Kagib Weteninhethart

Dat is uiteindelijk de kern dat wij ruimer en ruimer en ruimer worden. Maar niet wij worden ruimer, wij ruimen het veld. Pas dan kan dat alomvattende de ruimte in ons laten ervaren. Meer en meer omvattend/bevattend worden, juist door te verdwijnen. Dit proces kan altijd voortgang vinden, houdt nooit op dit verruimen, als we er ruimte aan geven. Voorwaarde voor dit proces is nederigheid. Maar nederigheid kun je niet doen, het mag een ervaring worden waardoor je vanzelf nederig wordt. In een besef dat Tao dat de Kracht dat het Zijn, zo, zo wijs zo, zo Liefdevol zo vol compassie zo veel dimensies heeft. Zozeer alles Weet dat je niet anders meer kunt dan symbolisch je hoofd buigen en zeggen niet mijn wil geschiede. Neem me mee. Laat me meestromen met die Eeuwige stroom waar die ook heen gaat. En daarin voel je jezelf zo geborgen, zo beschermd, zo gedragen waardoor het leven licht en blij mag zijn. Waardoor dankbaarheid opwelt dat je leeft, dat je dit hebt mogen vinden in jezelf en in alles...

Wat gebeurt is altijd een teken, van betekenis, dus ook rampspoed etc. Maar wat het teken is, is open. Als we ontvankelijk zijn zullen we het Weten. Als er emoties geraakt worden, dan is t duidelijk, dan zijn er aanrakingspunten die gezien willen worden. Er is een ingang in jou die, die aanraking kan veroorzaken. Door te zien wat dit is, zal dit verdwijnen, zal het oplossen in dit inzicht in dit Licht. Dus daar gaat het uiteindelijk om, wat kan jou nog raken, wat kan jou nog gespleten maken, wat kan jou nog uit je midden halen, buiten jezelf door laten geraken? Heb het hier natuurlijk niet om bv even een stuk van rouw/verdriet als je iemand los moet laten, iemand sterft, dat is heel natuurlijk. Maar voor de rest geeft het leven zich om jou heen vorm, toont een spiegel om iets zichtbaar te maken wat nog gezien wil worden. Iedereen speelt daarin zijn/haar rol, niet alleen situaties maar ook mensen. Dit wil niet zeggen dat alle chaos, alle ontberingen, alle rampspoed etc. altijd betekent ...