Kagib Weteninhethart

Heel rustig was het die avond onder de boom. Even schoot een hagedis omhoog en weer omlaag op een nog warme rots. Maar de nacht zou fris zijn en het zou heel wat uren duren eer de zon weer opkwam. Het vee was loom en traag teruggekeerd van de verafgelegen akkers, waar het met zijn manvolk had gezwoegd. De basstem van een uil kraste vanaf de heuveltop, die zijn vaste verblijf was. Hij placht daar iedere avond om deze tijd mee te beginnen en bij het donker worden werd zijn roep minder veelvuldig; al hoorde je hem af en toe nog wel eens midden in de nacht. De ene uil placht de andere te roepen van de overkant van het dal; het was of hun hese en diepe geluid de nacht nog groter stilte en schoonheid verleende. Het was een mooie avond en de nieuwe maan ging onder achter de donkere heuvelrand. Intens meegevoel is niet moeilijk te ervaren wanneer je hart niet vol is van de slimme bedenksels van het verstand. Het is immers het verstand, de geest met zijn eisen en angsten, zijn gehechthede...

Ja, heeft voor mij zeker tijd gekost, ook hierin tot begrip te komen. Ik kon niet begrijpen dat mensen door kunnen leven in deze waanzinnige wereld vol ellende, wanhoop, oorlogen, in het groot in het klein. Ik was hier zo intens verdrietig onder en dan vanuit dat verdriet weer boos, waarom, waarom. En om me heen, ging iedereen gewoon door, gaat iedereen gewoon door. Alsof er niks aan de hand is. De ene ramp na de andere, onvoorstelbare mensonterende dingen die plaatsvinden, massaslachtingen. Ja, niet in Nederland, in andere landen, andere continenten. Maar voor mij is het altijd zoiets geweest van we zijn één wereld. En deze wereld is ziek, doodziek, deze wereld verdrinkt in duisternis en wanhoop. Dit intense verdriet heeft uiteindelijk geresulteerd in dat de ommekeer kwam. Dat de antwoorden kwamen, dat het begrip kwam over alles en iedereen dat is. Het heeft uiteindelijk ook het vuur gedoofd van strijden voor die betere wereld, zeker op de manier van vechten tegen. Ja, de Liefde...

Er is geen einde. Er is altijd weer een nieuw begin. Als een nieuw hoofdstuk, met steeds weer een nieuwe zin. Zolang het hart open staat, is er mogelijkheid, dat het ontvouwingsproces door gaat, en je steeds weer nieuwe beelden achter je laat, waardoor er steeds weer iets nieuws is, wat je raakt. Als een rivier die eindeloos stroomt. Waarin steeds weer een nieuw vergezicht, zich aan je toont. Als je door zet, steeds weer een nieuwe schat, waarmee je wordt beloond. De rivier die steeds weer een andere gedaante vertoond. Bij momenten lijkt alles tot stilstand te komen. Dan is het zeker niet makkelijk je dadendrang in te tomen. Juist dit kunnen tijden van beproeving zijn, en zal duidelijk belicht worden, wat is Waarheid, wat is schijn. Maar ook hieraan zul je jezelf kunnen over geven, als je hart is rein. De waterspiegel is helder en stil. Je doet niets zolang de Wil niets wil. Je voelt je gedragen. Niets of niemand kan je belagen. Niets dat je innerlijke p...

Ze zoekt. Maar soms weet ze niet waar ze het zoeken moet. Als het leven zoveel pijn doet, en er nergens iets is, wat haar werkelijk voedt. Ze zwicht. Voor weer een verleiding, die steeds weer op de loer ligt. En ondergaat de pijn, als haar Geweten dit weer zet in het volle Licht. Ze zwijgt. Ze ziet. Maar uitleggen wat dit is, kan ze niet. Dit doet haar soms veel verdriet. Ze zingt haar heel eigen lied. Ze zoekt. Ze zoekt haar Ziel. De bevruchting van haar Hart. Het maken van een nieuwe start. Kagib

Ik kan niet bewijzen wat in mij wakker geworden is, van waaruit ik leef, wat dit is. Iedereen maakt van mij wat hij/zij wil, en als je open voor me bent, kun je in meer stukken resoneren, invoelen. Dat is ook het verschil met bv het licht wat ontstaat door technieken methodieken, oefeningen. Dat kan een heel sterk uitstralingsveld krijgen. Het licht wat ontstaat door yoga, meditatie etc. Zo krijg je guru's en volgers. Maar dat licht blijft van deze wereld. Het ego blijft vaak gewoon aanwezig of verhuld in andere vormen, uitdrukkingen. Daarom komen guru's ook vaak ten val omdat een zwakke plek of zwakke plekken extra zich versterken. De mogelijkheden die een guru krijgt. Maar het ware Licht kan zich niet bewijzen, is wat het is. Het hoeft ook niks met wat het is. Het is. Zo hoef ik ook helemaal niets meer met wat ik ben. En mag je van me maken wat je wil. Dat heeft al heel lang geen trilling meer. Je kunt me niet groter maken of kleiner. Ik Ben die ik Ben. En zo doe ik wat...

Zag je? De Zon zag jou. Eeuwig stralend. Zacht. Eeuwig trouw. Het maakt niet uit of je het goed of slecht vindt. Het is de Zon die jou eeuwig bemint. Het is niet de zon die je ziet, want de ware Zon zie je niet. Onzichtbaar zingt het Haar eeuwig lied. Het juk is niet zwaar. Het juk is vederlicht. Als je jezelf laat aanraken, door dit onzichtbare Licht. Dan wordt stap voor stap deze eeuwige Waarheid openbaar. Kagib  

Het dorp lag hoog tegen de oever op en daar was meestal van alles aan de gang: daar werd gezongen en gedanst, of er was een andere lawaaiige gebeurtenis; maar deze avond waren de dorpelingen ongewoon stil, ook al zaten ze allemaal hier of daar buiten hun huisjes; het was of ze in gedachten verzonken waren. Een groepje van hen daalde net de steile oever af; op een bamboe draagbaar droegen ze een dode, in een witte doek gehuld. Ze kwamen langs en ik voegde me bij hen. Ze gingen tot aan de rand van de rivier en zetten de draagbaar zo neer dat hij bijna het water raakte. Ze hadden aanmaakhout en zware houtblokken bij zich, bouwden daar een brandstapel van, legden het lichaam erop, besprenkelden het met water uit de rivier en dekten het daarop met nog meer hout en hooi af. Een heel jonge man stak de brandstapel aan. We waren met twintig man ongeveer en verzamelden ons in een kring om de brandstapel. Vrouwen waren er niet bij en de mannen zaten, gehuld in hun witte doek, in volledig st...