Kagib Weteninhethart

lieve mensen, Een stuk wat wel beetje onderbelicht blijft in mijn selectie uit haar dagboek zijn wel haar relaties en specifiek de relatie met die Duitse man Julius Spier die veel ouder dan haar is, ze noemt hem steeds S. Hij is 54 als ze hem ontmoet en zij dus pas 27. De veelvuldige dagboekfragmenten hierover heb ik eruit gelaten omdat het toch wel beetje buiten de kontekst valt. Het gaat me dan ook vooral om haar bewustzijnsontwikkeling. Toch heeft die S. een onvoorstelbare invloed op haar, een echte Inspirator, die haar leven in een stroomversnelling brengt. Hij blijkt die invloed op vele mensen gehad te hebben. Het probleem met hun 'relatie' was, dat hij een vriendin had, die op hem wachtte in Engeland, en ze wilden hierin eerlijk en puur blijven. Toch was dit echt niet altijd even makkelijk, de aantrekkingskracht was heel sterk, ze raakten elkaar heel diep in vele lagen. Die strijd verwoordt ze dan steeds in haar dagboek. Aantrekken en afstoten, intens verlangen en dan

De dood, het leven. Het Eeuwige leven, de Eeuwige verandering van sterven en opstanding, tot de uiteindelijke Opstanding. Het heeft zo'n belangrijke plek in ons leven. We krijgen er allemaal mee te maken, de dood. Eerst van mensen meer en minder dierbaar, om ons heen en dan onze eigen dood. En toch liggen er steeds juist de grootste mogelijkheden bij het sterven. Het sterven van onszelf en ook het sterven van mensen om ons heen. Dat laatste moment, die laatste momenten, daar gaat t uiteindelijk toch om, de vrucht van ons leven? Wat laten we dan zien, hoe gaan we ermee om, wat wordt er wakker, wat wordt er zichtbaar. Verzet, angst, strijd, of overgave, verstilling, een diepe Liefde die ervaarbaar wordt. Alle schijn ontmaskert, al had je nog zo'n hoge positie, zoveel geld, aan t eind moet je alleen gaan, en de rest blijft achter. Hoe je gaat, hoe je overgaat daarmee heb je de grootste impact op mensen om je heen. Wat je dan achterlaat, de indruk, de herinnering. Uitei

De laatste avond van een jaar dat voor mij het rijkste en vruchtbaarste en ja, toch ook gelukkigste was van alle voorgaande jaren. En als ik in één woord zou moeten zeggen wat dit jaar - vanaf 3 februari, toen ik schuchter aan de bel trok in de Courbetstraat en een griezelige kerel met een antenne op zijn hoofd naar m'n handen keek - dan zou dat woord moeten luiden: door de grote bewustwording. Bewustwording en daardoor ter beschikking hebben van de diepere krachten in mezelf. En vroeger hoorde ik ook tot de mensen die af en toe het gevoel hadden: ja eigenlijk ben ik wel religieus. En nu moet ik soms opeens zomaar knielen, zelfs op een winternacht in de kou voor m'n bed. En het in sich hineinhoren. Het je laten leiden, niet meer door dat wat er van buiten op je afkomt, maar wat er van binnen in je opstijgt. Het is nu half 9, een gashaard, gele en rode tulpen, en opeens zomaar een drosteflik van tante Hes en de drie dennenappels van de Larense heide. Ik voel me zo 'gewoon&

Met moet een boek op dezelfde wijze benaderen als z'n medemensen. Niet met al vastgelegde voorstellingen of eisen. Soms vormt men zich op de eerste bladzijden al een beeld over het werk en aan dat beeld raakt men gehecht, men wil er geen afstand meer van doen en dat gaat dan dikwijls ten koste van de bedoelingen van de schrijver. Men moet een mens z'n volle vrijheid laten, en een boek ook. Iedere uiting van een mens of in een boek kan soms opeens een verrassend nieuw licht op het geheel werpen en kan dan vernietigen de bepaalde voorstelling die wij hadden en waardoor het zich zekerder laat leven. Wij vormen ons bepaalde voorstellingen over de dingen om ons heen, om zekerheden te hebben in dit eeuwig in beweging zijnde en verwarrende leven, maar daardoor offeren wij het werkelijke leven, in al zijn nuanceringen en onverwachtheden op, en doen wij het eigenlijk onrecht aan. Het leven is niet in een systeem te vangen. Ook niet een mens. Ook niet literatuur. En aan het, soms moe

Het komt erop neer door alles kun je bevangen, gevangen raken, kan je afhankelijk maken. Maar als je er gewoon van kunt genieten, van dat wat is, dan is er niks mis. Als dat Andere in je wakker geworden is, en vrij in je door kan stromen, dan geniet je gewoon van alles. Dan geniet je van dat je leeft. Meer is dan eigenlijk niet meer nodig. Gewoon Zijn. Dit geeft werkelijk vervulling aan alles als het binnenin vervuld is. De rest wordt dan zo vluchtig. Je kunt er wel intens van genieten, van al die mooie momenten die je gegeven worden, maar t vervliegt weer en kan uiteindelijk niks toevoegen aan dat Zijn. Het gewoon Zijn, het licht zijn, blijmoedig zijn. Je kunt er dan in ieder geval vrij van genieten, je zit er niet aan vast. Je ontvangt het, laat het door je heen stromen en laat t weer los. Dit kan uiteindelijk alles zijn, ook mensen, hoe dierbaar ze ook zijn. Er treden weer veranderingen op en je stroomt weer verder. Geen angst om iets kwijt te raken, want je hebt alles. Ook

Vanochtend enorme rust over me. Net een storm, die uitgeraasd is. Ik merk, dat dat altijd weerkomt. Na dagen van geweldig intensief innerlijk leven en het naar duidelijkheid streven en barensweeen over zinnen en gedachten, die nog lang niet geboren willen worden en geweldig grote eisen stellen aan jezelf en het het belangrijkste en noodzakelijkste vinden je eigen kleine vorm te vinden enz. enz. Dan opeens valt dat allemaal weer van me af, dan komt er een weldadige vermoeidheid in mijn hersens, dan is er weer wat uitgewoed, dan komt er bijna een soort mildheid over me, ook tgo. mezelf, er valt een sluimer over me heen, waardoor het leven gedempter en ook vaak vriendelijker tot me komt. En een verzoend zijn met het leven. En ook: niet ik speciaal wil iets of moet iets, het leven is groot en goed en boeiend en eeuwig en wanneer je zo erg de nadruk op jezelf legt en spartelt en raast, dan ontgaat je die grote en machtige en eeuwige stroom, die het leven is. Dit zijn werkelijk van die mom