Kagib Weteninhethart

Er is ook nog een ander pad, langs de bloeiende gele mosterd, langs erwtenbloesem en weelderige groene tarwevelden. Dat pad wordt weinig gebruikt en het is er prettig wandelen. Het was een mooie avond; de zon ging onder achter de bomen. Op dat pad was je overal ver vandaan. Al lagen rondom dorpjes verspreid, toch was je ver van alles verwijderd en kon niets je naderen. Dit lag buiten ruimte, tijd en afstand. Je was ver weg, in de een of andere onbekende wereld zonder afmetingen. Je was ver weg, onmetelijk ver, terwijl de bomen, de gele bloemen en de korenaren verbazend dichtbij waren, dichterbij dan je gedachten, wonderlijk vol leven, met een intensiteit en schoonheid die nooit zouden kunnen verwelken. Liefde, dood en schepping waren een feit, een feitelijke werkelijkheid. Evenals het lichaam dat onder de boom aan de oever van de rivier verbrandt werd. De boom, het vuur en de tranen waren echt, waren onomstotelijke feiten, maar ze waren zowel feiten uit het bekende als het vrij zijn...

Wie is er vrij van haat en liefde? Is er niet onvoorstelbaar veel waar we onze liefde aan geven, en wat vaak weer in haat of andere emoties kan omslaan? Is dit niet de uiteindelijke zin van het leven om daar vrij van te worden. Zodat waarlijk de Liefde die geen tegenpool heeft kan vrij komen? Het is een uitdaging om inzicht te krijgen in je voor en afkeuren, waar ze vandaan komen. Alles wat beladen is, geladen is, waar je vol van bent, waardoor er juist geen ruimte meer is voor dat wat is, de diepste zin der dingen. Waardoor je steeds weer uit je evenwicht wordt gehaald, heen en weer wordt geslingerd. Tuurlijk moet je tussendoor keuzes maken, maar t gaat erom van waaruit die keuzes? Wie maakt de keuze? Uiteindelijk is elk moment n keuze wat je doet en niet doet. Maar juist als je als t ware tot n soort van keuzeloosheid gekomen bent, alles stil geworden is van binnen. Als alle kleuring verdwenen is, alle invulling vanuit het ego, juist dan zal steeds in alle eenvoud de enig jui...

Samen met de zwaarbeladen kameel staken we allemaal via de nieuwe brug het stroompje over; de fietsers, de dorpsvrouwen, die van de stad terugkwamen, een verwaarloosde hond en een trotse oude man met een lange witte baard. De oude wankele brug was weggehaald en nu lag er deze nieuwe, die van zware palen, bamboe, stro en leem was gemaakt. Ze was stevig gebouwd en de kameel trok er zonder aarzeling overheen met zijn kop hoog in de lucht. Met zijn kop hoog in de lucht, alles beneden zich achtend en nogal kwalijk ruikend, was hij nog trotser dan de oude man. We gingen met zijn allen de brug over. Hierna volgde een stoffige weg. De kameel maakte grote, brede sporen en was niet over te halen om sneller te lopen dan hijzelf wilde. Hij droeg zakken graan en leek volkomen onverschillig voor alles om hem heen. Hij liep voorbij de oeroude put en de tempelruïnes en zijn drijver deed zijn best om hem vlugger te laten lopen door hem met zijn blote handen te slaan. Krishnamurti

Liefde is niet lijden en ook niet jaloezie. Wel is ze gevaarlijk, want ze werkt vernietigend. Ze vernietigt alles wat de mens om zich heen heeft opgebouwd, behalve dat wat van steen is. Ze kan geen tempels bouwen, noch de samenleving hervormen die aan het vergaan is; ze kan niets tot stand brengen, maar, wat je ook doet, zonder haar kan niets gedaan worden. Iedere computer, elke automatisering kan de structuur van dingen veranderen en de mens meer vrije tijd geven, wat dan weer een nieuw probleem wordt, terwijl er al zo veel problemen zijn. De Liefde kent geen probleem en daarom is ze zo vernietigend en gevaarlijk. De mens leeft op problemen, op die onopgeloste, altijddurende dingen; zonder deze zou hij niet weten wat te doen; hij zou verloren zijn en niets winnen door dat verlies. Dus vermenigvuldigen de problemen zich eindeloos; de oplossing van het ene brengt het volgende al weer met zich mee. Maar de dood betekent altijd vernietiging; de dood is geen Liefde. De dood is ouderdom...

Blijft een boeiend thema, de dood, wat is dat de dood. Zijn we echt niet meer dan een klok die plotseling stilstaat? Niemand is terug gekomen, al zijn er natuurlijk eindeloze beschrijvingen van bijna dood ervaringen. Allerlei doorgevingen, inspiraties hoe t hierna is. Vele mensen die de gestorvenen zien. En toch zelfs daarin kan t verstand zeggen, dat t allemaal te maken heeft met wanen met stofjes in de hersenen etc. Dus je kunt t niet overbrengen, geen harde bewijzen geven. Zelfs niet door wat Osho zegt, wie is de toeschouwer die naar je ademhaling 'kijkt'? Och ja waarom zou die toeschouwer ook niet wegvallen als die ademhaling stopt? Wat blijft over? Je eigen ervaren. En ook dat kan rotsvast zijn, en hoeft niet meer bewezen te worden. Je Weet het gewoon. Maar dat Weten kun je niet overbrengen, je kunt er slechts uit leven. Dat die dood niet bestaat, omdat je t zo beleeft, omdat er geen angst is voor die dood, om wat voor reden dan ook. Een gewoon Weten dat t lev...

Verrijs, sta op. Wordt wakker. Ik spreek tot wat diep, diep in jouw binnenste is. Laat het wakker worden, laat het spreken. Laat het spreken in je hart. Voel het in jezelf. Het is binnenin jou, en wil in jou meer en meer verrijzen, tot opstanding komen. Zichzelf openbaren door jou heen. Dit is mogelijk, als jij wil verdwijnen. Als je alles wat je denkt te zijn, wil zijn, wil laten verdwijnen. De emoties laten verstillen. Het voortdurende jagen laten eindigen. Alles waar je op gebouwd hebt buiten jezelf weer af laten breken. Alle afhankelijkheid loslaten. Het wil tot opstanding komen, het wil verrijzen in jou. Het wil zich openbaren, laten zien, uitstralen. Tot handelen komen door jou heen. Als jij wil. Als jij het werkelijk wil. De Liefde wil in jou opstaan. Het Weten wil in jou opstaan. Als jij het ook wil, is het mogelijk. Jezelf overgeven aan de Liefde die er altijd is. Als jij jezelf wil overgeven. Als jij wil verdwijnen, minder wil worden,wil verst...