Kagib Weteninhethart

Er is iets in ons wat helemaal puur is, vrij is, onthecht is. Alles Ziet/overziet, alles begrijpt/omvat/Weet. Iets wat waarlijk Liefde is. Maar vertrouwen we hierop? Geven we hieraan ons hart? Willen we ons hieraan overgeven? Of liever vertrouwen op wat we denken te weten, wat ons aangeleerd is opgelegd is. Wat ons ingegoten is door opvoeding/maatschappij etc. Sja, en wat we niet vertrouwen dat wordt vaak onze vijand. Daar gaan we tegen in verzet, verdediging, aanval. We willen niet horen, luisteren naar hoe t tijdloze Geweten, Weten spreekt. De Stem van ons Zelf, van dit Weten, van het Geweten kan heel confronterend zijn. Daarom vluchten we er toch liever voor weg in zoveel, in het luisteren naar zovele andere stemmen. En toch is dat Zelf, dat wat we werkelijk Zijn, uiterst betrouwbaar. Onze grootste vriend, die t aller, allerbeste met ons voorheeft. Ons omvat met Liefde/begrip, met een oneindig geduld. Altijd klaar staand, niets verlangend maar meteen alles gevend als er openi

Aan de ene kant kan in de diepste duisternis zo weer t Licht verschijnen, dat uiteindelijk nooit verdwenen was. Maar ook een andere kant kan zomaar ineens gebeuren. Je bent in de bloei van je leven, wauw te gek alles, genieten, goeie baan, fijn huwelijk/relatie, gezond, en dan bam stort alles in. Ernstige ziekte geconstateerd, huwelijk op de klippen, ontslagen noem maar op. Plotsklaps is t licht verdwenen en toch is t Licht er dan nog steeds. En juist dan liggen er geweldige mogelijkheden tot verruiming, tot verdieping, tot inzicht, tot begrip. Dit zijn juist de belangrijkste perioden van t leven, de uitdagingen die hierin liggen. Niet in t lekker doorhobbelen, ditjes en datjes, dag in dag uit gewoonterituelen, wel gezellig, en ja straks vakantie. Das misschien wel lekker gedurende dat korte bestaan hier op aarde, maar in t kader van de Eeuwigheid in het kader van waarom je hier bent, heb je r niks aan. Dus juist als de boel instort, je niet meer door kunt hobbelen, alles uit je h