Kagib Weteninhethart

Mijn lied is een eeuwige melodie van vreugde. Wie de vreugde niet kent, de zuivere, grondeloze, blije zekerheid, het oorzaakloze: ik ben die ik ben, die ik was en altijd zijn zal, die is een zondaar tegen de Heilige Geest. Voor de glans der vreugde, die in de borst straalt als een zon aan de innerlijke hemel, wijken de spoken der duisternis die de mensen begeleiden als de schimmen van vergeten misdrijven, begaan in een vorig bestaan, en die de draden van zijn noodlot weven. Wie dit lied der vreugde hoort en zingt, die vernietigt de gevolgen van elke schuld en laadt nooit meer schuld op zich. Wie zich niet meer verheugen kan, in hem is de zon gestorven. Hoe zou zo iemand licht kunnen uitstralen? Je vraagt wie ik ben? De vreugde en het 'Ik' zijn hetzelfde. Wie de vreugde niet kent, die kent ook zijn 'Ik' niet. Het innerlijkste 'Ik' is de oerbron van de vreugde. Gustav Meyrink

Niet alles is uitwerking van karma, dat iets gezien wil worden etc. Er zijn meer lagen waardoor dingen zich uitwerken. Stel je voor je hebt van geboorte af een bepaald programma meegekregen, een alomvattend systeem, cultuur, religie, etc. Dat is jouw leven dat is jouw wezen. Dat is jouw ademen. Dan is t heel erg moeilijk om andere impulsen naar binnen te brengen, ook aan de 'andere kant' Dan kun je ook alles alleen maar zien vanuit dat perspectief en beleven. Dan kan dat alomvattende Liefdelicht nog zozeer proberen in te werken, in te lichten, maar uiteindelijk kan dan ook alleen maar bevat worden wat je kunt bevatten. Waar ruimte voor gemaakt is. Dus uiteindelijk kom je in het leven hierna in je eigen wereld terecht, die jouw resonantie heeft en beleven, wat jij vrijgemaakt hebt en kunt bevatten. Daar vindt je allemaal geloofsgenootjes en je krijgt bekrachtiging en prikkels. Vanuit die wereld ga je dan ook terug naar deze wereld. En heel waarschijnlijk zal dit

Wie het lied van de nachtegaal niet hoort en zingt, die heeft geen 'Ik'; hij is een dode spiegel geworden, waar vreemde demonen in komen en gaan, een wandelend lijk, zoals de maan aan de hemel met zijn uitgedoofde vuur. Probeer het eens en verheug je! Velen die het proberen, vragen: waarover moet ik mij verheugen? De vreugde heeft geen oorzaak nodig, zij groeit uit zichzelf als God; vreugde, die een aanleiding nodig heeft, is geen vreugde maar genoegen. Velen willen vreugde ervaren en kunnen het niet. Dan geven zij de wereld en het lot de schuld. Men bedenkt niet: een zon, die het schijnen ongeveer vergeten is, hoe zou die met zijn eerste zwakke schemerlicht het leger spoken van een duizendjarige nacht kunnen verjagen? Wat iemand zijn hele leven tegen zichzelf misdaan heeft, laat zich niet in een enkel kort ogenblik goedmaken! Maar in wie eenmaal de oorzaakloze vreugde is binnengevaren, die heeft voortaan het eeuwige leven, want die is verenigd met het 'Ik'

Ademloze stilte. Dan het huilen van een kind. Hauberisser keek ontdaan om zich heen. Eindelijk kwam hij weer tot zichzelf. Hij herkende duidelijk de kale, sobere muren van zijn kamer. Tegelijkertijd waren het de muren van een tempel, beschilderd met fresco's van Egyptische godenfiguren. Hij stond er middenin en zag dat de houten planken van de vloer tegelijkertijd stenen tempeltegels waren. Beide waren werkelijkheid! Twee werelden doordrongen elkaar voor zijn ogen, versmolten tot één en toch van elkaar gescheiden - alsof hij in een en dezelfde seconde wakker was en tegelijkertijd droomde. Een nieuw bewustzijn was toegevoegd aan het gewone, menselijke dat hij tot nu toe had bezeten. Het had hem verrijkt met het vermogen een nieuwe wereld waar te nemen, die de oude in zich sloot, haar raakte, haar transmuteerde en haar toch op wonderbaarlijke wijze liet voortbestaan. Zintuig na zintuig ontwaakte op tweevoudige wijze in hem, als bloesems die uit hun knoppen breken. Langzam

De eerste stap naar dat doel is zo eenvoudig dat ieder kind hem kan zetten. Alleen hij wiens geest ontwricht is. is vergeten hoe men moet lopen. Hij blijft als een verlamde op beide benen staan omdat hij geen afstand wil doen van de krukken die hij heeft geërfd van zijn voorgangers. Gustav Meyrink

Had Eva niet gezegd dat ze moeder wilde zijn als ze weer bij hem kwam? Als een schok ging het door hem heen. Hield de godin Isis niet een naakt, levend kind in haar armen? Hij sloeg de ogen naar haar op en zag haar glimlachen. Zij bewoog. Afwezig staarde hij naar het gelaat van de godin en langzaam, langzaam werd een vage herinnering in hem wakker: Eva! Dat was toch Eva, en niet het beeld van de Egyptische godin, de moeder der wereld? Hij drukte zijn handen tegen zijn slapen en kon het niet bevatten. Eva, Eva! riep hij uit. Weer kwamen de kale muren van de kamer door de tempelwanden heen. De godin troonde er nog steeds glimlachend, maar vlak voor zijn ogen stond, werkelijk in levenden lijve, als haar aardse evenbeeld, de verschijning van een jonge, bloeiende vrouw. Eva! Eva! Met een juichkreet van grenzeloze verrukking trok hij haar tegen zich aan en bedekte haar gezicht met kussen. Eva. Lange tijd stonden zij innig omstrengeld voor het raam en keken naar de dode stad. He