Kagib Weteninhethart

Het had 's nachts geregend en de fris geurende aarde was nog vochtig. Het pad liep van de rivier af tussen oeroude bomen en mangobosjes door. Het was een pelgrimsweg die vele duizenden hadden betreden, want het was een traditie van al meer dan twintig eeuwen dat elke rechtgeaarde pelgrim dit pad moest volgen. Maar voor pelgrims was het niet de goede tijd van het jaar en deze morgen liepen er alleen de mensen uit het dorp. Ze boden een fraai schouwspel, in hun bontgekleurde kleding, met de zon achter zich en met vrachten hooi, groenten en brandhout op hun hoofd; ze liepen gracieus en waardig, ze lachten en praatten over dorpsaangelegenheden. Zover het oog reikte lagen aan weerskanten van het pad groene akkers met winterkoren, met brede stroken met erwten en andere groenten voor de markt. Het was een heerlijke morgen, de hemel was helderblauw en het land was rijkgezegend. De aarde was een en al leven, overvloedig, weelderig en geheiligd. Dit was niet het geheiligde van iets dat...

Afscheid nemen. Niet altijd makkelijk. Zoveel dat was. zoveel dat zo mooi was zo lief was zo fijn was. Zo intens en vreugdevol. Zoveel dat pijn was dat verdriet was dat verwarring was dat boosheid was. Ook dat is vaak niet makkelijk los te laten. Afscheid nemen van de tijd. Afscheid nemen van wat binnen de tijd plaats heeft gevonden. Is dat mogelijk? Een leven vol beleven, emoties en verlangens. Vol ontmoetingen en moetingen. Vol van werk en leven. Vol van kinderen en relaties. Vol van bezig zijn met zoveel. Zo vol hiervan zijn. Zoveel dat zich opgebouwd heeft binnen situaties waar verwarringen ontstaan zijn in intermenselijke relaties, spraakverwarring. Niet meer tot elkaar kunnen komen. Een leven gevuld met zoveel. En nu mag je afscheid nemen. Een kans. Alsof er niets was. Afscheid nemen met een hart van liefde. Dat het toch goed was. Dat het was wat t was. Er werd iets zichtbaar, er werd iets getoond, In dat wat was. Alles weer leeg. Een schone lei. Over nieuw beginnen. Op n...

De Beweging beweegt mij. Laat mij verder gaan, en dan weer stilstaan. Zolang ik de Beweging volg, ben ik vrij. Zolang ik de tekens blijf verstaan. Ik weet niet waarheen. Ik weet niet waarom. Maar ik kan en wil niet meer terug, sinds ik deze weg begon. Alle opwinding is weggezonken. Hierdoor kan het ware Leven worden ingedronken. Het is een onaantastbare leidraad, die vanuit de ware rust mij voor gaat. Het is een alles laten verstillen. Een loslaten van al mijn eigen willen. Een meer en meer de Waarheid in mijn leven tillen. De verbinding met de Waarheid die gaat trillen. Een oplossen van alle meningsverschillen. Een gedragen worden door de ware harmonie. Weerspiegeling van de innerlijke vrede is wat ik dan zie. Een gaan zonder motief. De wanorde is hersteld tot de ware orde, want ik heb het Leven lief. En zo drijf ik met de Goddelijke deining mee. De deining van de Goddelijke zee. Ik voel me beschermd, ik voel me gedragen. Er is geen enkel gevaa...

VOED MIJ Ik heb honger. Vul mij. Ga niet aan mij voorbij. Hou van mij. Alles is zo leeg. Ik wil eten. Ik wil vergeten. VOED MIJ Laat me rennen. Blijf me met nieuwe indrukken verwennen. Verdoof mij. VOED MIJ Vul mij met eindeloze beelden. Gebruik mij. Stel belang in mij. Laat me wegzinken in koesterende weelde. VOED MIJ Verleid mij. Leid mij. Leid mij af. VOED MIJ Laat me vooruitsnellen. Mezelf vergeten. VOED MIJ Laat me niet alleen gaan. Laat me niet aan de kant staan. Neem me mee. Laat me volgen. VOED MIJ Vul mij. Ik heb honger. Ik heb honger naar meer. Hiertegen heb ik geen verweer. Geef me dus meer, meer , MEER. VOED MIJ Geef mijn leven zin. Zeg me dat ik er iets bij win. VOED MIJ Maak me belangrijk. Maak me rijk. VOED MIJ Ik wil vergeten. Ik wil niet weten. VOED MIJ Ik voel me zo leeg. Laat me niet alleen staan. Ik kan niet alleen gaan. VOED MIJ Ik heb zo'n honger. VOED MIJ Blijf mij verwennen....

Het is wel een thema wat in mijn wezen ronddanst. Alles wordt steeds meer tot Niets, de tijd vliegt voorbij, alles vluchtig vervluchtigt in het Niets in het Alles. Niets heeft zin alles heeft zin. Het is nietszeggend, alleszeggend. Ik kijk naar de wereld en die is zo vol van zoveel en uiteindelijk is het niets vervluchtigt weer tot niets. Zo vol van iets in het moment, misschien wat meer momenten en dan trekt weer een ander iets en zo gaat het door. En het is Niets. En het is Alles. In ieder geval aan denkspelletjes hebben we niets.  Het gaat om wat levend is wat leeft wat je beleeft, wat levende werkelijkheid is voor jou, in een toelaten van het leven alles wat het leven bevat omvat.   Denkspelletjes vergaan tot niets, maar voegen niets toe aan t Niets, moeten uiteindelijk weer oplossen in het Niets. Dat diep door je heen laten dringen, alles vervluchtigt, alles vervluchtigt in t Niets. Niets is belangrijk alles is belangrijk. De tijd-elijkheid en de Eeuwigheid. Er w...

Wie durft de dans te dansen. Alles los te laten. Wie durft de dans te dansen. Alle zekerheden achter te laten. Wie durft de dans te dansen. De Beweging vrij te laten. Het Leven te dansen. Zonder schroom. Gewoon te gaan. Te laten gaan. Wie durft de dans te dansen. Wie durft? Het moment te proeven. Alles vrij te laten. Wie durft de dans te dansen. Buiten de norm te treden. Achter te laten het verleden. Alles los te laten. Wie durft de dans te dansen. Wie durft? Mee te gaan met de innerlijke Stroom. Zonder enige schroom. Wakker te worden uit een droom. Wie durft de dans te dansen. De dans van vrijheid. De dans van het kind. De dans in onbevangenheid. Wie durft de dans te dansen. De dans van dat wat is, zonder schijnheiligheid of vernis. Dat wat binnenin is. De dans van Kracht. De dans van Leven. Waarin je niets meer verwacht. Je op een totaal nieuw pad begeven. De dans van vreugde. De dans van vrijheid. De dans van afscheid. Wie durft de dans te dansen. De d...

Er was een einde aan de tijd gekomen; er was geen verleden, geen heden en geen toekomst. Er was alleen - ja, een aanwezigheid - nee, dat is niet het woord. Het was of de aarde, met alles erop en erin, in een toestand van zegening verkeerde en of ik, terwijl ik in de richting van het park liep, daar deel aan had. Toen ik dicht bij het park kwam, was ik ronduit verrukt van de schoonheid van die mij zo vertrouwde bomen. De bladeren, van bleekgeel tot bijna zwartgroen, dansten van louter leven; ieder blad onderscheidde zich van alle andere en uit één enkel blaadje sprak de hele rijkdom van de aarde. Ik was me ervan bewust dat mijn hart snel klopte; ik heb een sterk hart, maar toen ik het park inging kon ik haast geen adem krijgen en ik dacht dat ik zou flauwvallen. Ik ging op een bank zitten en de tranen rolden me over de wangen. Er heerste een stilte die absoluut ondraaglijk was, maar die stilte ontdeed alles van pijn en van leed. Toen ik verder het park inging, hoorde ik muziek klink...