Kagib Weteninhethart

Allemaal worden we geboren bij onze ouders. Onze vader en moeder, waar we beginnen met ons leven. Kwetsbaar, afhankelijk, totaal afhankelijk van wat we bij hen zullen vinden. Dit zal meteen van grote invloed zijn wat we zullen vinden bij onze geboorte. De grote reis is begonnen, en ieder kind vindt een geheel eigen ontvangst. Geborgenheid of kilte, acceptatie of afwijzing, door de moeder, de vader. Spanningsvelden, energievelden die de baby tegemoet komen, ingeprent worden in dat prille leven. En zo raakt al heel snel de diepste verbinding verloren met onze Essentie. En zo ben je geboren bij de ouders waar je voor gekozen hebt om wat voor reden dan ook. Misschien waren je ervaringen, moeilijk, zwaar, pijnlijk en toch heb je hiervoor gekozen. En zo groeien we op. Het ene kind krijgt heel veel ruimte, begrip, liefde om zich te mogen ontwikkelen tot dat wat hij/zij is, en de ander wordt onderdrukt, wordt ingeprent dat ie er niet mag zijn, met kilte benaderd, niet geaccept...

Er zijn zoveel visies over voeding/opvoeding bij kinderen. Maar bewustzijn is het allerbelangrijkste. Elk moment is weer nieuw. Elk moment vraagt weer iets anders. De uitdaging ligt erin om afgestemd te blijven op dat Eeuwige moment. Hoe elk nieuw moment het bewustzijn spreekt. Dit niet alleen bij opvoeding van kinderen, maar bij alles. Alles wat er op ons pad komt. Wat zich ook bv ontwikkelt in de maatschappij, de technische ontwikkeling. Meer en meer mogelijkheden. Meer en meer kunnen ingrijpen in het leven. Meer en meer dat de techniek ons leven bepaald. Niks is goed of slecht, alles is wat het is. De uitdaging ligt in dat bewustzijn. Het Waarheidsorgaan in onszelf. Dat Weet wat elk moment nodig is, wat gevraagd wordt, wat in dat moment past. Het antwoord dat in dat moment past. Geen verschuilen achter verboden en regels, waarden en normen. Wat het ook is, er is altijd een antwoord in onszelf wat het juiste antwoord is. Daar voeling mee houden en krijgen. Niks vast...

In de hemel is niets wat daaraan vreemd is; pijn noch nood kunnen de hemel doen wankelen, buiten zichzelf brengen. Evenzo moet de ziel, wil zij God kennen en ervaren, vast staan in God: hoop noch vrees, vreugde noch verdriet, liefde noch leed of wat ook mogen in staat blijken haar uit het evenwicht te brengen. Daarenboven is de hemel overal even ver verwijderd van de aarde. Aldus dient ook de ziel van alle aardse dingen ver te zijn en wel zó, dat het één haar niet nader is dan het ander: gelaten moet zij boven alle dingen staan. Verder is de hemel onaantastbaar voor tijd en ruimte. Niets hindert de ziel zozeer als tijd en ruimte. Tijd en ruimte zijn altijd maar gedeelten, God evenwel is één. Zo de ziel God wenst te kennen, heeft zij zich te verheffen boven tijd en ruimte, omdat Hij noch het een noch het ander is. Meester Eckhart Als je dit zo leest, komt misschien bij je naar boven, dit is onmenselijk. Maar wat is de mens? De Mens is nog minimaal opgestaan in de mens, de ware Mens. ...

God kan niet geven als Hij niet iets vindt wat voor zijn gave ontvankelijk is. Met mijn nederigheid stel ik mij voor God open en maak ik Hem tot gever. Is God geven eigen, dan geef ik met mijn nederigheid wat Hem eigen is. Geen mens vermag iets mee te delen, of er moet een ontvanger zijn. Door het feit dat men iets ontvangt, maakt men de ander tot gever. Dit geldt eveneens mbt God en ons. Niemand kan een ontvanger van Gods gave zijn, zo hij niet nederig is. Wil God met zijn gave van zijn goedheid getuigen, dan heeft Hij mijn nederigheid nodig. Daaruit volgt dat ik aldus God zijn godheid schenk. Mijn nederigheid verhoogt Hem. En hoe meer ik mijzelf verneder, des te meer verhoog ik God. Maar ook: naarmate ik God meer verhoog, des te lieflijker en overvloediger stort Hij zijn gave in mij uit. Word ik kleiner, dan wordt God groter. Het is als met een voetstuk: het wordt lager naar gelang de persoon die erop staat hoger is. Ik heb derhalve de waarheid gesproken, toen ik zei dat ik God verh...

  Je hoort wel s mensen die zeggen, je moet me maar nemen zoals ik ben. Als t daarbij blijft verandert er natuurlijk niks. Dan blijf je blind en doof voor wat het leven je wil zeggen. Maar als je jezelf als werkmateriaal ziet, dan wordt t al heel anders. Dan kan t leven een avontuur worden, een ont-dekkingstocht. Gewoon onder ogen zien wat is, wat in je is, wat daar leeft. Wat wakker wordt door het leven om je heen. Wat dit ook is. Niet alleen de mooie verheven gevoelens, maar zonder schuldgevoel of oordeel ook de minder mooie gevoelens. Je woede, je verwijt, je verzet, je angst, je twijfel, je vooroordelen, je verdriet. Alles wat maar in jezelf zit, wat het spel door je heen speelt. Dit is het materiaal, jouw materiaal om mee te werken. Om naar te kijken. Om te proeven, te doorvoelen. Wat het wil zeggen, wat het je wil zeggen. Hier je Bewustzijn op laten schijnen. Niets is slecht, niemand is slecht. Alles en iedereen is materiaal tot zien, tot inzien,...

Had ik het vaste geloof dat ik een koning was, en alle mensen stemden daarmee in, en had ik de zekerheid van hun absolute overtuiging hieromtrent, dan was ik inderdaad een koning. Alle rijkdom van het koningschap behoorde mij toe. Nu zegt de beste van alle meesters: 'Het rijk Gods is in u'. Het rijk Gods is het hoogste goed, God Zelf. Ik heb een kracht in mijn ziel, die geheel en al voor God ontvankelijk is. Even zeker als ik ervan overtuigd ben dat ik leef, even vast geloof ik dat niets mij zo nabij is als God. God is mij nader dan ik mijzelf ben: immers, mijn zijn hangt van Hem af. Hout en steen weten niets daarvan. Zou hout weet hebben van God en erkennen hoe nabij God het hout is, zoals de hoogste engel dit weet: het hout was even zalig als die engel. Ook de mens is meer dan hout; ofschoon geen engel, deelt hij in de kennis van de engel. En hoe meer de mens zich van Gods inwoning bewust is, des te zaliger is hij. De bezinning op Gods Rijk maakt mij vaak sprakeloos. Want is...

Er zijn zoveel mogelijkheden in een waarlijke relatie met elkaar. Als je werkelijk kiest om met elkaar op weg te gaan, de durf hebt om met elkaar kwetsbaar te zijn. Om open te blijven, te stromen, te blijven delen wat in je hart is, wat in je omgaat. Dat wat je raakt, wat je beleeft, wat je ziet, voelt, elk moment nieuw blijven bij elkaar. Geen beelden ervoor zetten, alles blijven uitspreken. Niets achterhouden, vasthouden. Dan kan een relatie zo kostbaar zijn. Een samengroeien en veranderen. Samen tot een ander mens worden. In elkaar die diepe Kern raken van vervulling. Elkaar steunen, inspireren in respect en gelijkwaardigheid. Samen tot een ander mens worden. Zoveel mogelijkheden binnen een relatie. Maar wie pakt ze op? Blijven we vaak niet steken aan de buitenkant, de uiterlijkheden? Veiligheid zoeken ten koste van zoveel. Als je de ander hebt, dan kun je wel leven, overleven. Maar ga je daardoor niet van binnen dood? Stopt het ware leven in jou te stromen. Verdor...