Kagib Weteninhethart

Het bos sliep; het pad dat er door heen liep was donker en kronkelend. Niets bewoog; de lange schemer was net verdwenen en de stilte van de nacht bedekte de aarde. De kleine murmelende beek, zo opdringerig overdag, gaf zich over aan de stilte van de vallende nacht. Door de kleine opening tussen de bladeren schenen de sterren, helder en erg dichtbij. De duisternis van de nacht is even noodzakelijk als het licht van de dag. De vriendelijke bomen waren in zichzelf gekeerd en op een afstand; ze waren overal om je heen, maar toch afstandelijk en onbereikbaar; ze sliepen en wilden niet worden gestoord. In deze stille duisternis was groei en bloei, het verzamelen van krachten voor de nieuwe dag. Slaap is heel belangrijk, slaap zonder teveel dromen, zonder teveel gewoel. In de slaap gebeuren veel dingen, zowel in het fysieke lichaam als in het brein; ze zijn een, een uniforme beweging. Voor deze structuur is slaap een absolute noodzaak. In de slaap komen orde, aanpassing en die

Geduld heeft geen betekenis meer bij de uiteindelijke overgave. Al wordt t wel van je gevraagd, heel vaak, in deze Stroom, in de overgave aan ik Ben. Maar je hebt het over gegeven, alles overgegeven. Jij bepaald niet meer de richting. Je volgt de Stroom van binnenuit en van daaruit laat je Het zich ontvouwen. Je laat je omvormen, transformeren, laat dit toe, laat je raken. De verandering zal plaatsvinden waar nodig, stukken weggenomen worden, verruiming door belichting. Het ingelicht worden door het Licht in dat wat is. Zo waarlijk inzicht en begrip krijgen in het leven in jezelf. In Verbinding krijg je de Kracht die nodig is, die je nodig hebt, in overvloed als t moment dit vraagt. In overgave aan deze Stroom verandert steeds meer het ankerpunt van leven. Je maakt je minder en minder druk door alles wat zich in de wereld van voorstellingen afspeelt. De wereld van de dualiteit, van voortdurende verandering. Je kijkt er meer en meer dwars doorheen. Er ontstaat meer en

Dat licht dat ge daar ziet, brandt in mijn grote hal. Wat zendt zo'n kleine kaars zijn stralen ver in 't rond! Zo ook de goede daad die in een boze wereld schijnt." - William Shakespeare Ja, belangrijk aspect op het spirituele Pad. Juist als er innerlijke ontwikkelingen plaatsvinden kun je die minder en minder zichtbaar maken in de wereld. Want het wordt niet gezien, wordt niet gezien in wat het is. Want wil t gezien worden zal de ander er open voor moeten zijn, er enige resonantie mee moeten hebben. Komt eropneer het ego heeft niets meer om zich te profileren, om zich op een voetstuk te zetten, zich te bewijzen, te laten zien kijk s dit kan ik, en goed he dat ik iedereen help. Maar juist dan, als je slechts n stil stralend waar Licht geworden bent kun je het meeste van betekenis zijn, want je straalt een Licht uit dat nog minimaal zichtbaar geworden is in de wereld. Je laat waarlijk iets nieuws zien, je bent waarlijk een kans voor die ander, al ziet die

De wijze spreekt omdat hij iets te zeggen heeft, de domme spreekt alleen om iets te zeggen te hebben. Plato Praten zou iets mogen zijn om heel zorgvuldig mee om te gaan. Heel eerlijk. Zover mogelijk steeds aanwezig zijn bij als je iets wil zeggen, of delen bv op t internet. Waarom wil je dit zeggen, delen? Van waaruit? Wat maakt het in je wakker? Zit er verwijt in, oordeel? Waarom? Heeft de ander t gedaan? Waarom wordt je boos? Voel je jezelf er beter door, als je heel eerlijk in jezelf kijkt? Wat zou er in je gebeuren als je niks zei? Weet jij t beter, en de ander is dom? Voelt het zo? Als je hierboven jezelf herkent dan ben je echt nog geen wijze. De echte wijze heeft helemaal geen behoefte meer om te spreken, om te delen. Hij/zij hoeft er niks meer mee. De wijze spreekt/deelt omdat het Bewustzijn zich door hem/haar heen wil uitspreken/delen. Zij/hij is een kanaal van dat Bewustzijn geworden wat echt Weet, Weet wat is. Kagib

Het is een soort van paradox. Aan de ene kant ben je totaal doorlaatbaar, helemaal open, gevoelig, vol leven, onbevangen, en toch kan er uiteindelijk dan minder en minder echt raken. De grovere trillingen kunnen niet meer doordringen. Je Ziet wat is maar kan minder en minder uit de Liefde gehaald worden. De grovere trillingen gaan gewoon door je heen. Er zijn geen aanrakingspunten meer, geen aanhaakpunten. Ze blijven niet hangen, stromen gewoon verder. Dit gaat heel ver. Niet alleen in interactie met mensen. Alles wat daar nog wel kan raken, daar ligt werk voor je. Waarom zijn er nog die aanrakingspunten, waarom schiet je nog in emotie, voel je jezelf aangevallen, onzeker. Waarom kan t niet gewoon door je heenstromen, dat wat is? Maar ook in het omgaan met situaties, hoe penibel ook. Al stort de hele wereld om je heen in, als je die innerlijke Werkelijkheid meer en meer tot Werkelijkheid gemaakt hebt dan kan ook hierin minder en minder vat op je krijgen. Minder en minder je uit h

Wat de rups het einde noemt, noemt de rest van de wereld een vlinder . Lao Tse Dat heb ik altijd zo'n mooie symboliek gevonden de stadia van ontwikkeling bij de rups. Heb t zelf al vaker uitgewerkt. Ver veruit de meeste mensen denken dat ze alleen maar n rups zijn. Dit is het, daar moet ik t mee doen. Een aantal daarvan zeggen dan dat t met de dood eindigt. Het aspect van de vlinder kan daardoor nooit verwezenlijkt worden. De rups moet zich dus eerst realiseren dat er meer is, meer wat in potentie binnenin opgesloten is, wil ontpoppen, zichtbaar worden, transformeren. Maar daarvoor moet de rups verdwijnen, in de overgave gaan, zodat de rups meer en meer in die pop verandert. Steeds meer alles stil steeds meer alles leeg geworden van dat wat je voortdreef. Maar ook dat is nog niet t eindstadium, nog geen vlinder te bekennen. De pop moet zich ook weer openbreken, als de vlinder binnenin volgroeid is zal dit gebeuren. Hoef je niks voor te doen. Dit kan alleen vanuit

Er is een pad dat door het groene, glinsterende veld leidt, door een zonovergoten bos en verder. Er komt bijna niemand in deze bossen, vol licht en schaduwen. Het is er erg vredig, stil en afgelegen. Er zijn eekhoorns en af en toe een hert, verlegen, waakzaam en wegsnellend; de eekhoorns slaan je vanaf een tak gade en schelden je soms uit. Deze bossen hebben de geur van zomer en vochtige aarde. Er zijn enorme bomen, oud en bedekt met mos; ze verwelkomen je en je voelt de warmte van hun gebaar. Elke keer als je er zit en door de takken en bladeren naar de prachtige, blauwe lucht omhoog kijkt, word je door dit welkom en deze vrede opgewacht. Je liep met anderen door de bossen maar er was afstand en stilte; de mensen babbelden, onverschillig en zich niet bewust van de waardigheid en grootsheid van de bomen; ze hadden geen relatie met hen en daarom waarschijnlijk ook geen relatie met elkaar. De relatie tussen jou en de bomen was volmaakt en direkt; jij en zij waren vrienden en daarom