Kagib Weteninhethart

lieve jij, ik beleef dat we in een heel spannende tijd leven.Dat we naar n soortement van finale gaan. Dit thema is al vele jaren met mijn leven verweven, begon al bijna 25 jaar geleden. Thema van eindtijd, scheiding, een hele grote verandering die gaat komen. Dat kwam toen tot uitdrukking in de tekst Afscheid en Begroeting. Nu is r een andere inspiratie ontstaan die ik graag met je wil delen. 2012 komt eraan, en nee die gaat niet zomaar voorbij zoals andere jaren. Het verbindt zich tuurlijk met de maya's hun voorspellingen maar t is veel meer, heel veel spirituele stromingen komen hierin samen. Maar op zich maakt dat alles niet uit, als mijn Hart niet gereageerd had, had ik niet deze tekst tot uitdrukking gebracht en nu al op vele plekken verspreid. En ja de kerst, misschien dus de laatste kerst zoals die was. Dus misschien nog wel extra mogelijkheid om diep te voelen de betekenis van dit feest, dat het het feest van het Licht is, de geboorte van het Licht dat niet van deze we

Twee duiven hebben onder het leien dak aan de andere kant van de binnenplaats hun nest gebouwd. Het wijfje gaat eerst naar binnen en dan volgt, langzaam, met grote waardigheid, het mannetje; ze brengen er de nacht door. Vanmorgen vroeg kwamen ze naar buiten, eerst het mannetje en toen de andere. Ze strekten hun vleugels, streken hun veren glad en gingen plat op het koude dak liggen. De hemel was bedekt, er waren zware wolken vol licht en een lange streep blauwe lucht aan de horizon. Mediteren heeft geen begin en geen einde; het kent geen succes en geen mislukking, geen vergaren en geen afstand doen; het is een beweging zonder doelgerichtheid en daarmee buiten en boven tijd en ruimte. De grondslag voor zuiver mediteren is het passieve gewaar-zijn, dat volkomen vrij zijn van gezag en eerzucht, van afgunst en angst inhoudt. Zonder deze vrijheid, zonder zelfkennis, heeft mediteren geen zin, geen enkele betekenis zolang er keuze is, is er geen zelfkennis. Keuze impliceert conflict en dat

Uitkijkend vanuit een van de bovenste ramen op de achtste verdieping zag je dat de bomen langs de avenue geel, roodbruin en rood werden tussen een lange rij van groen. Vanaf die hoogte gezien waren de boomtoppen schitterend van kleur; het geraas van het verkeer drong daar doorheen naar boven, wat het lawaai enigszins dempte. Er is alleen maar kleur, er zijn geen verschillende kleuren. Er is alleen Liefde en er zijn geen verschillende uitdrukkingswijzen van liefde; de verschillende categorieën van liefde zijn geen liefde. Wanneer liefde wordt opgedeeld in fragmenten als goddelijke en zinnelijke liefde, is ze niet langer Liefde. Jaloezie is de rook die het vuur verstikt en hartstocht wordt onzinnig als er geen soberheid is, maar er is geen soberheid zonder zelfovergave, die nederigheid in uiterste eenvoud. Neerkijkend op die massa van kleur met zijn verschillende tinten, is er alleen maar zuiverheid, hoe verbrokkeld doe zuiverheid ook mag zijn. Onzuiverheid echter - hoe sterk ook ver

Slechts dat kan ons raken, pijn doen, wat verbinding met ons heeft, wat nog gezien wil worden, zichtbaar wil worden, opgelost wil worden. Verdriet kan heel louterend zijn, als je het toelaat, al zijn er natuurlijk ook vele vormen van verdriet. Het kan ook wakker worden als het ego niet krijgt wat ie wil, teleurgesteld is, verwachtingen had etc. Maar hoe dan ook, verdriet onderdrukken heeft geen zin. Het gaat om bewust hierin te zijn. Het toelaten, tot je laten spreken, in het uiten, wat de grond, wat de wortel is van dit verdriet. Van waaruit is dit verdriet ontstaan, van waaruit wordt t wakker? Uiteindelijk kan t ongelooflijk bevrijdend worden, als er een intens verdriet komt om deze wereld. Dat je in niets meer kunt vluchten, alle vluchtwegen afgesloten zijn. Dan kun je eigenlijk in dit verdriet de uitkomst, de uitweg aanroepen, oproepen. Van daaruit tot overgave komen, in een het echt niet meer weten. Totaal machteloos en wanhopig in de situatie staan. Een oproepen van

Het leven in de totaliteit heeft aandacht voor het fragment, maar het fragment kan nooit de totaliteit begrijpen. Toch is dat wat we steeds proberen te doen, vast te houden aan een klein stukje en toch proberen het geheel te grijpen. Het bekende is altijd het kleine, het fragment, en met het kleine zoeken we het onbekende. We laten het kleine nooit gaan; van het kleine zijn we zeker, het geeft ons geborgenheid, dat denken we tenminste. Maar in feite kunnen we nooit van wat dan ook zeker zijn, behalve waarschijnlijk van oppervlakkige mechanische dingen en zelfs die laten ons in de steek. Hoe we er ook naar mogen hunkeren, psychologisch en innerlijk bestaat er geen zekerheid, geen bestendigheid, noch in onze onderlinge betrekkingen, noch in ons geloof of in de goden van ons brein. Het intense verlangen naar zekerheid, naar een soort bestendigheid en het feit dat er geen enkele bestendigheid bestaat, vormen de diepste kern van de botsing tussen illusie en werkelijkheid. Het is van one

De sneeuw op de bergen smolt snel, want er waren veel warme, onbewolkte dagen geweest; het water van de rivier was gestegen en modderig geworden. Als je het houten bruggetje overstak en stroomopwaarts over de rivier keek, was daar de berg, verrassend teer van lijn, afstandelijk, met uitnodigende kracht; de sneeuw glinsterde in de avondzon. Hij was mooi, gevat tussen de bomen aan weerszijden van de rivier en het snelstromende water. Hij was overrompelend en immens, hoog oprijzend tegen de hemel, als hing hij in de lucht. Niet alleen de berg was mooi, maar ook het avondlicht, de heuvels, de weiden, de bomen en de rivier. Plotseling kreeg heel het landschap, met zijn schaduwen en zijn vrede, een intensiteit aan leven die alles absorbeerde. Ze doordrong het brein, als een vlam die de ongevoeligheid van het denken verteerde. De hemel, het land en de waarnemer, alles werd opgenomen in die intensiteit en er was niets anders dan die vlam. Het zette door, ook al werd er soms gepraat. Niets k