Kagib Weteninhethart

Ik probeer je naar het volgende te leiden: naar bewustzijn van de werkelijkheid die je omringt. Bewust zijn betekent gadeslaan, datgene wat zich in en en om je heen afspeelt gadeslaan. 'Zich afspeelt', is de spijker op zijn kop: bomen, gras, bloemen, dieren, stenen: de héle werkelijkheid is in beweging. Je observeert, je slaat gade. Ben je een gevangene van je concepten? Wil je uit je gevangenis breken? Kijk dan maar, observeer; besteedt er vele uren aan. Wat je moet observeren? Het maakt niet uit. De gezichten van mensen, de vormen van mensen, een vogel op zijn vlucht, een stapel stenen... Kom in contact met de dingen, kijk ernaar. Hopelijk zul je dan uit die rigide patronen breken die we allemaal ontwikkeld hebben, uit datgene wat onze gedachten en woorden ons hebben opgedrongen. Hopenlijk zullen we dan zien. Wat zien? Datgene wat we werkelijkheid noemen, alles wat zich voorbij woorden en concepten bevindt. Anthony de Mello

Het is zooo belangrijk om trouw te zijn aan jezelf. Aan jouw pad wat voor jou goed voelt wat voor jou goed is. Dan blijf je bij jezelf, dichtbij jezelf. Dit betekent niet dat er dan geen verandering kan komen in hoe je dingen ziet ervaart. Dat is een ander stuk, het luisteren naar jezelf, het verantwoordelijkheid nemen voor jezelf. Dit hoort eigenlijk bij elkaar als je het Pad gaat. Dan zul je niet kristalliseren, kan alles open en stromend blijven de verandering voortgang vinden. Maar niet zomaar iets aannemen, niet zomaar een jasje van iemand anders aantrekken zonder dat je hebt gevoeld dat het zo is. Bv in informatie die je over jezelf krijgt via wat voor kanaal dan ook, bv een medium of een channel, of wat iemand over jou denkt te weten. Of n boek dat je leest. Steeds voelen in jezelf, steeds het toetsen aan jezelf. Is dit mijn waarheid, voelt het goed is dit goed, klopt dit voor mij? En dan nog het bv onder ogen zien van weerstanden tov informatie die komt, wat is...

Wanneer je wordt genegeerd of afgekeurd, voel je een eenzaamheid zo ondraaglijk dat je naar de mensen terugkruipt en om de troostrijke drug smeekt die steun, aanmoediging en geruststelling heet. In een dergelijke staat met mensen te leven gaat gepaard met een niet-aflatende gespannenheid. Wanneer je in deze staat van afhankelijkheid verkeert, moet je je altijd goed gedragen; je kunt je nooit ontspannen; je moet aan de verwachting beantwoorden. Met mensen omgaan is in spanning leven. Ze niet te hebben brengt de smart van eenzaamheid, omdat je hen mist. Je hebt het vermogen verloren om hen precies te zien zoals ze zijn en goed op hen te reageren, omdat je waarneming van hen verduisterd is door de behoefte drugs te krijgen. Je ziet hen alleen in zoverre ze behulpzaam zijn je drugs te krijgen of je drug dreigen af te pakken. Je kijkt altijd met deze ogen naar mensen, bewust of onbewust. Zal ik van hen krijgen wat ik wil, zal ik niet van hen krijgen wat ik wil? En als ze mij nie...

Zo kregen we allerlei vormen van drugverslaving te proeven: goedkeuring, aandacht, succes, het helemaal maken, prestige, je naam in de krant, macht, de baas zijn. Ons werd getoond hoe het is om de aanvoerder van een team te zijn, de band te leiden, enz. Omdat we deze drugs aangenaam vonden, raakten we verslaafd en werden we bang om het zonder te moeten doen. Herinner je hoe je de moed in de schoenen zonk, de doodsangst die je voelde bij het vooruitzicht te falen of fouten te maken, bij het vooruitzicht door anderen bekritiseerd te worden. Zo werd je laf en afhankelijk van anderen en verloor je je vrijheid. Anderen hebben nu de macht je gelukkig of ongelukkig te maken. Je hunkert naar je drugs, maar hoezeer je de pijn die daarmee gepaard gaat ook verafschuwt, je bent volkomen hulpeloos. Nog geen minuut ben je je, bewust of onbewust, níet gewaar van anderen op of afgestemd op anderen, hoe ze zullen reageren, en je marcheert op het ritme van hun trommels. Een aardige definiti...

Uiteindelijk leef je van binnenuit. Je volgt de Stroom van binnenuit in het Eeuwige moment. Je weet dan niet wat het volgende moment brengt, want elk moment is weer nieuw. Je beweegt mee met die innerlijke Beweging, waar die beweging je ook maar heen brengt. Geen angst voor de gevolgen want je bent alleen maar trouw aan jezelf, aan jeZelf. Als je voelt dat het daarmee in harmonie is dan is t leven licht vol kracht vreugde, in vrede. Voor de mens om je heen kan die Beweging heel vreemd lijken, kunnen er wonderlijke keuzes gemaakt worden, rare bokkesprongen, vreemde wendingen. Je in onzekerheden storten, schepen achter je verbranden, zekerheden loslaten. Maar je Weet dat t goed is en dat dit dan het enig juiste is om te doen. Tuurlijk wordt alles gedragen vanuit n bepaald Bewustzijn dus er zullen op een bepaald level ook geen onverwachtse dingen meer gebeuren tegenstrijdige dingen. Maar soms kan het tegenstrijdig lijken voor iemand die niet begrijpt, er zich niet voor ope...

In Liefde blijft het hart zacht en gevoelig. Maar als je met alle geweld dit of dat wilt krijgen, word je genadeloos, hard en ongevoelig. Hoe kun je van mensen houden als je hen nodig hebt? Dan kun je hen alleen maar gebruiken. Als ik jou nodig heb om mij gelukkig te maken, moet ik je gebruiken, moet ik je manipuleren, moet ik een manier zien te vinden om je voor me te winnen. Ik kan je niet vrij laten zijn. Ik kan mensen alleen maar liefhebben als ik mijn leven heb geledigd van mensen. Als ik sterf voor de behoefte aan mensen, bevind ik me midden in de woestijn. In het begin voelt het afschuwelijk, voelt het eenzaam, maar als je dat een poosje aankunt, kom je er plotseling achter dat het helemaal niet eenzaam voelt. Het blijkt alleenheid te zijn, en de woestijn begint te bloeien. Dan zul je uiteindelijk Weten wat Liefde is, wat God is, wat Werkelijkheid is. Maar het opgeven van de verslaving kan in het begin zwaar zijn, tenzij je over een scherp inzicht beschikt, of vol...

Als je verslaving wilt begrijpen, denk dan maar aan een jongere die de smaak van drugs te pakken heeft gekregen. Naarmate het lichaam van de jongere aan de drugs gewend raakt, wordt het verslaafd. Zijn hele wezen snakt naar de drug. Het zonder die drug stellen is zo ondraaglijk dat sterven verkieslijker lijkt. Houdt dat beeld maar voor ogen: het lichaam is verslaafd geraakt aan de drug. Dat is nu precies wat de samenleving niet zo lang na je geboorte met je heeft gedaan. Ze hebben ons de smaak te pakken laten krijgen van diverse drugsverslavingen: goedkeuring, aandacht, succes, de top bereiken, prestige, je naam in de krant krijgen, macht en de baas zijn. Naarmate we de smaak van die drugs te pakken kregen, raakten we eraan verslaafd en opgezadeld met de angst om ze te verliezen. Denk maar eens aan het gebrek aan controle dat je voelde, de doodsangst bij het vooruitzicht om fouten te maken, bij het vooruitzicht op kritiek door anderen. Dus raakte je verslaafd aan anderen...