Kagib Weteninhethart

Het is me of ik de vingers van mijn hand maar hoef uit te spreiden en ik houd heel Europa en Rusland erbij, onder mijn greep. Zo klein en zo overzichtelijk en vertrouwd en met één hand te omspannen is het me geworden. Alles komt me voor zo nabij te zijn - óók in dit bed. Houdt daaraan vast: ook in dit bed. Ook als ik er wekenlang stil en roerloos zal moeten liggen. Het is me nu nog te moeilijk. Ik kan me niet verzoenen met de gedachte dat ik in bed zou moeten blijven. Ik beloof je, ik zal leven volgens mijn beste scheppende krachten op iedere plek waar jij meent me te moeten vasthouden. Maar ik wil woensdag zo graag gaan, al is het maar voor die twee weken. Ja, ik weet wel, er zijn risico's: er komt steeds meer SS in het kamp en steeds meer prikkeldraad eromheen, het wordt alles verscherpter, misschien kunnen we niet eens weg over twee weken, zoiets is altijd mogelijk. Een beetje door het huis gewandeld. Ach wie weet, misschien valt het toch nog mee, is het alleen wat algemene ...

Als er mogelijkheid zou zijn in jezelf te voelen, meer en meer in jezelf te voelen, hoe groots in potentie dat is wat binnenin is. Dat wat jij uiteindelijk Bent. Dat wat pure, pure Liefde is. Dat wat alles Weet. Dat wat alles Kan. Dat is uiteindelijk in jou en in iedereen. Dat door je heen laten dringen, door je heen laten zinderen de betekenis hiervan. De diepe betekenis hiervan. Als je een sprankje hiervan zou kunnen beleven, hoe kostbaar jij bent. Dat ook jij een mogelijkheid bent om dat Andere vrij te maken, te bevrijden. Dan kan toch niet anders dat een intens verlangen in je vrijkomt om alles eraan te doen om dit vrij te maken. Als dit innerlijke Vuur van beleven vrijkomt dan verbrandt t zoveel nietszeggende dingen waarom we ons druk maken in t dagelijkse leven. Dan verbrandt t al die routines, de tredmolen waarin we vaak leven, waarvoor we vechten om t te behouden. Zekerheden, die bijna altijd schijnzekerheden zijn. Alles wat we willen hebben, alles waar t om zou gaan in...

Ik schreef eens wanhopig: het is ausgerechnet in mijn kleine hoofd, onder mijn eigen schedeldak dat deze wereld tot klaarheid gedacht moet worden. Nu denk ik het nog wel eens, in een bijna satanische overmoed. Ik weet mijn scheppende kracht steeds minder de gevangene te doen zijn van materiele noden, van de voorstelling van honger en kou en gevaren. Het is toch immers steeds de voorstelling en niet de realiteit. De realiteit is iets wat men op zich moet nemen, al het lijden dat erbij komt, al de moeilijkheden, men moet ze op zich nemen en dragen, al dragende vergroot zich de draagkracht. Maar de voorstelling over het lijden (wat niet echt 'lijden'is, lijden op zichzelf is immers vruchtbaar en kan het leven tot iets kostbaars maken) moet men afbreken. En breekt men de voorstellingen af, waarin het leven als tussen tralies gevangen zit, dan bevrijdt men het werkelijke leven in zichzelf en de krachten in zichzelf en dan zal men ook de krachten hebben voor het werkelijke lijden, in...

Laat ik het nog maar weer eens voor mezelf opschrijven: 6 Mattheus 34: Zijt dan niet bezorgd tegen de morgen, want de morgen zal voor het zijne zorgen; elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. Men moet ze dagelijks bestrijden als vlooien, de vele kleine zorgen om komende dagen die de beste scheppende krachten in de mens aanvreten. Men tracht in gedachten regelingen te treffen voor komende dagen - en het komt alles anders, heel anders. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. De dingen die gedaan moeten worden, moet men doen en dan voor de rest zich niet laten infecteren door de vele kleine angstjes en zorgjes, even zovele moties van wantrouwen tegenover God. Het zal wel in orde komen met die verblijfsvergunning en ook met die bonnen, op dít moment heeft het geen zin dat ik erover pieker, ik kan beter een Russische thema maken. Dit is eigenlijk onze enige morele taak: in zichzelf grote vlaktes van rust ontginnen, steeds meer rust, zodat men deze rust weer uitstralen kan naar and...

Het is een heel proces wat in gang gaat, als echt dat Andere ingang gevonden heeft. Nee, dan ben je er nog niet, zeker niet. Dan begint t pas. Tijd van ontmaskering, muren omlaag, beelden opruimen. Steeds weer sterven en opstaan, sterven en opstaan. Hee de wereld is weer anders, alles is weer anders, en weer. Jeetje alsof je een nieuwe wereld ingestapt bent, alsof de mensen nieuw zijn. Keer op keer op keer. Zoveel dat er vrij komt aan emotie. De ware Liefde, Venusliefde kan meer en meer vrij komen naarmate het begrip groeit over de mens, de betekenis van het leven hier, het Plan. Daarom gaat de Mercurius-inwijding hieraan vooraf. Je hebt hier het bewustzijn voor nodig, het omvatten, begrijpen van het leven in dit Bewustzijn, dat meer en meer omvattend kan worden. Je zou kunnen zeggen, dat dit het reinigen van het hart is. Alles wat beladen is, geladen is, met beelden, verlangens, verwachtingen, angsten, boosheid, verdriet, noem maar op. Dit allemaal op laten lossen in de Lief...

Het heeft toen wel even indruk op me gemaakt, toen die flirtende internist met z'n melancholieke ogen tegen me zei: u leeft geestelijk te intensief, dat is slecht voor uw gezondheid, uw fysiek kan dat niet dragen. Toen ik het Jopie vertelde, zei deze nadenkend en met instemming: hij heeft waarschijnlijk gelijk. Ik heb er lang mee rond gelopen en weet het steeds zekerder: hij heeft niet gelijk. Het is waar, ik leef intensief, soms komt het me voor dat het een demonische en extatische intensiteit is, maar ik vernieuw me van dag tot dag aan de oerbron, het leven zelf, en ik rust uit van tijd tot tijd in een gebed. En dát weten degenen die zeggen: je leeft te intensief, niet, dat men met vernieuwde kracht en herwonnen rust verder gaat. Wanneer men na een lang en moeizaam proces, dat dagelijks verder gaat, is doorgebroken tot die oerbronnen in zichzelf, die ik nu maar God wens te noemen, en wanneer men er nu maar voor zorgt dat die weg tot God vrij en ongebarricadeerd blijft - en dat g...

Dit huis hier, ik voel het, begint langzaam van mijn schouders te glijden. Het is goed dat t zo is, de losmaking ervan gaat zich nu geheel voltrekken. Heel voorzichtig, met grote weemoed, maar ook met de zekerheid dat het goed is zo en niet anders kan zijn, laat ik het glijden, dag aan dag. En met één hemd aan en één hemd in mijn rugzak - hoe was ook dat sprookje van die man zonder hemd? De koning, die door het hele rijk zocht naar het hemd van zijn gelukkigste onderdaan en toen hij die gelukkigste mens eindelijk gevonden had, bleek deze geen hemd te bezitten. Dus met dat ene hemd in mijn rugzak ga ik dan naar een 'onbekende' toekomst. Zo heet dat. Maar het is toch overal diezelfde aarde onder mijn zwervende voeten en diezelfde hemel met nu eens de maan en dan eens de zon, om dan nog alle sterren niet te vergeten, boven mijn verrukte hoofd? En waarom dan te spreken van een onbekende toekomst? Etty Hillesum