Kagib Weteninhethart

De zee lag achter de bergen aan de oostkant van het dal en midden door het dal stroomde een rivier kalm zeewaarts. De rivier viel het hele jaar niet droog en zelfs waar ze de behoorlijke grote stad passeerde was ze mooi. De stedelingen gebruikten haar overal voor: om te vissen, om in te baden, als drinkwater, om rioolslijk mee af te voeren, en bovendien werd er fabrieksafval in geloosd. Maar de rivier schudde al dat menselijk vuil van zich af en algauw nadat ze de bewoonde wereld achter zich had gelaten, was haar wateroppervlak weer helder en blauw. Een brede weg langs de rivier liep in westelijke richting omhoog naar theeplantages in de bergen; hij maakte allerlei bochten en raakte soms een eind van de rivier af, maar je hield er meestal wel het zicht op. Naarmate de weg steeg, waarbij hij de rivier bleef volgen, werden de plantages groter en hier en daar zag je fabrieken waar de thee werd gedroogd en verder werd bewerkt. Algauw werden de plantages immens groot en er kwamen bruise...

Steeds trap ik weer op de vlinder. De vlinder die wil vliegen. Zich wil tonen. Zich wil verheffen. De vlinder die me met zijn vreugde, zijn wijsheid, zijn Liefde, zijn Kracht wil belonen. De vlinder die alle dwaling wil opheffen. Steeds stap ik weer op de vlinder, omdat ik geen geduld wil tonen. De rups zoekt zijn weg. Eet zich vol en gaat dan rusten. Maar ik wil niet rusten. Ik wil eten. Wordt steeds weer verleid door nieuwe verlangens, lusten. Ik wil van geen ophouden weten. Reik steeds weer uit naar nieuwe werelden, nieuwe wegen. Een oproep tot rust en verstilling komt dan altijd ongelegen. Daardoor blijf ik rups en de verpopping achterwege. Verpopping. De openbaring wordt voorbereid. De voorbereiding voor de mogelijkheid. De werkelijkheid. Het wachten, het verstillen. Het leeg maken. Het niets meer willen. Het ruimte maken. Het wachten op de Waarheid. Ontpopping. Langzaamaan wordt zichtbaar. Langzaamaan wordt voelbaar het Nieuwe. Kruipt uit...

Ik wil slechts delen. Delen wat zich van binnenuit wil mededelen. Dat wil stromen. De woorden, vloeiend, verbindend. Wat zich in de wereld wil tonen.   Ik wil slechts delen, over het leven. Over het beleven, inleven, het vergeven. Over alles wat me wordt gegeven. Een moment aan de tijd ontheven.   Ik wil slechts delen,. over de illusie, maar ook de mogelijkheden. Over het verleden dat zich toont in het heden. Het dromen en het wakker zijn. Een belichting van alle pijn, aanduiding van de schijn.   Ik wil slechts delen, wat buiten de tijd staat. Waar het werkelijk om gaat. Wat ons nooit met rust laat. Wat niet in deze wereld bestaat.   Ik wil slechts delen, over jouw eventuele smart. Over wat al zolang op je wacht. Over de ware Kracht. Over de ware Macht.   Ik wil slechts delen. Mijn hart met jouw hart. Dat alle verwarring wordt ontward. Een Stem die roept van binnen, heel heel zacht.   Dat wat me met jou verbindt. ...

Waarlijk jeZelf zijn is dat mogelijk? Meestal raakt dit al snel verloren bedolven onder alle prikkels van buitenaf, een bepaald worden door de omgeving je ouders of gewoon een voegen daarnaar zonder enig protest. Elk kind is natuurlijk anders, heeft een andere achtergrond beleven. Wat doe je als je helemaal op jezelf teruggeworpen wordt, geen enkele steun stimulans van je omgeving, bekrachtiging, warmte? Hoe gaat een kind daarmee om? Een niet gezien worden een niet beleefd worden van wat je bent wat in je leeft wat je voelt. Geen mogelijkheid tot verbinding. Elk kind zal daar natuurlijk weer anders mee omgaan. Zoveel dat niet beleefd kan worden, niet wakker gemaakt wordt of onderdrukt of geforceerd wordt. Hoe dan in alle natuurlijkheid jezelf nog kunnen ont-wikkelen? Dan heb je alleen nog maar jezelf. Daar veiligheid vinden, een thuis in jezelf al valt dat om je heen niet te verbinden, daardoor geisoleerd. Als er niet werkelijk dat innerlijke Thuis is niet echt een duide...

Zo vaak dat ik ben gevallen, maar ook weer ben opgestaan. Een steeds weer nieuw zien. Een steeds weer opnieuw leren verstaan. Een steeds weer opnieuw inzien. Een steeds weer loslaten. Een steeds weer achterlaten. Na verblinding de ogen open gegaan. Balancerend op een koord. Het verschil tussen Waarheid en schijn. Steeds weer dat Christus wordt vermoord, me achterlatend in wroeging en pijn. Steeds weer opnieuw doorgronden. Trouw zijn aan de Bron. Waarmee ik me uiteindelijk zo diep heb verbonden. Zonder welk ik tot niets meer kom. Waarom nog verder gaan? Ik weet nu toch dat alles illusie is. Ik heb nu toch doorzien het totale bestaan. Er is toch helemaal niets wat ik mis. Waarom verder gaan, als ik toch maar aan de kant blijf staan. Een vreemdeling ben. Het steeds weer zal zijn, ik en hen. Ik ben vol. Ik ben leeg. Misschien is het beter dat ik zweeg. En toch, ik ga verder. Het gaat daarbij niet om beter of hoger. Het gaat slechts om volgen,...

De rijstvelden aan weerskanten van de weg lagen weelderig groen te blinken in de warme zonnestralen en de rijstvogeltjes met hun trage vleugelslag tekenden zich wit af tegen de blauwe heuvels voorbij de velden. Een lange bruinige slang was het water uit gekropen en lag te rusten in de zon. Op het bruggetje was een schitterend blauwe ijsvogel neergestreken, die zich gereedmaakte voor een nieuwe duikvlucht. Het was een heerlijke ochtend, niet al  te warm, en de eenzame palmen hier en daar tussen de velden hadden veel te vertellen. De groene velden en de blauwe heuvels vormden een harmonische eenheid, als een lied. De tijd leek heel snel voorbij te gaan. In de blauwe lucht cirkelden de haviken; zo nu en dan streken ze neer op een tak om hun veren glad te strijken; dan opeens gingen ze er weer vandoor, roepend en rondjes vliegend. Er waren ook diverse adelaars, wit van hals en goudbruin van lijf en vleugels. Tussen het pas opgekomen gras zag je grote rode mieren; ze renden schokker...