Kagib Weteninhethart

In Nederland zeggen we dat we verliefd zijn geworden. Samen leven in het paradijs. De ander is alleen maar goed, het leven is alleen maar goed. In het Engels wordt deze staat eigenlijk veel helderder uitgedrukt. Zij noemen het, to be in love. In de liefde zijn. Waarom kunnen we niet altijd in de liefde zijn? Waarom lijkt het een tijdelijke illusie, als we elkaar ontmoeten, in de ogen kijken, en in de liefde vallen? Waarom worden we dan ineens wakker en verdwijnt dit ervaren? We gaan de onvolkomenheden in de ander zien en het paradijs verdwijnt. Maar waarom kunnen we dus niet altijd in die Liefde blijven, als de Liefde de enige uiteindelijke realiteit is? We zeggen bij verliefdheid dat de liefde blind is. Je kijkt door een roze bril. Maar gaan dan juist niet onze ogen open, en worden we daarna niet blind als we botsen op de onvolkomenheden van de ander. Als de ander een andere gedaante vertoont? Omvat het in de Liefde zijn niet alles? Ook de schijnbaar onvolkomenheden v

We leven hier zo allemaal bij/op elkaar, op een kluitje. Dat noemen we een samenleving, een maatschappij. Die maatschappij is gegrond op een bepaalde visie. Iets wat alles samenbindt, verbindt. Maar is die visie niet heel relatief? Had het ook anders kunnen zijn? Een andere cultuur een ander jasje? En dan waren er weer andere vruchten, ontwikkelden mensen zich weer anders. Is hoe wij met elkaar leven ook niet gebaseerd op een bepaald geloof. Een bepaald stelsel van waarden en normen, regels. Hier draait het om, en niet anders, hier zul je jezelf naar moeten voegen. Maar is dit dus niet slechts een jasje. Het jasje van een cultuur, of een religie of wat dan ook? En vinden we onszelf zo? Als we allemaal dit jasje moeten dragen. En we bevestigen elkaar in dit jasje. Ja dit is het juiste jasje, past je goed, je past goed, doet mooi mee met de cultuur, met het spel. Maar waar draait dit spel bij ons dan om, werkelijk om? Om geld? Carrière? Jezelf bezig houden? Is het dat? O

Wij moeten hier acht slaan op drie dingen, die de lichamelijke dood in de mens volvoert, en die ook de liefde teweegbrengt in 's mensen geest. Ten eerste: dat hij de mens berooft van alle vergankelijke dingen, zodat de mens ze voortaan noch bezitten, noch wensen kan. Ten tweede: dat men afscheid moet nemen van alle geestelijke goederen, waar lichaam en ziel zich in verheugden: van gebed en vroomheid, heilige levenswandel en alle goede dingen, die een geestelijk mens troosten en gelukkig maken. Ten derde: dat de dood de mens beurt uit alle loon en waardigheid die hij zich nog kon verdienen. Want na de dood kan hij voortaan het hemelse rijk geen haarbreedte nader komen; het blijft bij hetgeen hij zich hier op aarde verworven heeft. Deze drie dingen moeten wij goed beseffen inzake de dood, die de scheiding van lichaam en ziel is. Daar nu de liefde tot God 'sterk is als de dood', zo doodt ook zij de mens in geestelijke zin en scheidt op haar wijze de ziel van het lichaam; en we

Voorwaar, de liefdesdood alleen is in staat het leven van behoudzucht en zelfzucht werkelijk te doden. En wel geschiedt dit in drie fasen: Allereerst bevrijdt namelijk deze dood - de liefde, de overgave - de mens van het vergankelijke: van vrienden, goed en eer en van alle schepselen, zodat hij niets meer bezit, noch alleen maar voor zichzelf gebruikt en geen vin meer verroert voor zijn eigen belang en naar zijn eigen wil. Als dit eenmaal bereikt is, vangt de ziel al spoedig aan te zoeken en uit te zien naar geestelijke goederen, naar vroomheid, gebed, deugd, vervoering en God. Zij leert zich daarin oefenen en er heerlijk van te genieten. En daar zij zich van de lichamelijke vreugden heeft ontdaan en zich op de geestelijke heeft toegelegd, worden deze spoedig zo verrukkelijk dat zij zich met veel meer tegenzin scheidt van hen, dan voorheen van de lichamelijke - Is de liefde nu echter zo sterk als de dood, dan werkt zij ten tweeden male, zodat zij de mens dwingt ook van alle geestelijke

Veel woorden, zinnen, worden zo vanzelfsprekend geuit zonder diep te ervaren de betekenis. Bv de betekenis van de Geest, van het Weten in het hart, van de Essentie... Wat voor naam je er ook maar aan wil geven. Het staat buiten de tijd. En daarom is het paradoxaal genoeg nooit uit de tijd. Het is duizenden en duizenden jaren geleden wakker geworden en kan over 100.000 jaar weer wakker worden. Omdat het uiteindelijk hoe raar het ook klinkt niks is. Het is onafhankelijk van de zintuigen. Onafhankelijk van wat buiten is. Als het er is, als het vervuld is, dan is het er. Je hoeft er niks voor te doen om het te laten blijven. Geen technieken, geen methoden, geen oefeningen, geen visie. Want het is uiteindelijk niks. Gek hé. Het is gewoon. Er hoeft hierin niks meer, want Het is er. Dus als je 100.000 jaar geleden aan de wandel was, en je ont-moette iemand, dan zou je vanuit deze Geest meteen Verbinding gemaakt hebben. Misschien zelfs zonder iets te zeggen, je voelt het, j

Waarin bestaat die vrijheid van een naar God toegekeerd mens? Die bestaat daarin dat hij niets voor zichzelf is, noch iets voor zichzelf begeert, maar dat hij alleen erop uit is dat al zijn werken uitdrukking geven aan zijn toegekeerdheid tot God. Ge dient bij de God-zoekende op twee soorten van vrijheid te letten: ten eerste laat hij vrienden, goederen en roem dezer wereld varen. Daarmee staat hij in zijn uiterlijke vrijheid en zoekt zijn troost niet meer bij vergankelijke dingen. Vervolgens echter verheft hij zich tot de vrijheid des geestes: de mens moet zodanig vrij zijn dat hij generlei schuld of onvolkomenheid in zichzelf meer vindt, zodanig vrij dat hij aan alles wat een naam heeft, niet meer hecht, noch dit alles aan hem. En ook zodanig vrij moet hij zijn dat hij bij al zijn werken geen beloning van God verwacht, doch alleen dat God erdoor verheerlijkt wordt. En als laatste en voornaamste moet hij zodanig vrij zijn, dat hij zijn eigen Zelf vergeet en met alles wat hij is, terug

    Waar ligt het fundament, het fundament van jouw bestaan? Wat doet jou stilstaan en weer verder gaan? Blijf je volgen wat je al kent? De eindeloze wirwar van wegen, die je steeds maar weer vooruit laten bewegen. Er is zoveel waar je op kunt hopen, waarvan je kunt dromen, waar je achter aan kunt lopen, zonder dat je ooit achter de Waarheid zult komen. Je kunt steeds vooruit lopen op dat wat zou kunnen gebeuren, en steeds dan weer de teleurstelling als alles anders is gelopen. Gesloten blijven dan vele zo belangrijke deuren. Waar ligt jouw fundament, de grond van je bestaan? Al zovele wegen die je hebt verkent, al zoveel dat je hebt gedaan. Het Fundament, de Grond waar je werkelijk op kunt gaan staan, is in jou. Diep binnenin, van waaruit je een totaal nieuwe Weg op kunt gaan. Daar ligt verborgen de ware Zin. De Kracht. Een einde aan alle smart. Een stilmaken van alles wat je nu nog verwart. De Bron van Liefde, tederheid, een einde aan alle strijd. De keuze is aan