Kagib Weteninhethart

Weet je dat de dood niet bestaat? Dat Weet je in je Ziel, als die ervaren kan worden. Daarin kan dan een stuk van rust komen, een relativeren van alles wat we hier doen. De weg gaat door, de verandering gaat door, hier en daar en overal. En t gaat om die verandering, dat alles in beweging verandering blijft. Dat betekent vaak loslaten, zekerheden, mensen, situaties, kan alles zijn. Pas zo kan er weer ruimte komen voor iets anders, nieuwe beweging en groei. Hoeveel mensen vechten niet om jong te blijven. Om uiterlijk jong te blijven, en is daar niet de hele cultuur op gebouwd? Die uiterlijke facade? Mee moeten blijven doen ten koste van..... Ten koste van je Ziel? Ten koste van wat in ons is, wat werkelijk eeuwig jong is tijdloos is? Het lichaam vervalt, en zal zich uiteindelijk moeten overgeven aan de dood. Maar wat binnenin is, dat gaat door en dat kan zich hier op aarde steeds meer verdiepen en verruimen, ruimte maken voor de Liefde ware doorleefde wijsheid. Zo mag t ...

Een plotseling wantrouwen tegen zijn zintuigen en de ogenschijnlijk zo stevig gefundeerde stoffelijkheid van de buitenwereld vlamde als een bliksemschicht, uit het diepst van zijn ziel brekend, voor een moment in hem op, en, als het ware de sleutel vormend tot de geheimenissen van dergelijke onverklaarbare gebeurtenissen (of een mens die hij gezien had nu van vlees en bloed was of een geest, een schim) schoot hem te binnen wat hij als kind al had geleerd: dat het licht van bepaalde, onbegrijpelijk ver verwijderde sterren van de melkweg zeventigduizend jaar nodig heeft om de aarde te bereiken en dat men daarom - als er verrekijkers zouden bestaan die sterk genoeg waren om deze hemellichamen dicht voor ogen te brengen - daarboven gebeurtenissen zou kunnen aanschouwen, zó werkelijk en zó waarachtig alsof ze zich zo juist voltrokken hadden, terwijl deze gebeurtenissen al sinds zeventigduizend jaar in het rijk van het verleden verzonken waren. In de oneindige uitgestrektheid van...

Het is de dubbelzinnigheid van de taal die ons scheidt. Als ik openlijk iets zou schrijven over innerlijke groei, dan zouden zij daaronder verstaan : verstandiger worden, of beter worden, zoals zij onder filosofie een theorie verstaan en niet een werkelijk navolgen. Zich houden aan de geboden alleen , zelfs op een eerlijkste manier, is niet voldoende om innerlijke groei te ontwikkelen, want het is slechts de uiterlijke vorm. Dikwijls is het overtreden van de geboden een betere leerschool ! Maar wij houden ons aan de geboden als we ze zouden moeten overtreden en wij overtreden ze als we er ons aan zouden moeten houden. Omdat een heilige alleen maar goede daden verricht, wanen de mensen dat zij door goede daden heilig kunnen worden. Zo lopen zij langs het pad van een vals godsgeloof de afgrond in en geloven dat zij tot de rechtvaardigen behoren. Door valse deemoed worden ze verblind, zodat ze als de tijd komt, ontzet achteruit deinzen, als kinderen voor hun eigen spiegelbeel...

Onderdrukken werkt niet. Het gaat om aandacht. Als t ware je gedachten proeven, voelen wat de betekenis is. Wat is de wortel van die gedachte, waar komt die uit voort? Wat wekt die gedachte in jou op eventuele emotie, opwinding. Waar is die gedachte mee verbonden? Dat is de poortwachter zijn. Aanwezig zijn bij alles in aandacht zijn bij alles wat door je heen gaat. Zo kun je je gedachten ontmaskeren, neutraliseren, zonder onderdrukking. Je doorziet, ziet voor wat ze zijn. Als je het Licht erop laat schijnen, je bewustzijn. het is een zicht krijgen op wat de betekenis is van die gedachten, waar ze vandaan komen. Al die stemmetjes uit t verleden, zien voor wat ze zijn, stemmetjes uit t verleden. Je ouders, opvoeding, cultuur etc. Zoveel bovenop je gekomen. Maar wat is hierin Waarheid? Nu is nu en nu mag alles anders zijn. Waar komt die bitterheid vandaan, die ontevredenheid? Stemmetjes uit t verleden, maar waarin zijn ze in dit nu nog levensvatbaar? Ontmasker ze, zet ze i...

Hoeveel moeite Hauberisser zich ook gaf om zijn evenwicht te hervinden, door koele overweging te plaatsen tegenover zijn voorbarige gevoelsoordeel - het afgrijzen week niet voor argumenten. Het handhaafde zich hardnekkig, zoals ook de steen - omdat "zwaarte" zijn innerlijk leven uitmaakt - zich door woorden alleen niet laat verplaatsen. Heel geleidelijk, alsof een stem het hem in aarzelende zinnen, lettergreep voor lettergreep, in het oor fluisterde, werd het hem langzamerhand steeds duidelijker dat dit afgrijzen niets anders was dan opnieuw diezelfde doffe, worgende angst voor iets onbestemds, die hij al zo lang kende - een plotseling zich bewust worden van de niet te stuiten neergang van de mensheid in het verderf. Het benauwende daarbij was, dat wat vandaag aan een publiek vertoond kon worden als een vanzelfsprekend schouwspel, gisteren nog als toppunt van het onmogelijke had gegolden: het 'overgaan in vliegende galop' en het 'als voor een op de weg...

Nieuwsgierigheid naar het buitengewone was het niet wat hem voortdreef en rusteloos maakte. Iets onweegbaars, ongrijpbaars, dat in de lucht hing, zweepte zijn zenuwen op. Dezelfde raadselachtige giftige sfeer die hem soms, nog voordat hij naar Nederland was gereisd, zó benauwd had gemaakt dat hij op zulke momenten onwillekeurig met zelfmoordgedachten had gespeeld. Reeds lang voor de oorlog had hij deze onbestemde psychische druk bij zichzelf opgemerkt. Alleen was het toen nog mogelijk geweest deze door werk of vermaak tijdelijk te onderdrukken. Hij had het uitgelegd als reiskoorts, als nerveuze humeurigheid, als bijverschijnsel van een verkeerde levenshouding,en later, toen de bloedvlag boven Europa begon te wapperen, als een voorgevoel van deze gebeurtenissen (WO1) Maar waarom werd dan nu, na de oorlog, dit gevoel van dag tot dag sterker, bijna tot vertwijfeld wordens toe? Gustav Meyrink