreten, door mot noch muis, waar niets te vrezen is en waar de vorm van het bederf, die altijd aan het tijdelijke leven wil knagen, eenvoudig niet kan bestaan. Waar geen verrotting is, blijven de maden weg. Onze naaste mensen immers willen ons wel aanvallen doordat ze zelf de buit van aanvallers zijn. En indien wij dan gewond worden, spreken wij naar onze wonden, en wonden wij daardoor weer anderen. Het is dus mogelijk om een oord in onszelf te leren kennen waarin wij geheel onkwetsbaar zijn voor anderen, wat die anderen in hun onwetendheid in ons ook pogen aan te richten. Al minder en minder zal de mens tot afbraak geneigd zijn, indien hij de scheppende en positieve waarden van het koninkrijk in zich leert ervaren. Hoe moeilijk de praktijk daarvan overigens ook kan zijn, is wel te begrijpen, maar de uitkomst ligt steeds voor de deur. Het paradoxale ligt in het feit dat de verlossing van de me...