Kagib Weteninhethart

Ja, dat is altijd als ik naar kinderen kijk en dan naar de volwassene, die grote mens die denkt dat hij/zij volwassen is geworden. Zoveel potentie aan leven, beleven, puurheid, verloren. Onbevangenheid, echt zien wat is. Ja, die speelsheid, alles als een wonder, we verliezen het allemaal. Omdat we op moeten groeien. Maar waar groeien we dan naar toe? Moeten we dan allemaal hetzelfde worden? Wat werkelijk op zou kunnen bloeien van binnenuit blijft onaangesproken. Het wordt niet aangeboort want het wordt zinloos gezien binnen alle culturen en geloven. Ja, hoe kan er iets anders in je opstaan als je vanaf de geboorte gebombardeerd wordt met zo is het zo moet dit, dit moet je leren, dat is goed en dat is slecht. Alle waarden en normen. En dit is niet alleen van dit leven het is van vele levens. Want door alle tijden heen zijn er steeds alleen maar enkeltjes geweest waar de ware opbloei was van binnenuit. Door alle tijden heen zijn deze enkeltjes vermorzeld, ontkent, belachelijk gemaakt

Er was eens een sneeuwpop. Hij stond eenzaam en alleen in het land. Een echt vrolijke sneeuwpop was het niet. Zijn mond stond in een droevige grimas. Uit zijn kooltjesogen sprak een ontzettende triestheid. De meeste mensen liepen dan ook met een grote boog om hem heen. Ze vroegen zich af wie toch zo'n sneeuwpop heeft kunnen maken. Af en toe was er wel een kindje dat met een klein stemmetje vroeg of het niets voor hem kon doen. Nee, zei de sneeuwpop dan met een barse stem, er is niets aan de hand. Ik heb helemaal niemand nodig. Het kindje geloofde er eigenlijk niet echt veel van, maar ja zo'n koude kille sneeuwpop is ook niet echt gezellig. Daarom liep het kindje uiteindelijk toch maar door, al keek die sneeuwpop nog zo verdrietig. Nu was er ook iets heel vreemds met die sneeuwpop. Hij smolt niet. Hoe hard de zon ook zijn best deed, het hielp niks. Het leek zelfs of de sneeuwpop daardoor nog steviger werd. Al gauw stond er een hek om de sneeuwpop, want dat was t

Vechtend door het leven. Je voelt dat je wegzakt in een moeras van vertwijfeling, angst, eenzaamheid. Uit alle macht probeer je hier uit te komen. Spartelend, ploeterend, verzet je jezelf tegen de zuigende kracht van het moeras. Maar hoe meer je jezelf verzet, hoe dieper je wegzakt. Uiteindelijk geef je op. Weerloos geef je jezelf over. Je zit vast. Je kunt geen kant meer op. Maar zolang je jezelf niet meer beweegt, zak je niet verder weg. Het wordt nacht. Ontroert kijk je naar de miljoenen sterren die zich boven jou openbaren. Het lijkt alsof ze allemaal met hun licht je hart willen verwarmen, je willen troosten. Sommigen duiken in een flits naar beneden, maar ze kunnen je niet bereiken, hoe graag ze dit ook zouden willen. Om je heen hoor je duizenden klanken, gezangen. Gezangen van tederheid, bemoediging, van Liefde. De opkomende maan zet je in een bad van licht. Verstild, ga je totaal op in wat er om je heen gebeurd. Je hele wezen vult zich weer met vreugde, m

Er is hier vaker veel verwarring over, hoe kun je nou informatie opnemen zonder de mind. Juist als je alles op kunt nemen toe kunt laten kun je t meest zuiver waarnemen wat is. De gedachte gaat daar tussenin zitten in wat het denkt te zijn. Maar t Bewustzijn kan ook informatie indrinken dan wordt niet alles leeg, dan kun je echt nog wel naar iemand luisteren zonder de mind. Dan kun je juist naar iemand luisteren puur wat is, als de mind er niet tussenin schiet. Dan kun je juist puur opnemen je omgeving, alles dat is, tot in het meest subtiele. Daar is geen enkele gedachte voor nodig. Dan kun je juist in de schoenen van de ander gaan staan, want je gaat er niet tussenin staan, je staat er niet tussenin met wat jij denkt dat is, dat nodig is. Geen denk-beelden erover. En juist dan kun je heel zuiver intunen op iemands in iemands levensverhaal. In het nu is de Eeuwigheid. In het nu kan voeling zijn met wat alles draagt omvat binnen de tijd verleden en toekomst. Het nu Weet wat is. E

Stilstaan bij het leven. Nadenkend, bezinnend, bespiegelend. Ik probeer innerlijke rust te vinden, maar gedachtenflitsen vallen me als vliegen lastig. Ik herkauw het leven wat geweest is, mijmerend over toen het anders was. Er gaat af en toe een rilling door mijn lijf bij een nare herinnering. Allerlei beelden schieten door mijn hoofd. Diepe triestheid kijkt me aan vanuit het gebladerte. Pijn, angst. Duisternis alomtegenwoordig. Kijk ik mezelf aan? Een klein vrouwtje komt langs. Af en toe staat ze stil, bewegingloos, verstild. Heldere ogen. Een lichtschijnsel glijdt zachtjes voorbij. Even licht alles op, maar verdwijnt dan weer in de duisternis. Het lijkt alsof de boomwezens met me willen praten, maar ik ben doof voor wat ze zeggen. Ik zie slechts hun uitdrukking die voor zichzelf spreekt. Er steekt een hoofd uit de stam van een kale boom. Spottend kijkt het voor zich uit in het niets. Op het hoofd zit een mensachtig wezen. Het rust tegen een dode stam. In all