Kagib Weteninhethart

Voortdurend hield ik haar in het oog, verheugd dat ik niet op de weg behoefde te letten. En langzamerhand kwam weer het eigenaardige en onbeschrijflijke gevoel over mij dat ik als kind zo goed gekend had, als ik geheel alleen een spel deed: met gesloten ogen stapte ik dan stevig door, zonder mij er zorgen over te maken of ik zou vallen. Het was als het losrukken van het lichaam uit de greep van alle aardse angsten, als een innerlijke juichkreet, als een hervinden van het onsterfelijke Ik, dat wist: mij kan niets overkomen! De erfvijand die de mens in zich draagt, het kille nuchtere verstand, liet van mij af en daarmee verdween tevens de laatste twijfel dat ik hem die ik zocht niet zou vinden. Gustav Meyrink

Gedachten zijn beelden, levende beelden. En hoemeer voeding ze krijgen, hoe levender ze worden, hoe krachtiger hoemeer bepalend ze worden. Omdat we geen meester zijn over onze gedachten krijgt zo ieder zijn eigen beelden over de wereld, of vormt zo zijn/haar eigen wereld vanuit eigen denkbeelden. Als daar dan ook niets in veranderd wordt dat jouw wereld. Maar dit heeft niets met de Realiteit te maken, die zit bijna altijd daaronder. De Realiteit is eigenlijk het ware voor-beeld, wat voor die beelden zit, dat wat is. Je kunt je voorstellen dat in communicatie bv, een gesprek, echt delen, heel moeilijk wordt als je al n beeld hebt over de situatie over de ander. Wat is, kan dan totaal niet meer opgevangen worden, ervaren worden. Dan komt er dus interpretatie, bevooroordeling, inkleuring. Als je open en onbevangen de ander toelaat Weet je wat gezegd wordt wat werkelijk de uitgesproken gedachten, het beleven van de ander is. Hetzelfde bij als je iets leest, als je steeds ...

Hij knikte tegen mij en fixeerde mijn blik met zijn ogen: Ja, ze zijn allemaal ziek geweest. Ze dachten dat zij hun lot konden wijzigen door sneller of langzamer te gaan lopen. Hun geluk ging verloren door de waanidee dat zij heer en meester over de tijd waren. Ik heb ze van die waan bevrijd en ze hun rust hergeven. Velen zijn er die, evenals u, in maannachten de stad slaapwandelend verlaten om mij hun zieke uurwerk voor te leggen, klagend en smekend het te genezen. Maar de volgende morgen zijn ze alles vergeten - ook mijn geneesmiddel. Alleen zij die de diepere zin van mijn lijfspreuk verstaan: "Niets meer weten - alles vermogen", alleen zij laten hun uurwerk hier onder mijn hoede achter. U moet niet willen weten! Het levende Weten komt vanzelf! Laat u niet vangen in de valstrikken van de tijd! Zij laten zich leiden door de verraderlijke wijzer van het verstand - het verstand dat hun steeds weer nieuwe uren beloofd, maar steeds weer tot de oude teleurstellingen l...

De maan heeft slechts het brein van de mensen met haar giftige adem bezwangerd en de machines vormen de zichtbare vruchten daarvan. De zon heeft in de ziel van de sterfelijke mensen het verlangen gewekt meer vreugde te ervaren en de vloek te doorbreken die hen ' in het zweet huns aanschijns' vergankelijke werken doet scheppen. Maar de maan, de geheime oorsprong van alle aardse vormen, heeft hen met bedrieglijke glans beneveld, zodat zij door valse voorstellingen op een dwaalspoor geraakten en in het uiterlijke, het tastbare, gingen zoeken wat zij innerlijk hadden moeten schouwen. Aldus zijn machines zichtbare Titanenlichamen geworden, geboren uit het brein van ontaarde helden. En aangezien iets 'begrijpen' en 'scheppen' niets anders betekent dan de ziel die vorm te laten aannemen die men 'ziet' of 'schept', om zich er vervolgens mee te verenigen, slepen de mensen zich nu hulpeloos voort, zich langzamerhand zelf veranderend in machines...

Het luisteren naar je Bewustzijn, naar Tao heeft grote gevolgen, waardoor je in eerste instantie meer en meer vervreemd van je medemens. Minder en minder mensen kunnen je begrijpen, kunnen je volgen. Je beklimt een berg en raakt steeds verder af van wat mensen als belangrijk beschouwen. Dat maakt eenzaam omdat ook dat Andere dan nog niet voldoende gegroeid is, om daarin vervulling te vinden. Je voelt je onzeker, en dit kan eventueel weer weerstand tot gevolg hebben, oordeel over die 'anderen'. Dit is dan de volgende fase, als t ware weer omlaag klimmen van de berg, terug naar de mensen. Dat, dat Andere je meer en meer vervuld, je een voelt met alles en iedereen heel natuurlijk, als een vanzelfsprekendheid. Dus de eenzaamheid verdwijnt, het oordeel, de onzekerheid. Er is begrip, er komt Liefde vrij voor alles en iedereen. Je hebt ruimte gemaakt voor die Liefde. De Liefde die alles en iedereen omvat en draagt. Daarin voel je jezelf vervuld, daarin is alles vervul...

Jullie willen dat God tot jullie spreekt? Elke mensenmond wordt een mond van God, als jullie geloven dat het Gods mond is. Het geloof alleen maakt dat een mensenmond verandert in Gods mond. Elk ding wordt God, zodra jullie geloven dat het God is! En als ergens Gods mond tot jullie spreekt en jullie geloven dat het een mensenmond is, dan is Gods mond al verlaagd tot een mensenmond. Jullie willen dat Gods stem daar spreekt, waar geen mond is. Dat zijn hand ingrijpt, waar geen arm is. In elke arm die jullie wil belemmert, zien jullie; een mensenarm. In elke mond die jullie tegenspreekt: een mensenmond. Hoe moet God zich dan aan jullie openbaren, wanneer jullie niet in hem geloven, en niet zien dat hij overal is? Gustav Meyrink

Het lot rolt als een vallende steen, en de steen zijn jullie: een steen samengesteld uit zandkorrels, en jullie rollen met hem en vallen met hem. En zoals hij rolt en valt, zo verandert hij ook van vorm, in steeds weer nieuwe vormen, volgens de onveranderlijke wetten van de eeuwige natuur. Op de zandkorrels waaruit hij bestaat, let de steen niet. Hoe zou hij het kunnen? Alles wat uit aarde bestaat, bekommert zich alleen om zichzelf. Tot nog toe was de grote mensheidssteen een losse steen, uit zandkorrels van verschillende kleuren wanordelijk samengesteld. Nu pas neemt hij de vorm aan, die elke afzonderlijke zandkorrel in het klein heeft: hij krijgt de vorm van één enkele reusachtige mens. Zouden jullie van de aanvang af hebben geloofd dat jullie God zijn, dan was het in de aanvang zo geweest. Maar nu hebben jullie moeten wachten, tot het noodlot hamer en beitel - oorlog en ellende - ter hand nam, om de weerspannige steen te bewerken. Gustav Meyrink