Kagib Weteninhethart

Samengevloeid met andere kleine beken slingerde de rivier zich luidruchtig door het dal en het gebabbel was nooit eender. Ze had haar eigen stemmingen, maar was nooit onaangenaam, had nooit een boze bui. De kleintjes hadden een scherpere klank, er waren meer keien en rotsen; ze hadden stille gedeelten in de schaduw, ondiep, met dansende schaduwen en 's nachts klonken ze heel anders, zacht, teder en aarzelend. Ze stroomden omlaag door verschillende dalen, uit verschillende bronnen, de een veel verder weg dan de ander; de een van een gletscher en van een bochtige waterval en de ander moest van een bron komen die te ver weg was om naar toe te lopen. Ze voegden zich allebei bij de grotere rivier, die een diepe, rustige toon had en waardiger, breder en sneller was. Alledrie waren ze met bomen omzoomd en de lange, golvende lijn bomen liet zien waar deze rivieren vandaan kwamen en waarheen ze gingen; zij waren de bewoners van de dalen en ieder ander was een vreemdeling, met inbegrip van...

Wel een heel belangrijk thema waar we misschien vaker aan voorbij gaan. De uitwerking van onze gedachten, van de woorden die we uitspreken. Het kan goed zijn om jezelf hierover te bezinnen, hier bij stil te staan. Stil staan bij wat je uitspreekt, van waaruit je spreekt, waarom je spreekt? Wat wil je ermee? Ook je gedachten, wat je denkt, hier bij stilstaan. Wat de gevolgen zijn, vooral als je lang achter elkaar hetzelfde blijft denken, in een patroon. Dan zet t zich vast, wordt t een levend wezen waar jij door geleefd wordt. Dan ben je niet meer vrij. Dan raak je hierin gevangen, door bevangen. Onderdrukken werkt natuurlijk niet, in wat je denkt, of wat je zegt. Maar t draait uiteindelijk om bewustzijn, om hierin bewust aanwezig te zijn. Stil te staan bij je gedachten, de betekenis daarvan, wat ze je willen zeggen, wat ze zeggen. Stil te staan bij wat jij zegt, al die woorden die je uitspreekt. Van waaruit? Alles is energie, alles heeft gevolg. Is er een grote behoefte tot pra...

Het was een mooie morgen geweest, vol zonneschijn en schaduwen; de tuin van het vlakbij gelegen hotel was vol kleuren, had alle kleuren; ze waren zo helder en het gras was zo groen, dat ze de ogen en het hart pijn deden. De verre bergen glinsterden fris en tintelend, gewassen door de morgendauw. Het was een betoverende morgen en overal was schoonheid; op de smalle brug, op de rivier, op een pad in het bos, waar het zonlicht met de bladeren speelde; ze trilden en hun schaduwen bewogen; het waren gewone planten, maar bij hun frisse groen verbleekten alle bomen die naar de blauwe hemel oprezen. Je kon niet anders doen dan je verwonderen over al die pracht, over de overdaad, over die beweeglijkheid; je kon alleen maar verbaasd zijn over de kalme waardigheid van elke boom en plant en over de eindeloze vreugde van die zwarte eekhoorns, met hun lange pluimstaarten. Het water van de rivier was helder en fonkelde in de zon die door de bladeren scheen. Het was vochtig en plezierig in het bos. ...

Er waren een paar zwervende wolken aan de vroege ochtendhemel die heel bleek, kalm en tijdloos was. De zon wachtte tot die ochtendlijke pracht voorbij zou zijn. De dauw lag op de velden en er waren geen schaduwen; de bomen stonden eenzaam op hun schaduwen te wachten. Het was heel vroeg en zelfs de rivier aarzelde om haar omstuimige loop te nemen. Het was rustig; de wind was nog niet wakker en de bladeren bewogen niet. Van geen van de boerderijen steeg nog rook op, maar de daken begonnen te glanzen in het naderende licht. De sterren weken schoorvoetend voor de dageraad en er heerste die vreemde, stille verwachting die er is als de zon op het punt staat op te komen; de heuvels wachtten, net als de bomen en de velden, die vol vreugde open lag. Toen raakte de zon met een zachte, vriendelijke aanraking de bergtoppen en de sneeuw begon te schitteren in het vroege morgenlicht. Na de lange nacht begonnen de bladeren te bewegen en vanuit een van de huisjes steeg rook recht omhoog; de rivier r...

Mbt het Geweten. Aan het begin van mijn bewustzijnsweg was het een zeer intense tijd, waarin het Geweten elk moment sprak, in alles wat ik deed. Me terugriep, me confronteerde met mezelf. Slechts klaarhelder het Licht over dat wat was. Het viel niet te ontkennen, te verloochenen. In korte tijd ben ik toen door heel veel heen gegaan. Ik moest er wel doorheen want anders kon ik niet verder, dan stopte alles. Naarmate het proces vorderde sprak het Geweten minder en minder want het hoefde niet meer te spreken, het was in harmonie gebracht, in het Licht gebracht. Uiteindelijk breekt een ander Krachtveld je leven in en haalt daarin alles overhoop. Als je daartegen gaat vechten ja dan wordt t nog erger, wat dan natuurlijk vroeg of laat niet meer lukt, je wel tot overgave moet komen. Als die Kracht nog niet in je kan werken, kun je een relatief rustig leventje leiden, tuurlijk met zijn ups en downs. Die ups en downs hebben dan te maken met dat er iets tegen zit, dat je teleurgesteld b...

Het is opnieuw een heldere, zonnige dag geweest, met lange schaduwen en glinsterende bladeren; de bergen waren sereen, massief en dichtbij; de hemel was ongewoon blauw, vlekkeloos en zacht. De aarde was vol schaduwen; het was een morgen voor schaduwen, voor kleine en grote, voor lange schrale en dikke verzadigde, voor plompe huiselijke en voor blije beweeglijke schaduwen. De nokken van de daken van boerderijen en chalets, de nieuwe zowel als de oude, glansden als gepolijst marmer. Er leek een grote juichende vreugde te heersen onder de bomen en de weiden; ze bestonden voor elkaar en boven hen was de hemel, niet de door de mens bedachte hemel met zijn kwellingen en hoop. Er was leven, eindeloos, groots, pulserend, dat zich uitstrekte in alle richtingen. Het was leven dat altijd jong en altijd gevaarlijk is; leven dat nooit op één plaats bleef, dat over de aarde rondzwierf, ongebonden, zonder ooit een spoor achter te laten, zonder ergens aan te kloppen of om iets te vragen. Het was er i...

Het was een dag als geen andere: de hemel was intens blauw en alles fonkelde in de ochtendzon. Een paar wolkjes die nergens heen moesten dreven op hun gemak rond. De zon op de trillende espenbladeren schiep schitterende juwelen, afstekend tegen de groene, langzaam oplopende heuvels. De weiden waren in een nacht veranderd, intenser, zachter, van een volslagen onvoorstelbaar groen. Er stonden drie koeien lui te grazen, hoog tegen de heuvel op; hun bellen waren hoorbaar in de vroege klare morgenlucht; ze bewogen zich in één lijn, gestadig hun weg kauwend van de ene kant van de wei naar de andere. En de skilift ging over hen heen zonder dat ze zelfs de moeite namen om op te kijken of zich te laten storen. Het was een mooie morgen en de besneeuwde bergen stonden scherp afgetekend tegen de hemel, zo duidelijk dat je de vele kleine watervallen kon zien. Het was een morgen van lange schaduwen en oneindige schoonheid. Vreemd, hoe liefde in die schoonhid leeft; er was een zo grote tederheid da...