Kagib Weteninhethart

Het heeft uiteindelijk allemaal met elkaar verband. Omdat we vast willen houden aan van alles en nog wat, kunnen we nooit echt vriendjes worden met iedereen. Zullen we altijd afhankelijk blijven van bekrachtiging van beeldjes, van ideeën, van gedachten, instemming krijgen etc. etc. Je gaat in gevecht met andere die andere beeldjes hebben. Je moet je verdedigen, gaat aanvallen, tegen alle vormen, ideeën. Je legt de schuld bij t verleden, je ouders, je opvoeding. Zij hebben van alles gedaan en daarom is je leven nu zo ellendig. Maar zitten we niet allemaal in hetzelfde schuitje? Zaten je ouders ook niet verstrikt in allerlei beelden, zo moest het en niet anders. Dat waar ze aan moesten beantwoorden? En zo zitten we aan elkaar vast in de dans van liefde en haat om t maar heel algemeen te stellen. Ik hou van jou, want..... je bevestigd mijn beelden, mijn ideeën, mijn idealen, mijn emoties. Ik haat je want je ontkracht mijn beelden, je ziet me niet, je oordeelt over me....etc. ...

Er is een Oeressentie die er was voor de val. Dat wat niet in de tijd gevallen is zou je ook kunnen zeggen. Maar ja, wij zijn wel gevallen in de tijd, en daar de weg kwijtgeraakt. Maar die Oeressentie staat buiten de tijd, en heeft uiteindelijk de touwtjes in handen van alles wat binnen de tijd plaatsvindt, de dualiteit. De dualiteit speelt haar eigen spel. Het wil eigenlijk dat spel door blijven spelen wat zelfs verbinding heeft met heel grote krachten, heel grote wezens. Die kunnen je ook weer misleiden, waar je maar gevoelig voor bent. Ze kunnen ook bv via channeling zich openbaren. Maar de Oeressentie spreekt zich ook uit, maar is een heel stille Stem. Het is aan jou of je wil luisteren, waar je verlangens liggen. Wil jij blijven, of wil je verdwijnen, daar komt t op neer. Wil je vol blijven van jezelf, of leeggemaakt worden, verstillen. Alles, maar dan ook alles overgeven. Niets meer weten, niets meer kunnen. Dan kan de Essentie in jou gaan spreken, en het omzettingsp...