Kagib Weteninhethart

We weten teveel, of denken te weten, waardoor het Weten niet meer kan spreken. Het Weten zit onder dat alles, onder al die kennis. Alles dat aangeleerd is, en wat ons meestal nogal misvormd heeft. Alles hierdoor beladen en gekleurd. Daardoor kunnen we niet meer Zien/ervaren wat is. Daardoor is alles gevangen geraakt in een beeld, in beelden. Het leven eruit, doods, mechanisch. We denken het wel gezien te hebben en zien niets meer. Het denken en voelen, de emoties, waardoor wij bevangen raken, gevangen raken in alle beelden, in ons verstand in zoveel. Waardoor de Liefde niet meer ervaren kan worden. Waardoor de afstemming hiermee verloren raakt. Terwijl die Liefde er toch altijd is, zonder oorzaak, zonder reden. Gewoon altijd stromend, eeuwig aanwezig, dwars door alles heen in wat wij doen. Uiteindelijk dit alles omvattend. We hebben die Liefde opgesloten in een kastje, en van daaruit zelf een wereld gevormd. Een denkwereld, een emotiewereld, meestal een heel kleine beperkte wereld. Hee

Wil je de Liefde ervaren dan zul je open moeten staan, en dit betekent kwetsbaar zijn. Als je gepantserd bent tegen zoveel in het leven, dan kan de mens je misschien niet meer raken maar ook de Liefde kan je niet meer bereiken, niet meer beroeren. Vele subtiliteiten van t leven gaan verloren. Diepe ontroering, zoveel gevoelsnuances. Je raakt dan helemaal geïsoleerd van de levensstroom, eigenlijk van het Leven, van de Liefde. Het Leven kan je niet meer inlichten. Sommige mensen, of misschien wel heel veel, leven, overleven zo, de rest van hun leven. Alles veilig gesteld, verscholen achter hun pantser van eigenwilligheid, eigen weten, eigen kunnen. Het hart gesloten, en het Leven is verdwenen. Maar daardoor zul je ook nooit jezelf waarlijk vervuld voelen, gewoon in Zijn. Altijd een stuk van onrust, altijd afhankelijk, altijd jezelf moeten beschermen, angst. Allerlei vijanden die je schijnbaar belagen, aanvallen, verdedigen, dingen moeten doen. Voorwaarde voor ontvankelijkheid voor de Lie