Kagib Weteninhethart

Het was een koele morgen en de zon kwam langzaam op achter het dichte geboomte; er vielen lange schaduwen en de zachte dauw lag nog op het gras. In de kleine vijver dreven twee blauwe waterlelies met een gouden hart; het was een lichtgouden kleur en het blauw was het blauw van de lentehemel. De bladeren waren rond en heel groen en een kleine kikvors met starende ogen zat bewegingloos op één ervan. De twee waterlelies waren de verrukking van de hele tuin, zelfs de grote bomen zagen zonder schaduw op hen neer; ze dreven teer, zacht en stil in hun vijver. Als je naar ze keek, hield ieder reageren op, je gedachten en gevoelens losten op en alleen die twee lelies bleven over in hun schoonheid en vrede. Ze waren intens, zoals alles wat leeft dat is, behalve de mens, die zo onophoudelijk met zichzelf bezig is. Terwijl je naar die twee keek, was de wereld veranderd, niet in een betere maatschappelijke orde, waarin minder tirannie en meer vrijheid was, of waarin de armoede wa

Zijn we niet allemaal verslaafd? Of in andere bewoordingen, geprogrammeerd op allerlei manieren, waardoor we onszelf verloren hebben? Waardoor we niet meer gewoon durven/kunnen Zijn. Waardoor er zoveel stemmetjes in onszelf spreken waardoor we ons Zelf vergeten, of niet meer horen. Waardoor we zo afhankelijk zijn van oordeel en beoordeling van die ander om ons heen Waardoor we nooit vrij zullen zijn? Nooit zien wat is, maar het misvormde programma dat door je heen kijkt, je blik kleurt en vervormd. Afkicken is niet makkelijk. Want dit betekent jezelf onder ogen zien. Zien overal waarin je geprogrammeerd bent, niet jezelf bent maar zoveel dat ontstaan is in dat verleden, dat door jou heen leeft in het heden. Dit doet pijn, dit confronteert, dit maakt onzeker, want schijnonzekerheden worden onderuit gehaald. Je kunt niet meer zo makkelijk meedoen met de rest, niet meer het spel meespelen in eerste instantie. Licht confronteert, Bewustzijn confronteert, want het doorli

Alleen iemand die pijn heeft, haalt uit naar anderen. Paul Ferrini Dat kan een eye-opener zijn, bovenstaande. Het lastige is, heel heel veel is onbewust. Heel veel van ons handelen is onbewust, en veruit de meeste mensen zijn nog onbewust. En vanuit dat onbewust zijn reageren we op elkaar. We denken dat we dit zijn, dat het zo is, en niet anders, en bijna altijd kijken we helemaal niet in onszelf wat de betekenis van die reactie is die we hebben op de ander, op het leven. Dus ook, geestelijke pijn, is bijna altijd onbewust, verborgen geraakt. En vanuit die verborgenheid wordt naar anderen uit gehaald, op alle mogelijke manieren. Eventueel goed voor jezelf je hierin bewust te maken. Waarom val ik steeds aan? Maar ook in hoe iemand op jou reageert, misschien naar jou uithaalt. Niet meteen terug slaan, in verdediging, met woorden, terug in de aanval. Dat zal niets oplossen. Maar het open gooien, het eventueel uitspreken, he, wat is hier, wat is met je aan de hand. Wat

Iemand die liefheeft zonder voorwaarden is nooit gehecht aan de afloop. Paul Ferrini Ja, dat hoor je vaker he, de onvoorwaardelijke liefde, dat is het. En ja, dat is Het ook. Alleen dat kunnen wij niet doen. Dat zal zich dan vroeg of laat 'wreken' Onvoorwaardelijke Liefde kunnen we wel vrijmaken. Beter gezegd, ons laten bevrijden door die onvoorwaardelijke Liefde. Het komt eropneer in die Liefde is het vervuld. In die Liefde is alle afhankelijkheid van de mens, van de wereld om jou heen verdwenen. In die Liefde doe je niets meer ter compensatie, ook niet onbewust. In die Liefde stroom je als het ware over, al mag het ook binnenin blijven. In die Liefde is waarlijk Vrijheid. In die Liefde doe je wat het moment vraagt en laat dan los. De verantwoordelijkheid, hoe hiermee omgegaan wordt ligt dan bij de ander. lieve warme groet Kagib

Waar ligt die balans? Die balans kun je alleen vinden binnenin. In je hart. Daar het rustpunt, ankerpunt vinden van je leven. Een aspect in jezelf wat totale balans is. Wat Weet. Alles wat uit balans brengt doen we uiteindelijk zelf. We geven iets teveel gewicht of juist te weinig. Maar wat in je hart is, kan alles weer terug in balans brengen. Als we willen luisteren. Weer in het midden komen. Als we durven zien waar wij gewicht in de schaal gelegd hebben dat alles uit balans bracht in ons en om ons heen. Dit is een proces, balans vinden. Vaker dat het evenwicht naar de ene kant omslaat en dan weer naar de andere kant. Totdat het ware midden gevonden is en we in alle rust en eenvoud hieruit kunnen leven, alles zich laten vormgeven. Dan zal alles zich in volledige harmonie ontvouwen. Ook een balans tussen geven en nemen, en waar je bv werkelijk kunt geven omdat niet jij meer geeft maar je alles over gegeven hebt aan dat wat werkelijk iets te geven heeft. Geen behoe

Want zo de liefde u kroont, zij kruist u ook. En al dient zij tot uw groei, zij snoeit u evenzeer. En zo zij opstijgt tot uw hoogte en uw teerste takken streelt, die trillen in de zon, Ze daalt ook af naar uwe wortelen en rukt hun houvast aan de aarde los. En meent niet dat gij richting geven kunt aan liefdes loop, want de liefde richt, zo zij u waardig acht, uw loop. Kahlil Gibran Ja, hier maakt hij in een mooie poëtische taal zichtbaar dat Liefde zeker niet alleen lief is. Onder leiding van de Liefde gaan betekent een intens louterend proces. In het Licht staan, alles komt in het Licht wat duister is. Je kunt niet meer om jezelf heen, als je echt je over gegeven hebt, voeling gekregen hebt met de Liefde. Het is het Geweten dat in je spreekt. Geen cultuur bepaald geweten maar het echte tijdloze Universele Weten, geWeten. Ja, vaker alles op losse schroeven. Alles wat je dacht te weten onderuit gehaald. Alle denken te weten, alle schijn. Ja, het niet mijn wil maar Uw

Je kunt niet naar het uiterlijke kijken en luisteren zonder verder te dwalen naar het innerlijk. In wezen is het uiterlijke het innerlijke en het innerlijke het uiterlijke; ze zijn moeilijk, bijna onmogelijk van elkaar te scheiden. Je kijkt naar de prachtige boom en je vraagt je af wie wie waarneemt; na een poosje is er helemaal geen waarnemer meer. Alles is zo intens vol leven; er is alleen maar leven en de waarnemer is zo dood als het blad dat daar ligt. Er is geen scheidingslijn meer tussen de boom, de vogels, de man die in de schaduw zit en de aarde vol overvloed. Er is deugd zonder denken en dus is er orde. Orde is niet duurzaam. Ze is er slechts van ogenblik tot ogenblik en terwijl de zon ondergaat nadert als vanzelf het oneindige, als een welkom zonder grenzen. De vogels zijn stil geworden, want het wordt donker en alles komt langzaam tot rust, gereed voor de nacht. Het brein, dat prachtige, gevoelige instrument vol leven leven, is volslagen roerloos. Het kijkt