Kagib Weteninhethart

Avondlicht speelde op het water en de donkere bomen tekenden zich af tegen de ondergaande zon. Een stampvolle bus reed voorbij en daar achteraan een fraaie auto met chique mensen erin. Een kind kwam aan hoepelen. Een vrouw die een zware last droeg, hield even stil om de last wat te verschikken en zetten toen haar moeizame gang voort. Een jongen op een fiets zwaaie iemand goedendag en haastte zich kennelijk naar huis. Verschillende vrouwen passeerden; een man hield even stil om een sigaret op te steken, gooide de lucifer in het water, keek om zich heen en liep door. Niemand scheen de kleuren van het licht op het water en de donkere bomen tegen de hemel op te merken. Een meisje dat voorbijkwam droeg een zuigeling op de arm; ze praatte ertegen en wees het kindje op het donker wordende water om het bezig te houden en af te leiden. Nu gingen er lichten in de huizen op en de Avondster begon zijn tocht langs de hemel. Er is een droefenis om ons heen waarvan we zo weinig besef hebben. We

Nederigheid heeft niets met vernedering te maken. Het is een kernaspect van het spirituele Pad. Daarin kun je ook her-kennen waar werkelijk de Liefde vrijgekomen is. Omdat hierbij nooit meer sprake kan zijn van opgeblazenheid, van de energie van hier ben ik, kijk mij s wat ik kan. Dit is in totale tegenspraak met nederigheid. Een totale overgave, buigen, in een beleven hoe groot hoe groots God het Goddelijke in jou is. Hoe dieper je dit mag voelen/ervaren hoemeer je niets liever wil dan je hoofd buigen en nog dieper buigen en nog nederiger worden en nog meer omdat je keer op keer mag ervaren hoe ontzagwekkend Gods Plan Gods schepping is. In een alles overgeven zul je meer ontvangen dan je zelf ooit had kunnen voorstellen. Het Sleutelwoord is Liefde. Die komt vrij, die mag je meer en meer ervaren, en zo wordt je heel natuurlijk heel heel nederig. Dit heeft tuurlijk niks te maken met dat God zich zo groot voelt. Het heeft te maken met ruimte scheppen, ruimte maken. Als wij er nog z

In potentie is alles aanwezig. Is alles mogelijk. Alleen, we kunnen er niet naar grijpen. We kunnen het niet leren. We kunnen er geen oefeningen voor doen. Technieken uitvoeren, methoden. Geen meditatie of yoga voor beoefenen. We kunnen het niet doen, want dan zetten we andere krachten in gang. Wat in potentie mogelijk is potentieel aanwezig is, kan slechts opengaan, zich openbaren, als wij loslaten, over geven. Als wij leeg worden van dat wat wij denken te kunnen, denken te moeten doen, denken te zijn. Als we onszelf waarlijk durven laten verstillen door een algeheel andere Kracht. In overgave aan deze Kracht kan zichtbaar worden wat in potentie aanwezig is. Meer en meer zal dan bevat kunnen worden, wat daarvoor niet te bevatten was. Als er van binnenuit meer en meer ruimte hiervoor geschapen wordt. Dan kan het levende Weten van binnenuit zich kenbaar maken, zich openbaren, Zijn werking tonen. Dan kan een potentieel aangeboord worden wat onuitputtelijk is. Het Leven gaat om meer en me

We hebben alles in ons zelf. Het moet alleen wakker gemaakt, opgewekt worden. Het idee dat we thuis in ons zelf mogen komen. Als we ons thuis voelen in ons zelf, dan voelen we ons overal thuis. Dan hoeft er eigenlijk niet zoveel meer. Dan hoeven we ons zelf niet meer te verdedigen of te bewijzen. Dan hoeven we ons zelf niet meer anders voor te doen dan we zijn. Dan hoeven we ons zelf tegen niets meer te beschermen. Klinkt simpel, maar ik begrijp dat dit in de praktijk heel moeilijk is. Toch Weet ik dat het mogelijk is. Uit eigen ervaren, uit eigen beleven. Hoe meer mensen thuis komen in hun hart, hoe meer mensen ook durven toe te laten om thuis te komen. Want dat wat we aan de buitenkant zien en ervaren, is slechts een deel van de mens. Als we waarlijk thuis gekomen zijn, dan voelen we Liefde. De Liefde met een grote L. De Liefde die niet van deze wereld is, die kan gaan stralen vanuit het Hart. De Liefde voor de Bron, de Intelligentie die alles in gang heeft gezet, en alles doorstraal

De zon schijnt. De zon verschijnt. Elke dag weer. De zon gaat onder. Elke dag weer. De zon geeft leven. Je geniet. We genieten. Laten ons koesteren. Laten ons verwarmen. De zomer. Het feest van de zon. De zon is onze vriend. We geven ons bloot. Maar wat nu...... De zon brandt. De zon verbrandt. Verbrandt onze huid. Maakt ons ziek. Wat is er aan de hand? We moeten ons beschermen. We moeten ons afschermen. Onze ogen bedekken. Onze huid omhullen. Een zonsverduistering. En we juichen. We zijn in extase. Wat is er aan de hand? Wat is er met ons aan de hand? Ook in ons brandt een Zon. Een innerlijke Zon die het Licht laat schijnen op ons leven. Het toont wat is, wat aanwezig is. De Zon in ons. Zoveel groter dan ons. Zoveel groter dan we denken dat we zijn. Maar we zijn blind. We beschermen onze ogen. We willen niet zien. We zijn bang voor het Licht. We leven liever in het duister. Maar meer en meer laait het vuur op in ons binnenste. Een innerlijke brand. Weg wordt gebrand alle lagen van

In het dorp speelde het dagelijkse levenspatroon zich als gewoonlijk af rondom de enige pomp; het water stroomde maar langzaam en dus stond een groepje vrouwen haar beurt af te wachten. Drie van hen waren verbitterd en luidkeels aan het kibbelen; ze gingen volkomen op in hun woede en letten op niemand om zich heen - niemand trok zich trouwens iets van hen aan. Vermoedelijk was dit een dagelijks terugkerend ritueel. Er ging, als bij ieder ritueel, iets stimulerends van uit - de drie vrouwen genoten er zichtbaar van. Een oude vrouw hielp een jongere een handje om een zware, glimmend gepoetste koperen pot omhoog te tillen tot op haar hoofd. De jongere droeg een stoffen kussentje op haar hoofd vanwege het gewicht van de pot, die ze losjes met een hand in evenwicht hield. Haar sierlijke gang had een grote waardigheid. Een klein meisje kwam stilletjes haar pot onder de kraan houden en liep ermee weg zonder een woord te zeggen. Andere vrouwen kwamen en gingen, maar de ruzie duurde voort a