tot Niets worden
Dat is de kern van het Pad, overgave. Dit heeft gevolgen. Jij verdwijnt. Alles wat je dacht te zijn, dacht te moeten doen, alles waar je vol van was. In overgave aan dat Andere verdwijn je, los je op, als sneeuw voor de zon. Juist omdat jij verdwijnt, jouw ego, valt alle trilling weg van hoe geweldig je bent of aan de andere kant dat je niets voorstelt. Dat zijn twee kanten van dezelfde medaille, twee kanten van het ego. Je ervaart een proces in jezelf, bent hier dankbaar voor, maar niets komt meer op van wauw hoe geweldig dat ik wel niet ben, wat goed he dat ik dat weet dat ik dat kan, ik ben supermens. Niemand kan iets toevoegen aan dat wat in je groeit, daar komt het op neer. Daarin vindt je rust, vervulling. Je voelt je hierdoor gedragen, beschermd. Niet ik maar de Christus in mij, dat is hoe je jezelf dan ervaart. Na een periode van heus ook wel intense processen, waarin het Licht schijnt op je innerlijke duisternis, nog veel weggebrand moet worden, vindt je rust, stil