Kagib Weteninhethart

We hadden door druk verkeer gereden en even later verlieten we de hoofdweg en sloegen een beschut laantje in. We stapten uit en volgden een pad dat zich door groepjes palmbomen en langs een groen, rijpend rijstveld slingerde. Wat was dat lange, golvende rijstveld mooi, daar tussen de hoge palmen! Het was een koele avond en een zachte bries bewoog de dicht bebladerde bomen. Toen we een bocht om gingen was daar opeens, onverwacht, een meer. Het was lang, smal en diep en aan weerskanten ervan stonden de palmen zo dicht op elkaar dat ze haast ondoordringbaar leken. Het briesje speelde met het water en langs de oever klonk een zacht geruis. Er waren een paar jongens aan het baden, naakt, zonder een spoor van schaamte, ongedwongen. Hun glanzende lichamen waren mooi, goed gevormd, slank en lenig. Ze zwommen telkens naar het midden van het meer en kwamen dan terug om weer opnieuw te beginnen. Het pad ging verder langs een dorp en op de terugweg wierp de volle maan zware schaduwen; de jonge

Het leven is een reis. En het gaat erom om onderweg te blijven, in verandering te blijven. Als de reis verder gaat wordt dat wat vooraf ging in begrip in Liefde omvat dat is het mooie. Alles wordt getransformeerd tot iets anders, in de loutering van het leven. Niets is voor niets, alles is materiaal. Als we nog vol zijn van het leven hier op aarde, is ook dat deel van de reis. Als we nog slapen, terwijl we denken wakker te zijn. Maar uiteindelijk gaat het erom dat de reis verder gaat, dat we wakker worden. Dat we ten diepste ervaren het leven heeft een veel diepere betekenis. Wat vooraf ging vervluchtigt dan steeds meer. Het krijgt een totaal andere betekenis, wordt veel relatiever. Dat is goed om te ervaren, als  je nog heel erg vol zit van deze wereld, alles wat hier plaatsvindt. Maak t niet te zwaar, verlies jezelf er niet in. Denk niet dat dit t is, dat je hiervoor  moet strijden. Het gaat erom dat de reis verder gaat, dat jij verdwijnt, het ego, alles waar jij vol van zit. He

Er zijn mensen die bevestiging zoeken buiten zichzelf. Mensen die hun zekerheid proberen te vinden in een bepaalde vorm. Als ze die vorm gevonden hebben dan zijn ze gelukkig. Dit zijn uiteindelijk de meeste mensen. Maar er zijn ook de uitgezonderden wiens diepste verlangen is om te begrijpen, om de essentie te grijpen en proberen ontvankelijk te blijven voor elke nieuwe impuls, aanraking, om zo nog beter te kunnen bevatten, nog dieper het leven te kunnen begrijpen. Dit is de enige zin van hun leven. De uitgezonderden passen niet in deze wereld, waarin de meeste uiteindelijk, in wat voor vorm dan ook alleen maar bevestiging zoeken, geborgeheid, zekerheid. In een mens, een ding, in techniek. De uitgezonderden worden niet begrepen, de enkelen, wiens diepste intentie is om meer en meer te kunnen bevatten, omvatten. Daardoor is er een bepaalde eenzaamheid voor deze enkeling. Ze worden niet begrepen door de velen omdat de velen hen niet kunnen bevatten. Sommige enkelingen kunnen dit ervaren

Verwarrende beelden. Nieuwe werelden die zich openen en sluiten. Opgeslokt door je medemens. In de huid kruipen van, maar er niet meer uit kunnen stappen. Totaal inleven maar daardoor je eigen leven niet meer kunnen leven. Ingekapseld door verlangens, verwachtingen, angsten, verdriet. Overal licht willen brengen, maar zelf verduisterd worden door de duisternis van anderen. Van binnen speelt zich een heel ander leven af, dan aan de buitenkant zichtbaar is.. Gedachten die om en om tollen, verstrikken. Ze zuigen je mee van licht naar duisternis, van duisternis naar licht. Van leven naar dood, van dood naar leven. Ze nemen je gevangen in een wurgende houdgreep, in een draaikolk die je naar beneden sleurt. Een stralende lach, een bemoedigend woord.... voor de ander. Een luisterend oor, een wijze raad...... voor de ander. Een stroom van liefde vloeiend........ naar de ander. Niets voor je zelf, alles......... voor de ander. Maar wat als de ander er niet meer is? Wat als er geen mogelijkheid

Een belangrijk fundament is dat we mogen zijn die we zijn, wat ook in ons is. In onze kwetsbaarheid, in ons verdriet, in onze pijn en verwarring, ook in onze zachtheid en tederheid. Dat alles uiteindelijk er mag zijn. Alles wat is, alles wat in ons is, is het materiaal dat omgezet wil worden. Tuurlijk die zachtheid en tederheid hoeft niet omgezet te worden. Heel belangrijk is dat dit als gelijkwaardig gezien wordt ook in de man, als heel kostbaar, het zacht en teder kunnen zijn, in kunnen voelen, een open onbevangen hart. Je zou kunnen zeggen, de maatschappij zou veel menswaardiger zijn als het vrouwelijke in de mens veel meer waardering zou krijgen. Dan mogen emoties er zijn, dan mag er ook gevoel zijn, wordt het kunnen meeleven, invoelen, een open hart als even belangrijk gezien of misschien nog wel belangrijker dan alle verstandelijke prestaties of wat we met onze handen kunnen. Eigenlijk is dit alles toch zonder ziel en betekenis als het hart niet mee mag doen, als er geen warm

Het Vuur brandt. Het Vuur brandt in jou. Het Vuur brandt diep binnenin jou. Dit Vuur kan alles verbranden dat staat tussen jou en dit Vuur. Alles. Het reinigende Liefdesvuur. Het zuiverende Transformatievuur. Als jij in Vuur en Vlam wil geraken door dit Heilige Vuur. Als jij wil ontwaken. Alles laten verbranden, wegbranden. Alles dat je gevangen houdt. Je laat dwalen in het labyrinth. Alles wat je verward. Alles wat de onrust in stand houdt. De versnippering, de chaos. Alles waardoor je nooit de uitgang vindt. Het Vuur in jou is er voor jou. Laat het vrij. Open je hart voor dit reinigende, bevrijdende Vuur. Deze Vurige Liefdeskracht. En rust zal op je neerdalen. Kagib

Het had opgehouden met regenen; de wegen waren schoon en het stof was van de bomen gespoeld. De grond was opgefrist en de kikvorsen in de vijver gingen hevig tekeer; het waren kanjers, en ze bliezen hun keel op van genot. Kleine druppels water deden het gras flonkeren en het landschap was vredig na de zware stortregen. Het vee was druipnat, maar terwijl de regen viel zocht het geen enkel ogenblik beschutting en nu graasde het heel tevreden. Een paar jongen speelden in het stroompje water dat door de regen langs de kant van de weg was gevormd; ze waren naakt en hun glanzende lijfjes en heldere kijkers waren een lust voor het oog. Ze genoten volop en waren dolgelukkig. Ze dachten aan niets anders en ze glimlachten blij toen we iets tegen hen zeiden, ook al verstonden ze geen woord. De zon begon door te komen en de schaduwen werden zwaarder. Wat is het voor de menselijke geest toch nodig zich te zuiveren van alle denken en steeds leeg te zijn, niet leeg gemaakt, maar gewoon leeg, on