Kagib Weteninhethart

Dromen, visioenen, van een nieuwe wereld. Het is soms zo moeilijk om deze droom tot een realiteit te maken. De harde realiteit, waarin dat je overkomt waar je niet op gerekend had. Niets is meer zeker. Alles staat op losse schroeven. Je hele innerlijke wereld wordt binnenste buiten gekeerd. Alle woede, angst, verdriet, pijn. Alles wat nog in je leeft, wordt naar boven gehaald. Maar het is een mogelijkheid. Mogelijkheid om in contact te treden met wat hieronder zit. Je wil in voortdurende harmonie verblijven. Maar zolang die er innerlijk niet is, wordt je hier bruut uit weggeslagen. Of je slaat jezelf eruit weg. De wortels van angst, woede en verdriet, schieten steeds weer uit in de buitenwereld. DE BUITENWERELD IS STEEDS EEN WEERSPIEGELING VAN JE BINNENWERELD. Jij geeft de lading aan dat wat je overkomt. Als je aangeraakt wordt door woede, minachting, haat, dan leeft deze nog steeds in jezelf. Je wordt onaanraakbaar, onaantastbaar, als je slechts Liefde en begrip terug...

Het gaat niet om wat we doen. Het gaat er om dat we oprecht zijn, eerlijk zijn, in wat we doen. Eerlijk zijn naar onszelf. En eerlijk zijn naar de ander. Dan zijn we vrij. Dan zijn we heel. Hoeveel pijn er eventueel ook is. Hoeveel verwarring. Hoeveel verdriet. Hoeveel angst er ook is. Als we t toelaten dat het er is, het door ons heen durven laten gaan. Als we het niet wegdrukken, niet ontkennen. Dan zijn we vrij. Voelen/zien wat is. Luisteren naar de innerlijke Stem hoe die elk moment spreekt. Want die spreekt elk moment zich uit over dat wat is. Zonder schuldgevoel maar met verantwoordelijkheid. Dat is de ware verantwoordelijkheid, het antwoorden op ons Wezen, op onze Zielestem, op onze Essentie. Daar antwoord op geven, daar naar luisteren. Dat is de enige verantwoordelijkheid die van belang is. Dan zijn we oprecht. We zullen dan niet gespleten zijn, verkrampt. We zullen niets hoog hoeven te houden. Gewoon laten zijn, voelen/ervaren wat is. Daar bij blijven, da...

Hoe kunnen wij God nu te allen tijde tijdloos herkennen en een met Hem worden? God heeft geen beeltenis van node, noch heeft Hij iets dergelijks in zich. Hij werkt in de ziel zonder enig middel, beeltenis of gelijkenis; in de zielengrond werkt Hij, waar nog nimmer een beeltenis toegang had, alleen Hijzelf met Zijn ineigen Wezen. 'Wil ik God, zonder bemiddeling, kennen, dan moet ik worden die Hij is, en Hij moet worden die ik ben!' En dat is nu juist wat ik bedoel! God moet worden die ik ben, zo geheel en al een, dat dit Hij en dit ik een worden en blijven en - als het zuivere Zijnde zelve - in eeuwigheid deszelfs werken verrichten. Deze geboorte voltrekt zich in de ziel op dezelfde wijze als in de eeuwigheid, want het is een en dezelfde geboorte. En wel voltrekt zij zich in het wezen en de grond van de ziel. Dat wij inzicht verkrijgen omtrent onszelf, en in God opgaan, en een met Hem worden, dat is, zoals ik reeds zei, niet moeilijk: god zelve werkt het in ons. Want het is een ...

Ge dient te weten dat de ziel diep van binnen volkomen vrij is van alle beelden en middelen, en dat is dan ook de reden waarom God Zich zonder meer met haar kan verenigen - zonder beeld en gelijkenis. De mens heeft bij zijn uiterlijke werken veel middelen nodig. De zon verricht haar werk zeer snel: zodra zij haar glans verspreidt, is de wereld op hetzelfde ogenblik tot in de uiterste hoeken vol licht. Nog hoger staat de engel: hij heeft nog minder bij zijn werk nodig en bedient zich ook in geringe mate van beelden. God nu, heeft helemaal geen beeld nodig en heeft iets dergelijks ook niet in Zichzelve: Hij werkt in de ziel zonder middel, beeld of gelijkenis; in de zielengrond werkt Hij, waarin nog nooit een beeld doordrong, alleen maar Hijzelf met Zijn innerlijkste wezen. Dat vermag geen enkel schepsel. Toch kan dat haar ziel niet eerder geschieden, dan tot zij alles wat gestalte en vorm bezit, achter zich heeft gelaten, zodat zij zulks noch in zichzelve vindt, noch daarbij rust zoekt....

Er is een Eeuwig beginsel. Iets wat buiten de tijd staat, er altijd is. Als we ons ervoor openen, eigenlijk ervoor rijp zijn, dan kan het ons raken/informeren, inzicht geven. Dat we t gewoon in ons hele Wezen Weten. Het is een hele stille Stem, zeker niet dwingend. Maar t kan meer en meer doordringend worden als je t toelaat, binnen laat komen. Dan kan het fiks gaan confronteren. Want alles wat schijn is, wat jij opgebouwd hebt, je waanbeelden, dat waarachter je jezelf verschanst hebt om te overleven, komt meer en meer in een helder Licht te staan. Je wordt doorlicht, alles wat in de schaduw ligt wordt belicht. Maar als dit je diepste verlangen is om weer naar Huis te gaan, naar je diepste Essentie dan zal Het hierbij ook helpen, ondersteunen, inspireren. Geschriften kunnen hierin van veel betekenis zijn, kunnen veel raken, in de zin van belichting van de schaduw en het perspectief dat er is. Het kan meer en meer een verlangen wekken om op dit Pad door te gaan. Want ...

Alles wat zij doet, verricht de ziel niet met het wezen, maar met haar krachten; wat zij erkent, erkent zij met het verstand; wanneer zij iets denkt, doet zij het door middel van het geheugen; wanneer zij liefheeft, doet zij het met de wil. Zij werkt dus met de krachten en niet met het wezen. En iedere uitwerking van haar is altijd gebonden aan een middelaar: de kracht tot zien aan de ogen, en zo is het bij alle zinnen. Maar in het wezen of de grond van de ziel is generlei werk. Want de krachten waarmee de ziel werkt ontspringen wel aan de zielengrond, maar in die grond zelve is alleen het diepe zwijgen. Alleen hier is ruimte en rust voor die geboorte, waarin God Zijn 'woord' spreekt. Want deze plaats is naar haar aard voor niets anders ontvankelijk dan voor het goddelijke wezen, zonder enige bemiddeling. Hier gaat God in tot de ziel, met alles wat Hij is, niet slechts ten dele: tot haar grond gaat Hij aldus in. Niemand kan de zielengrond beroeren, dan alleen God. Het schepsel...

Vertrouwen. Waar vertrouw je op? Waar bouw je op? Op de ander? Omdat de ander wel weet wat goed voor ons is? Het vertrouwen op de democratie, op de techniek. Het vertrouwen in het systeem. Het vertrouwen op de persoon die je zo lief is. Maar wat als alles ineens anders is. Dat de ander weggenomen wordt, een ander gezicht laat zien. Als je, je baan verliest. Dan is er teleurstelling, stort je leven in. Het vertrouwen leek op niets gebaseerd te zijn. Het bleek dat je hierop niet kon bouwen. Velen hebben het vertrouwen verloren. Ontstaan is een groot wantrouwen. Wantrouwen ten op zichte van alles en iedereen. Het wordt slechts een overleven. De ander mag niet meer dichtbij komen, je niet meer raken. Je hebt jezelf beschermd, gepantserd tegen t leven, tegen de ander. De ander mag niet meer binnenkomen omdat het leven je zozeer verwond heeft. Dus kun je werkelijk vertrouwen, bouwen op iets wat buiten jezelf is? Vertrouwen kan zo snel omslaan in wantrouwen en je zakt nog ver...