Kagib Weteninhethart

Draait het bij contact maken niet uiteindelijk om beelden? Beelden over jezelf, over de ander? Maar maak je daardoor wel werkelijk contact? Als ik naar mezelf kijk in een ver verleden  jeetje wat was ik n onzeker jongetje. Voelde me zooooo onzeker. Maar dit kwam dus doordat ik een heeeeeeeeeeeel laag zelfbeeld had. Mezelf het kleinste, het minste van het minste voelend en daardoor torende iedereen boven me uit. Iedereen wist t beter, kon t beter, was mooier noem t maar op. Geen bescherming dus in uiterlijk, geld, of bv mijn religie is beter, of hoe ik t zie is beter. Nee gewoon niks waar ik eigenlijk waarde aan kon ontlenen. Was zelfs doodonzeker een brood bij de bakker te vragen, of een patatje bij de friettent, liet ook iedereen voorgaan. Ja tijden veranderen. Maar uiteindelijk waren dit ook beelden. Al had ik dan een heel laag zelfbeeld, het waren beelden die ik had. Ik keek heel gekleurd de wereld in. Het was niet de realiteit. Maar hoe is dit dan verandert? Waarom kan ik nu in all

Daarom gaat het, weer kind worden. Weer terugkeren naar t punt van kindzijn waarin er eigenlijk nog geen andere wereld was. Totaal puur en onbevangen. Eigenlijk geen zelfbewustzijn, niet weten dat je anders bent. Gewoon uitstromen, spontaan. Niet botsen op vormpjes, alles steeds weer totaal nieuw. Het leven een grootse ont-dekkingstocht, avontuur, feest. Dat verliezen we. En verlangen we daar niet diep van binnen weer naar terug? Is dit niet de val? Het zelfbewustzijn? Maar we kunnen dit terugvinden, deze staat, na een lange reis, ont-dekkingsreis. Eigenlijk als wij verdwenen zijn. Alles wat we denken te zijn, te moeten zijn, te moeten doen. Alle fixatie op de verschillen, strijd, overleven, uiterlijk. Weer een totaal onbevangen staat. Dan zijn we waarlijk machtig, zonder dat we t in de gaten hebben, zonder dat we er mee bezig zijn, als we weer Kinderen zijn. Zonder houding, puur, onbevangen, vrij. Vervuld door de Liefde. Eenvoelend met alles en iedereen. Dan is het leven weer een dans