Kagib Weteninhethart

Op een groot omheind stuk land stond tussen dicht geboomte een kerk. Er gingen mensen binnen, blank en bruin. Vanbinnen was het er lichter dan in de kerken van Europa, maar de indeling was dezelfde. De plechtigheid was aan de gang en er hing een sfeer van schoonheid. Na afloop was er maar heel weinig onderling contact tussen de gekleurde mensen en de blanken; ieder ging zijn eigen weg. Op een ander continent stond een tempel, waar een gezang in het Sanskriet gezongen werd. De puja, een hindoeceremonie, werd er uitgevoerd. De bijeenkomst volgde een ander cultureel patroon. De toonaard van Sanskriet woorden is doordringend en krachtig, met een eigenaardige nadruk en diepte. Je kunt bekeerd worden van het ene geloof tot het andere, van het ene dogma tot het andere, maar je kunt niet bekeerd worden tot inzicht in de werkelijkheid. Geloof is geen werkelijkheid. Je kunt van mening of van opinie veranderen, maar Waarheid, of God, is geen overtuiging: het is een ervaring die

Geloof je, beleef je, met je hele wezen, dat er een onaantastbaar Goddelijk Plan is? Dat het uiteindelijk mogelijk is om daarin mee te resoneren? Steeds in jezelf toetsen, voelen, vibreer ik nu echt mee, ben ik nu echt afgestemd op dat wat mij omvat of zet ik mezelf vast in mijn ikje, in wat ik wil, wat ik denk dat er is en moet gebeuren? Uiteindelijk draait het in het leven om, om tot meebewegen te komen. Vele levens zitten we op wat voor manier dan ook in het tegen-bewegen, eigenwilligheid, het zelf willen bepalen, het zelf willen doen, vol blijven van jezelf, je talenten je emoties wat dan ook, helemaal vol. Dan kan er geen afstemming zijn met het mee-bewegen, het meeresoneren. Maar het Plan voorziet daarin, wacht rustig af, blijft rustig stralen, Weet dat eens t moment komt....... Eens het moment komt dat er geluisterd gaat worden, vrijwillig, zonder voorbehoud naar dat wat is was en altijd zal Zijn. Hier gaat meestal heeeeeeeeeel veel aan vooraf. Bv al het centrale

Het hart van de wijze hoort als een spiegel alle voorwerpen te weerkaatsen zonder door een enkele waan besmeurt te worden. Koen Foe Tseu Ja, zo zou het mogen zijn. Dat is het ware heldere Zien. Maar daarvoor zul je eerst moeten zien waar dit nog niet zo is. Waar jij ziet, wat je denkt te zien, wat je denkt dat is. Dat je dit doorziet, de achtergrond ervan, dat je jezelf ontmaskert. Ontmaskert in voeling met wat werkelijk Ziet. Dwars door jou heen kijkt. Maar met ogen van Liefde. Maar wil je dit? Is dit je diepste verlangen? Open zijn voor die ogen van Liefde dat kan fiks confronteren. Dan kom je in het Licht te staan, kun je niet meer om jezelf heen. Het is een louteringsproces. Maar de vrucht is heerlijk, Zien wat is, voelen, voeling hebben met dat wat is, wat in de ander is. Niet meer ertussenin staan, maar vervuld zijn gedragen worden door die Liefde, door wat werkelijk Weet wat is wat Wil. lieve warme groet Kagib

Verlost te zijn uit de gevangenschap van de grond betekent voor de boom helemaal geen vrijheid. Tagore Die is eigenlijk heel mooi he. Die boom hoort in de grond, anders gaat ie dood. En wij zouden ook het meeste tot ons recht komen als we gegrond zijn in onze ware Grond, in onze Essentie. Maar eigenlijk is daar minimaal iemand in gegrond. We gronden ons meestal in van alles buiten onszelf, wortelen ons daar. Maar dat zijn heeeelemaal geen stevige wortels, daardoor raken we heel snel ontworteld. Want dan is er afhankelijkheid, en daardoor gespletenheid. En dan komt er angst, zijn er verwachtingen, verlangens, helemaal uit het nu. Maar als je dus in je wezen geworteld bent is hiervan geen sprake. Dan ben je heel, ben je in je element, wordt je gevoed door het totale leven. Dan voel je je gedragen door dat Leven, vervuld door dat Leven. En juist dan kan er een uitstromen zijn, een verbondenheid zijn eindeloos ruimte hebbende voor de mens voor de wereld om je heen. Als

Das t mooie uiteindelijk is het de allergrootste Kracht waar alles voor moet wijken, en waar uiteindelijk alles in oplost, de Liefde. De Liefde die niet van deze wereld is. In eerste instantie lijkt die heel kwetsbaar maar uiteindelijk is Het onoverwinnelijk. Het is niet het Licht wat lijdt, wat strijd, wat een gevecht moet voeren. Nee het Licht is. Het Licht dat ingebroken is Ziet. Het Licht Weet. En heel eenvoudig dat Licht kent geen emotie, doorziet, begrijpt alles. Maar dit Licht is wel heel confronterend voor de duisternis, voor dat wat nog in het duister is. Voor alles wat van de dialectiek is. Daarin kan het Licht meer en meer gaan drukken. Zien kan heel erg confronteren, het Geweten dat spreekt, spreekt over alles, elk moment. Niet het geweten gevormd door de wereld, cultuur, religie, etc. maar het tijdloze Weten, Geweten. Dat vormt een brand, dat gaat in je branden, dat doet pijn. Maar daardoor kan t ook alle illusie wegbranden, op laten lossen. Het zal verdwi

Op een groot omheind stuk land stond tussen dicht geboomte een kerk. Er gingen mensen binnen, blank en bruin. Vanbinnen was het er lichter dan in de kerken van Europa, maar de indeling was dezelfde. De plechtigheid was aan de gang en er hing een sfeer van schoonheid. Na afloop was er maar heel weinig onderling contact tussen de gekleurde mensen en de blanken; ieder ging zijn eigen weg. Op een ander continent stond een tempel, waar een gezang in het Sanskriet gezongen werd. De puja, een hindoeceremonie, werd er uitgevoerd. De bijeenkomst volgde een ander cultureel patroon. De toonaard van Sanskriet woorden is doordringend en krachtig, met een eigenaardige nadruk en diepte. Je kunt bekeerd worden van het ene geloof tot het andere, van het ene dogma tot het andere, maar je kunt niet bekeerd worden tot inzicht in de werkelijkheid. Geloof is geen werkelijkheid. Je kunt van mening of van opinie veranderen, maar Waarheid, of God, is geen overtuiging: het is een ervaring die nie